Իմ Տատիկը...

Գիտե՞ք ինձ համար աշխարհում ավելի տաք,լուսավոր ու ջերմ վայր չկա քան տատիս ու պապիս տունը:Մի արտասովոր անհանգստությամբ ու ամեն անգամ սրտատրոփ սպասում եմ մեր հանդիպմանը:Միշտ բարի նախանձով նայում եմ այն մարդկանց,ովքեր ապրում են տատիկի ու պապիկի հետ միասին:Մենք ապրում ենք միմյանցից 200 կմ հեռավորության վրա:Իրականում դա մեզ երբևէ չի խանգարել,այլ հակառակը՝ կապել է մեզ հազար կապերով ու պատասխանատու դարձրել միմյանց նկատմամբ:Եվ իրականում մենք հավիտյան պատասխանատու ենք այն մարդկանց համար,ում ընտելացրել ենք և վերջապես ում ընտելացել ենք մենք ինքներս:Երևակայեք՝մենք ավելի հաճախ ենք հանդիպում,քան կողք-կողքի,իրար շատ մոտ ապրողները:Իրական սերն արգելքներ ու պատնեշներ չի ճանաչում:Այսօր մենք հեռացել ենք միմյանց սեր,հույս ու հավատ նվիրելուց,իսկ տատիկներն ու պապիկներն անարատ սիրո,պարզության ու անշահախնդիր նվիրումի կրողներն են:Եկեք՛ անսահման սիրենք ու փայփայենք միմյանց,չէ՞ որ կորցնելու վտանգն անխուսափելի է:Իմ սիրելիներն ապրում են հեռավոր սահմանում ՝Տավուշի մարզում,իսկ ավելի ստույգ իմ անկրկնելի Շամշադինում:Պատկերացրեք,թե ինչքան մեծ է մեր սերն ու հարգանքը,որ 20 տարի շարունակ հաղթահարում ենք ամենավատ,թշնամու աչքի առաջ գտնվող ճանապարհը առանց մի վայրկյան մտածելու ու վարանելու:Սերն անբացատրելի զգացում է,որ արտահայտվում է միմիայն արարքներով և պատրաստ է ցանկացած փորձության:Իրական սերը սերմանվում է մանկուց ու սկսվում օգտագործվել ամբողջ կյանքի ընթացքում:Իսկ ես անչափ շնորհակալ եմ տատիցս,պապիցս,հայրիկիցս,մայրիկիցս իմ անսահման սիրո զգացումի ու պատասխանատվության համար :Տատս բացառիկ մարդ է ՝շքեզ,գեղեցիկ,առույգ ու միաժամանակ այնքա՜ն պարզ ու լուսավոր:Ես 19 տարեկան եմ ու երբևէ չեմ տեսել,որ տատս տրտնջա,բողոքի ու խոսի իրեն պատող թե՛ անձնական,թե՛ առողջական ցավից:Կարդացած ու գրագետ է տատս:Բացառիկ է տատիս ու պապիս ընտանիքը՝մատով ցույց տալու: Իմ անգին տատը մինչև այսօր էլ գիրք է կարդում ,ծառ բարձրանում,հոն քաղում,որ քաղաք բերենք մեզ հետ:Տատիս այնքան եմ սիրում,որ մինչև հիմա այնտեղ եղած ժամանակ քնում եմ նրա կողքին՝ամուր գրկած:Պետք է գնահատել ու վայելել քանի կենդանի են,թե չէ ու՞մ են պետք արցունքներն ու ծաղիկները:Տատս միշտ արտասանում էր <<Թմբկաբերդի առումն>> ու ավետում լավ գործի անմահության մասին,հենց այդպես էլ դաստիարակել է բոլորիս:Ամեն անգամ քաղաք վերադառնալիս՝ լաց եմ լինում,փոքր ժամանակ բարձր,իսկ հիմա՝աննկատ:Բոլորի հիշողություններում մնացել է հրաժեշտի այդ տխուր պահը և ամեն անգամ հիշելով իմ լացը բոլորը մտածում են,թե մեծացել եմ,փոխվել,բայց ոչ,ես էլի նույն եմ :Ես միշտ ասում եմ,որ Շամշադինում իմ կեսն եմ թողնում,իմ սիրտն ու հոգին եմ թողնում:Ինձ հերիք է իմ բաժին երջանկությունը,մանկան աչքերի փայլը,երբ պատահաբար Երևան ուղարկված մեր բերք ու բարիքի մեջ տեսնում եմ մի փունջ մանուշակ ու ձնծաղիկ տատիս նուրբ ու միևնույն ժամանակ կյանքի դառնությունից կոշտացած ձեռքերով քաղված ու մեծ սիրով,խնամքով իր սիրելի Դիանային հասցեավորված:Աշխարհի բոլոր գեղեցիկ ծաղիկները ոչինչ են,ամենաթանկ նվերներն՝անկարևոր:Ձեռքից շատ բաց է Օֆելյա տատս,կնվիրի,կբաժանի,չեղածն էլ կստեղծի:Հիշում եմ՝մեր ամենամյա Վարդավառյան տոնախմբություններից մեկի ժամանակ ամբողջ կոնֆետները բաժանեց սարի կանանց,զարմացա ու հիմա եմ հասկանում՝կամեցող է տատս:Օֆելյա տատս երիտասարդ է 63 տարեկան,չնայած կյանքում շատ բան է տեսել,բայց միևնույն է մնացել է կյանքին սիրահարված:Պապս ու Տատս կենդանի են ու մեր կողքին իրենց խորհուրդներով,պարզապես իրենց ներկայությամբ ու ամուր ընտանիքի մասին գաղափար ու պատկերացում տալու համար: Դրանից ավել մեզ ոչինչ պետք չէ:Հրաշալի ու բացառիկ հնարավորություն է խոստովանելու՝ես պաշտում եմ Ձեզ ու Աստծուց խնդրում լոկ մի բան,որ պահի ու պահպանի բոլոր նրանց ում կյանքից շատ եմ սիրում :
Հարգանքներով Դիանա Անդրանիկի Ղազարյան