მომენატრა მწველი სიცხე, სიჭაბუკის წლები, რაც სიბერე შემეპარა სიყვარულით ვთვრები, შემოდგომის ასაკში ვარ,აღარა მყავს მწყრები ყველა დრო ხომ წყალობაა, არასოდეს კვდები.
ცოდვა, გლოვა, სიხარული, ბოდიალის გზები, სიბერეში სინანული და ნათელი მთები. სნეულება, მწუხარება, მოღალატე ძმები, ძლივს ვალების გასტუმრება, გაცვენილი თმები.
ამაოა მწუხარება, როცა მარტო რჩები უფალი თუ შენთანაა,რაღად გინდა სხევი. მარტო მოხველ,მარტო წახვალ,შეიყვარე მტრები მთავარია სიყვარული, შურით ნუღარ დნები.
ვიცი, რითმა ღარიბია, აბდაუბდას ვყვები, თუ მკითხველმა არ მოგნათლა,გეტკინება ყბები, სოფელს ბევრი დაემონა არ აკლდება ყმები, რუსთველობა არც მიცდია, მხოლოდ წერით ვტკბები.
რა ლამაზი "სასტუმრო" გვაქვს,გვესევიან მგლები, მუხანათურ წრეს გვარტყამენ,დაიშაქრეს ხმები, დასავლეთი, ჩრდილოეთი,ოკეანის წყლები, ყველგან ჩვენი &q
...Ещё
"ჭირი იქა ლხინი აქა"
მომენატრა მწველი სიცხე, სიჭაბუკის წლები, რაც სიბერე შემეპარა სიყვარულით ვთვრები, შემოდგომის ასაკში ვარ,აღარა მყავს მწყრები ყველა დრო ხომ წყალობაა, არასოდეს კვდები.
ცოდვა, გლოვა, სიხარული, ბოდიალის გზები, სიბერეში სინანული და ნათელი მთები. სნეულება, მწუხარება, მოღალატე ძმები, ძლივს ვალების გასტუმრება, გაცვენილი თმები.
ამაოა მწუხარება, როცა მარტო რჩები უფალი თუ შენთანაა,რაღად გინდა სხევი. მარტო მოხველ,მარტო წახვალ,შეიყვარე მტრები მთავარია სიყვარული, შურით ნუღარ დნები.
ვიცი, რითმა ღარიბია, აბდაუბდას ვყვები, თუ მკითხველმა არ მოგნათლა,გეტკინება ყბები, სოფელს ბევრი დაემონა არ აკლდება ყმები, რუსთველობა არც მიცდია, მხოლოდ წერით ვტკბები.
რა ლამაზი "სასტუმრო" გვაქვს,გვესევიან მგლები, მუხანათურ წრეს გვარტყამენ,დაიშაქრეს ხმები, დასავლეთი, ჩრდილოეთი,ოკეანის წყლები, ყველგან ჩვენი "სამშობლოა",ღამურების ძვლები.
რა ხანია პატრონს ვეძებთ, ავირჩიეთ ბრმები ხორბალს არვინ აღარ თესავს, ღვარძლისაა ძნები, გმირთა მხოლოდ ხატები გვაქვს,გვირჩევნია სხვები, "ჭირი იქა, ლხინი აქა" დაგვცინიან მკვდრები.
მიტოვებულ საფლავებზე,აღუმართავთ ჯვრები რკინის, ხისა, ქვითკირისა, შავ-თეთრი და ჭრელი, წარწერებიც ოდნავ მოჩანს, ხატოვანი ფრთები, ვფიქრობ "გმირთა" საძვალეა, ხავსიანი ქვები.
ნეტა მე რა მელოდება, რას მიქადის ბედი, ვხედავ ნიავს მიყვებიან სიჭაბუკის წლები. ძუ მგელივით მეკვეთბა კაცობრივი ხვედრი, ნეტავ საით მიმაგდებენ, გათელილი გზები.
რაც ყოფილა ის იქნება, ახალს არას ველი, ყველა ცოდვას მომკითხავენ, მელოდება ბნელი მხოლოდ უფლის იმედი მაქვს, დამიტირებს მრევლი, სანამ კიდევ ცოცხალი ვარ, სიყვარულით ვთვრები.
