Տար ինձ քո հեռու հեռավոր սարերը..

Վառարանի մեջ փայտ գցիր, որ տաքանանք ու որ ծխահոտը կպչի հագուստիս ու էլ երբեք չանցնի: Թեյ տուր, որ չխմեմ, բաճկոնդ գցիր ուսերիս ու բարկացիր, որ թեթև եմ հագնվել... Պատուհաններն ազատիր ժանգոտած երկաթից, որ լույսը ներս մտնի, վարագույրները բացիր ու գլուխ գովա, որ ինքդ ես ընտրել: Խոնավության հոտից մի նեղվիր... էն սիրուն անկյունի լույսն ուղղակի վառիր ու արի շունչ քաշենք տարուց ավել տևած դադարից...
Թող ձյուն գա, որ պատշգամբից նայելը սիրուն լինի, թող անասելի ցուրտ լինի ու մեծ բաժակի մեջ լցված եռման սուրճ: Գոլորշի լինի, խառնվի ծխախոտիդ ու ձուլվի սարերին: Թող «հո» անեմ ու զգամ, որ մատներս ու շուրթերս նորից ճաքեցին... Ու սրանք աշխարհի ամենասիրուն ճաքերն են, որ երբևէ ունեցել եմ... Հիմա կարևոր է զգալ տաք սուրճը, պատշգամբն ու քեզ, ու չմոռանալ, որ մի ժամանակ նաև ամառ է գլորվել այստեղ...
Տար ինձ, ցույց տուր երազանքներդ... Եթե հարմար չի, եթե չես ուզում՝ ինձ մի տես դրանցում... ցույց մի տուր կաթսաներիդ ու բաժակներիդ տեղը, խոհանոցդ մի ներկիր իմ սիրած կանաչով ու նախաճաշ մի պատրաստիր ինձ հետ: Թող՝ քո տանը իմ մասին ոչինչ չլինի... Ուղղակի Երաժշտությունը բարձր միացրու ու արի պարենք... Կարող ես ասել, որ անփույթ են շարժումներս ու որ երգել չգիտեմ... Բայց հետո չմոռանաս գրկելու մասին...
Թող գիշերը մտնի քո տուն, մութը ստվեր դառնա... Ալարկոտ գլուխդ դիր ծնկներիս ու թույլ տուր, որ հաշվեմ սպիտակները մազերիդ: Մատներիս դողը բանի տեղ մի դիր, հիմա կանցնի... Համբուրիր ձեռքս, առ ափերիդ մեջ ու սեղմիր կրծքիդ այնպես, որ սիրտդ զգամ: Տար ինձ, պառկեցրու, ծածկիր քո բաժին վերակով, գլուխս շոյիր, որ քնեմ... Հեքիաթներ չպատմես հանկարծ... Ուղղակի մնա ու շնչառությունս հաշվիր:
Տար ինձ քո հեռու հեռավոր սարերը... ու բաց թող