Երկիրը հանգիստ էր ուզում,

Երկիրը դադար է վերցրել,
Երկիրը լացում էր , ճկռում,
Բայց մենք ոչ մի կերպ չէինք լսում։
Փողոցը քնել էր ուզում.
Թողնեինք գեթ գիշերը քներ,
Մարդիկ՝ եսամոլ ու անկուշտ,
Գիշերը ցերեկ էին արել ։
Ծովերը ալիք էին ուզում,
Անարգել բախվել ժայռերին,
Ծտերը ճախրել էին ուզում
Անծուխ ու մաքուր երկնքում։
Կա՜նգ առ, ո՜վ մարդ արարած,
Ու՞ր ես ընդմիշտ դու շտապում,
Կա՜նգ առ , կողքե՛րդ նայիր,
Քաոս է պատել աշխարհում։
Այն դու ես ստեղծել քո ձեռքով
Ու դու ես պատիժը տանում.
Դիմա՞կ ես փնտրում , քա՜վ լիցի,
Դիմակ դու վաղուց ես կրում։
Մենք շատ ենք Աստծուց հեռացել,
Շատերն իրենց վեր են դասում,
Գիտեն, թե տաճար շինելով՝
Մեղքերը պիտի մաքրվեն։
Երկիրը կարմիր է պատել,
Բայց սա էլ կանցնի, կգնա,
Բուժե՛ք իմ երկիրն, ընկերնե՛ր,
Որ ժանտախտն ընդմիշտ հեռանա։
Բուժե՛ք հավատքով ու սիրով,
Բուժե՛ք բարությամբ ,ժպիտով,
Բուժե՛ք ու սկսե՛ք փայփայել,
Որ այլևս չնեղանա ...