მოუვლელი საფლავიდან ღაღადებენ მკვდრები, უფალს მათი სიბრალულით, ლოცვით ვევედრები ჭირისუფლებს შეგახსენებთ,თქვენც იგივე გელით "შეფეთქილო საფლავებო" ნუ იქნებით ბრმები.
გარეთ ყმუოდა მგელივით ქარი,მიწას ეფარა თეთრი ნაბადი, ვიდექ,უგულოდ მიტოვებული, თუმცა ჯიუტად ისევ ამაყი. მწვანედ ელავდა იმედის სხივი, არ ჩამქრალიყო სულის მაყალი თეთრად შობილი შავად ბერდება, წითლად გაზრდილი ტკბილი მაყვალი. სული ციხიდან გაქცევას ლამობს,სურს გადალახოს მკვდარი ტრამალი აისბერგებმა დაიწყეს დნობა, სიყვარულია სულის წამალი. თუ მიტევება არ შეგიძლიათ,მაშინ ყოფილხართ სულით ლაჩარი ხატება ღვთისა საბოძვარია,ხოლო მსგავსება არის სანატრი. წუთისოფელი სისხლის მორები,სიკვდილს უჭირავს ხელში ნამგალი ღმერთო მაშორე ურწმუნო ევა,უნაყოფოა როგორც ჭადარი ვხარობ, როდესაც ჩუხჩუხებს გრძნობა, აცეკვებული ქვევრში მაჭარი კვდება ვნებაში ცოდვილი ქამი,უძღები შვილი ვითომ მართალი. ღვთისმშობლის მიწას ეცვალა ფერი, მინდა ავიღო ხელში კალამი ბილწავენ ენას, გვიკლავენ რწმენას,განახლებული "ქვათა ღაღადი" მოკლეს ილია,მოკვდა აკაკი,ვის ახსოვს ვაჟა მთაზე მაღალი ქართველი კაცი, კვლავ ლუარსაბი, პირდაღებული რჩება ალალი. მცხეთაში ჯვარი დანისლა მტკვარმა, მამხი
...Ещё
ჩვენი ცხოვრება არის ჭადრაკი
გარეთ ყმუოდა მგელივით ქარი,მიწას ეფარა თეთრი ნაბადი, ვიდექ,უგულოდ მიტოვებული, თუმცა ჯიუტად ისევ ამაყი. მწვანედ ელავდა იმედის სხივი, არ ჩამქრალიყო სულის მაყალი თეთრად შობილი შავად ბერდება, წითლად გაზრდილი ტკბილი მაყვალი. სული ციხიდან გაქცევას ლამობს,სურს გადალახოს მკვდარი ტრამალი აისბერგებმა დაიწყეს დნობა, სიყვარულია სულის წამალი. თუ მიტევება არ შეგიძლიათ,მაშინ ყოფილხართ სულით ლაჩარი ხატება ღვთისა საბოძვარია,ხოლო მსგავსება არის სანატრი. წუთისოფელი სისხლის მორები,სიკვდილს უჭირავს ხელში ნამგალი ღმერთო მაშორე ურწმუნო ევა,უნაყოფოა როგორც ჭადარი ვხარობ, როდესაც ჩუხჩუხებს გრძნობა, აცეკვებული ქვევრში მაჭარი კვდება ვნებაში ცოდვილი ქამი,უძღები შვილი ვითომ მართალი. ღვთისმშობლის მიწას ეცვალა ფერი, მინდა ავიღო ხელში კალამი ბილწავენ ენას, გვიკლავენ რწმენას,განახლებული "ქვათა ღაღადი" მოკლეს ილია,მოკვდა აკაკი,ვის ახსოვს ვაჟა მთაზე მაღალი ქართველი კაცი, კვლავ ლუარსაბი, პირდაღებული რჩება ალალი. მცხეთაში ჯვარი დანისლა მტკვარმა, მამხილებელი მოკვდა მამალი ელიას მთაზე ელვარებს სვეტი,წმინდა სამების მტკიცე ტაძარი მარანში ღვინო დაგვძმარებია, მტერმა დაიწყო ჩუმად ტარანი ცეკვით მსოფლიო შემოვიარეთ, სიმღერით გვიყვარს ყველგან წანწალი. "მიწყალე ღმერთო" აღდგომა მოდის, ამაყი ხდება უფრო მდაბალი მარხვაში ბოღმით ვიგრილებთ გულებს, მერე კი ასევ აყალ-მაყალი ვხედავ გაივსო მრევლით საყდარი,მაგრამ ვერ ვნახე ერთი მართალი გაბრწყინებაზე ოცნებობს ერი, ვერ შევიყვარეთ ქრისტეს სწავლანი. მსუბუქი ხალხი გვიწოდეს თურმე, უფრო უხამსიც თქმულა მრავალი საფერავს ჩეხავს კახეთში გლეხი, შებილწულია უკვე მარანი ღმერთო მოგვეცი დავითი ისევ, შენ იცი ჩველი სულის წამალი ამირანს ისევ აკრავენ მთაზე, ვერ ამოვიღეთ ტბიდან აკვანი. სევდის მგოსანის სტრიქონებს ვიგლოვ, მეჩურჩულება "თეთრი ლაშქარი" იმ ღამეს მერი არ იყო მარტო, სატანას ეჯდა თურმე კალთაში მეცნო გოდება გენიოსური, რამაც მოიხმო ქრისტეს ამქარი შავები თეთრებს ჯობიან ისევ, ჩვენი ცხოვრება არის ჭადრაკი.
ეს ღამე მაინც გათენდეს ადრე, ძილი სხეულის მკვდარი ჩრდილია, სიზმარში ვიღაც მეძახდა: "პადრე", მე კი ვილოცე ხატთან ლიტია, დამასკოს გზაზე გაბრწყინდა სავლე, ვინიციუსზე მღერის ლიგია, აღარსად ისმის ქართული ლალე, მალე ჩაკრულოს ხსოვნის რიგია.
ვარსკვლავებს ვუმზერ მოხატულ ცაზე,"ძალნი ცათანი" ვერ დამითვლია, სულის საგზალი მოვიგდე მხარზე, წინ გაუვალი ბეწვის ხიდია, მაცდური როკავს ჯადოსნურ ჰანგზე, მამათმავლობა ხორცის ჭირია, უვიცმა ბედი აზომა ჩარხზე, ნაცარქექია ჩვენი გმირია.
პეტრესთან მინდა ვიარო ზღვაზე, მომუშაკება უფლის ნიჭია, ხორცი ვნებისგან გამხდარა მწარე, სული რწმენაში ურჩი ჩვილია. მერწყული ბავშვი ვიყავი ადრე, დღეს მოციქულის ჯვარი მკიდია, ნარიყალაზე ავდივარ მთაზე, იქ სულიწმინდის თეთრი ნისლია.
რითმებით წერა დავიწყე მადლზე, ამპარტავნება სულის ჩიხია, მახსოვს ლეგენდა ღვთაებრივ ყრმაზე, დაბადებული წუ
...Ещё
შემოდის კრძალვით ეპოქა მერვე
ეს ღამე მაინც გათენდეს ადრე, ძილი სხეულის მკვდარი ჩრდილია, სიზმარში ვიღაც მეძახდა: "პადრე", მე კი ვილოცე ხატთან ლიტია, დამასკოს გზაზე გაბრწყინდა სავლე, ვინიციუსზე მღერის ლიგია, აღარსად ისმის ქართული ლალე, მალე ჩაკრულოს ხსოვნის რიგია.
ვარსკვლავებს ვუმზერ მოხატულ ცაზე,"ძალნი ცათანი" ვერ დამითვლია, სულის საგზალი მოვიგდე მხარზე, წინ გაუვალი ბეწვის ხიდია, მაცდური როკავს ჯადოსნურ ჰანგზე, მამათმავლობა ხორცის ჭირია, უვიცმა ბედი აზომა ჩარხზე, ნაცარქექია ჩვენი გმირია.
პეტრესთან მინდა ვიარო ზღვაზე, მომუშაკება უფლის ნიჭია, ხორცი ვნებისგან გამხდარა მწარე, სული რწმენაში ურჩი ჩვილია. მერწყული ბავშვი ვიყავი ადრე, დღეს მოციქულის ჯვარი მკიდია, ნარიყალაზე ავდივარ მთაზე, იქ სულიწმინდის თეთრი ნისლია.
რითმებით წერა დავიწყე მადლზე, ამპარტავნება სულის ჩიხია, მახსოვს ლეგენდა ღვთაებრივ ყრმაზე, დაბადებული წუხელ ილია. ცხრა ნეტარება მადლია ხალხზე, მისი შესმენა რჩეულთ წვლილია, მკვეხარა კაცი ხავსია ქვაზე, უდები მონა როგორც ტილია.
სიკეთე მარად დარჩება ცაზე, "ოქრო ეშმაკთა კვერთხის ძირია", არწივმა ფრენით აღზარდა მართვე, თხუნელა ისევ მიწის შვილია, მიყვარდა ფიქრი სანუკვარ ქალზე, მიჯნური ყველა ხოტბის ღირსია, ვინც სიყვარულით ავიდა ნავზე,ასეთი კაცი კვლავ წაშლილია.
ეს დილა მაინც დაღამდა ადრე,სანახაობა ცრუ ტკივილია, პატრიოტიზმი გამხდარა მავნე, სად იბერია სად კი ლიბია? თუ იტალია ყოფილა დანტე, " ქართლის ცხოვრება" რუსთაველია, მტერ-მოყვარეთა გამრავლდა მნათე, "ძმობა, ერთობა" ცრუ ფიცილია.
დილაზე მეტად მამშვიდებს ღამე, ღამე ფიქრების ყრუ წისქვილია, დავიწყე ლოცვა კახზე და რანზე, სამაჩაბლოში კვლავ სიყმილია. აჭარელს ძმურად ვაკოცე მხარზე და აფხაზურად ვთარგმნე ბიბლია, ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე, ერის დიადი ახსოვთ მისია.
უძღები შვილი ბრუნდება ტახტზე, უფროსის გულში ავი ფიქრია, ოთხმაგად გასცემს მეზვერე ზაქე, ცოდვილ მონასთან მადლი დიდია. ლაზარეს უხმობს უფალი ზარზე, მდიდარი ლხინში ისევ ბრიყვია, რწმენით იმედი დავწერე ზღვარზე, დარგან ზეცამდე ვრცელი ხიდია.
უფალო მუდამ ვლოცულობ შენზე, მეობა კაცის ცუდი გიდია, ტაძარში ლოცვა არ წყდება ერზე, ქრისტეს ვენახში მალე ლხინია, მგელი ცხვრებისკენ გაიქცა სერზე, სვეტიცხოველი კვართის ნიშია, შემოდის კრძალვით ეპოქა მერვე, თმცა დღეს მაინც ისევ ბინდია.
არ მიყვარს როცა იძინებს ქალი, თვალში მაკლდება სიცოცხლის კვალი, არ მიყვარს როცა წუწუნებს კაცი, რწმენაში ჩნდება სიშორის ბზარი, არ მიყვარს როცა ირყვნბეა ბავშვი, უმალ გაშრება ჯეჯილზე ნამი, არ მიყვარს როცა ინგრება სახლი, რისხვით უბერავს სიცივის ქარი.
არ მიყვარს როცა მედება ბრალი, ძველი ცხოვრების მატყვია შრამი, არ მიყვარს როცა იშლება კვალი, როგორ გავიგო სად არის ზღვარი? არ მიყვარს როცა შავდება რვალი, ელვის სისწაფით იცვლება ჟამი, არ მიყვარს როცა იყრება ძვალი, სიცოცხლის ხდება სიბილწის ჩვარი.
არ მიყვარს როცა იწყება რალი, წინ გველოდება უძირო ხრამი, არ მიყვარს როცა ლაქუცობს ძაღლი, მიზეზი ხდება უაზრო შარი, არ მიყვარს როცა დაშრება წყალი, მხოლოდ ოცნების ივსება ჯამი, არ მიყვარს როცა იზრდება ვალი, წვიმას მოყვება მზიანი დარი.
არ მიყვარს როცა ოხუნჯობს ხალხი, ისევ იმატებს სიკვდილის ჩქამი, არ მიყვარს როცა მეკვლეა მთვრალი, დაიგვიანებს იმედის ზარი, არ მიყვარს როცა დაჭკნება მადლი, შვილი უგულოდ რომ მეტყვის "მა
...Ещё
არ მიყვარს როცა ...
არ მიყვარს როცა იძინებს ქალი, თვალში მაკლდება სიცოცხლის კვალი, არ მიყვარს როცა წუწუნებს კაცი, რწმენაში ჩნდება სიშორის ბზარი, არ მიყვარს როცა ირყვნბეა ბავშვი, უმალ გაშრება ჯეჯილზე ნამი, არ მიყვარს როცა ინგრება სახლი, რისხვით უბერავს სიცივის ქარი.
არ მიყვარს როცა მედება ბრალი, ძველი ცხოვრების მატყვია შრამი, არ მიყვარს როცა იშლება კვალი, როგორ გავიგო სად არის ზღვარი? არ მიყვარს როცა შავდება რვალი, ელვის სისწაფით იცვლება ჟამი, არ მიყვარს როცა იყრება ძვალი, სიცოცხლის ხდება სიბილწის ჩვარი.
არ მიყვარს როცა იწყება რალი, წინ გველოდება უძირო ხრამი, არ მიყვარს როცა ლაქუცობს ძაღლი, მიზეზი ხდება უაზრო შარი, არ მიყვარს როცა დაშრება წყალი, მხოლოდ ოცნების ივსება ჯამი, არ მიყვარს როცა იზრდება ვალი, წვიმას მოყვება მზიანი დარი.
არ მიყვარს როცა ოხუნჯობს ხალხი, ისევ იმატებს სიკვდილის ჩქამი, არ მიყვარს როცა მეკვლეა მთვრალი, დაიგვიანებს იმედის ზარი, არ მიყვარს როცა დაჭკნება მადლი, შვილი უგულოდ რომ მეტყვის "მამი"! არ მიყვარს როცა კარზეა ნალი, ვიღასთვის ზიდა უფალმა ჯვარი.
არ მიყვარს როცა გაქრება კვამლი, ვერ შეიკავებს ცდუნებას ქამი, არ მიყვარს როცა ჩერდება წამი, გრძნობებში სუსტი ყოფილა მამრი, არ მიყვარს როცა ბატონობს მატლი, გადაიშლება ტალღებით ლამი, არ მიყვარს როცა თამაშობს თვალი, უმალ ეტყობა სიბერის ღარი.
Комментарии 51
"მინდა გაზაფხულს ვაკოცო შუბლზე"
გულში იღვიძებს სამოთხის მადლი,ზე სიყვარული საოცრად წმინდა,
ქარმა დახია ზეწარი მინდვრის, თავზე გვასხურა შხაპუნა წვიმა.
უღრანი ტყიდან ყმუოდა მგელი, უფალი ჩემში ევასა ქმნიდა..
მინდა სიხარულს გავუგო გემო, მე სიყვარული სულისთვის მინდა.
აღდგომის რწმენა იღვიძებს ერში,მოდის ნუგეში მესამე ციდან
კვირტებმა მორცხვად ამოყვეს თავი,მწვანედ გათენდა ლამაზი დილა
ბუჩქებმა ტანზე მოირგეს კაბა,ირგვლივ ფერადი ფიფქები ცვივა,
წყალმა გატეხა ბორკილი ყინვის,იწყება ვნების მწუხარე გმინვა.
ლიტანიობენ ჩიტები ირგვლივ,ზეცაში ტირილს გამობა ცვლიდა
მყინვარსაც თვალზე მოადგა ცრემლი,მისი სიმშვიდე საოცრად მხიბლავს.
ვაზმა
...Ещё"მინდა გაზაფხულს ვაკოცო შუბლზე"
გულში იღვიძებს სამოთხის მადლი,ზე სიყვარული საოცრად წმინდა,
ქარმა დახია ზეწარი მინდვრის, თავზე გვასხურა შხაპუნა წვიმა.
უღრანი ტყიდან ყმუოდა მგელი, უფალი ჩემში ევასა ქმნიდა..
მინდა სიხარულს გავუგო გემო, მე სიყვარული სულისთვის მინდა.
აღდგომის რწმენა იღვიძებს ერში,მოდის ნუგეში მესამე ციდან
კვირტებმა მორცხვად ამოყვეს თავი,მწვანედ გათენდა ლამაზი დილა
ბუჩქებმა ტანზე მოირგეს კაბა,ირგვლივ ფერადი ფიფქები ცვივა,
წყალმა გატეხა ბორკილი ყინვის,იწყება ვნების მწუხარე გმინვა.
ლიტანიობენ ჩიტები ირგვლივ,ზეცაში ტირილს გამობა ცვლიდა
მყინვარსაც თვალზე მოადგა ცრემლი,მისი სიმშვიდე საოცრად მხიბლავს.
ვაზმა ტირილით იჯერა გული,ყურძნის მტევნების კურთხევა მიყვარს.
დიდება გამჩენს სიცოცხლით გვავსებს,მრავალჟამიერ ცასა და მიწას
ასეთ მშვენებას ვერ იტყვის კაცი, სულში გამეფდა მოკვდავი ფშვინვა
როდესაც ვხედავ ჩაკირულ სახეს, ენა დუმდება მიწყდება სიტყვა.
მშვიდობით ვიწყებ ღაღადისს მწუხრით,ყურში ჩამესმის მოყვასის კიცხვა
გაზაფხულს მინდა ვაკოცო შუბლზე და სიყვარულით დავიწყო წირვა.
დასრულდა ზამთრის მეფობა ცივი, ყინული გადნა დამარცხდა ყინვა
მზემ ვაჟკაცურად გაშალა მხრები,ყველა სულდგმულის გაათბო ბინა
ხანდახან სიოც ნავარდობს ტურფა, მისმა ფერებამ დააცხრო რისხვა
მიწამ გაათბო ბებერი ზურგი და მიულოცა გაზაფხულს წინსვლა...
ასეა თითქოს ცხოვრებაც ჩვენში, ხან სიცივეა და ხანაც თბილა
როცა სიცოცხლე კაცობრიობის, თავის პრილოგის ასაკთან მივა
შემოკრავს ზარი აპოსტასიის და შეიცვლება ზეცა და მიწა
უფალო რისხვით ნუ განგვსჯი ცოდვილთ, ჩემი მამულის ცოდვები მტკივა.
/მამა გიორგი თევდორაშვილი/
ჩვენი ცხოვრება არის ჭადრაკი
გარეთ ყმუოდა მგელივით ქარი,მიწას ეფარა თეთრი ნაბადი,
ვიდექ,უგულოდ მიტოვებული, თუმცა ჯიუტად ისევ ამაყი.
მწვანედ ელავდა იმედის სხივი, არ ჩამქრალიყო სულის მაყალი
თეთრად შობილი შავად ბერდება, წითლად გაზრდილი ტკბილი მაყვალი.
სული ციხიდან გაქცევას ლამობს,სურს გადალახოს მკვდარი ტრამალი
აისბერგებმა დაიწყეს დნობა, სიყვარულია სულის წამალი.
თუ მიტევება არ შეგიძლიათ,მაშინ ყოფილხართ სულით ლაჩარი
ხატება ღვთისა საბოძვარია,ხოლო მსგავსება არის სანატრი.
წუთისოფელი სისხლის მორები,სიკვდილს უჭირავს ხელში ნამგალი
ღმერთო მაშორე ურწმუნო ევა,უნაყოფოა როგორც ჭადარი
ვხარობ, როდესაც ჩუხჩუხებს გრძნობა, აცეკვებული ქვევრში მაჭარი
კვდება ვნებაში ცოდვილი ქამი,უძღები შვი
...Ещёჩვენი ცხოვრება არის ჭადრაკი
გარეთ ყმუოდა მგელივით ქარი,მიწას ეფარა თეთრი ნაბადი,
ვიდექ,უგულოდ მიტოვებული, თუმცა ჯიუტად ისევ ამაყი.
მწვანედ ელავდა იმედის სხივი, არ ჩამქრალიყო სულის მაყალი
თეთრად შობილი შავად ბერდება, წითლად გაზრდილი ტკბილი მაყვალი.
სული ციხიდან გაქცევას ლამობს,სურს გადალახოს მკვდარი ტრამალი
აისბერგებმა დაიწყეს დნობა, სიყვარულია სულის წამალი.
თუ მიტევება არ შეგიძლიათ,მაშინ ყოფილხართ სულით ლაჩარი
ხატება ღვთისა საბოძვარია,ხოლო მსგავსება არის სანატრი.
წუთისოფელი სისხლის მორები,სიკვდილს უჭირავს ხელში ნამგალი
ღმერთო მაშორე ურწმუნო ევა,უნაყოფოა როგორც ჭადარი
ვხარობ, როდესაც ჩუხჩუხებს გრძნობა, აცეკვებული ქვევრში მაჭარი
კვდება ვნებაში ცოდვილი ქამი,უძღები შვილი ვითომ მართალი.
ღვთისმშობლის მიწას ეცვალა ფერი, მინდა ავიღო ხელში კალამი
ბილწავენ ენას, გვიკლავენ რწმენას,განახლებული "ქვათა ღაღადი"
მოკლეს ილია,მოკვდა აკაკი,ვის ახსოვს ვაჟა მთაზე მაღალი
ქართველი კაცი, კვლავ ლუარსაბი, პირდაღებული რჩება ალალი.
მცხეთაში ჯვარი დანისლა მტკვარმა, მამხილებელი მოკვდა მამალი
ელიას მთაზე ელვარებს სვეტი,წმინდა სამების მტკიცე ტაძარი
მარანში ღვინო დაგვძმარებია, მტერმა დაიწყო ჩუმად ტარანი
ცეკვით მსოფლიო შემოვიარეთ, სიმღერით გვიყვარს ყველგან წანწალი.
"მიწყალე ღმერთო" აღდგომა მოდის, ამაყი ხდება უფრო მდაბალი
მარხვაში ბოღმით ვიგრილებთ გულებს, მერე კი ასევ აყალ-მაყალი
ვხედავ გაივსო მრევლით საყდარი,მაგრამ ვერ ვნახე ერთი მართალი
გაბრწყინებაზე ოცნებობს ერი, ვერ შევიყვარეთ ქრისტეს სწავლანი.
მსუბუქი ხალხი გვიწოდეს თურმე, უფრო უხამსიც თქმულა მრავალი
საფერავს ჩეხავს კახეთში გლეხი, შებილწულია უკვე მარანი
ღმერთო მოგვეცი დავითი ისევ, შენ იცი ჩველი სულის წამალი
ამირანს ისევ აკრავენ მთაზე, ვერ ამოვიღეთ ტბიდან აკვანი.
სევდის მგოსანის სტრიქონებს ვიგლოვ, მეჩურჩულება "თეთრი ლაშქარი"
იმ ღამეს მერი არ იყო მარტო, სატანას ეჯდა თურმე კალთაში
მეცნო გოდება გენიოსური, რამაც მოიხმო ქრისტეს ამქარი
შავები თეთრებს ჯობიან ისევ, ჩვენი ცხოვრება არის ჭადრაკი.
მამა გიორგი თევდორაშვილი
ქალების დღეა საოცრად ნაზი ,
მინდა მოგართვათ მრავალი ვარდი ,
ქალი და ბავში ეს არის მადლი ,
საჩუქარია ერთგული ქმარი.
მინდა დავლოცო ყოველი ქალი და
ბედნიერი ვუკურთხო წამი ,
ცოტაა ქვეყნად მზრუნველი კაცი
და იტანჯება საბრალო ქალი.
ცოლის ჯვარია უტვინო ქმარი ,
არ დაელევა მრავალი დარდი ,
ქალების თვეა გიჟური მარტი ,
<p sfaacgF...Ещёქალების დღეა საოცრად ნაზი ,
მინდა მოგართვათ მრავალი ვარდი ,
ქალი და ბავში ეს არის მადლი ,
საჩუქარია ერთგული ქმარი.
მინდა დავლოცო ყოველი ქალი და
ბედნიერი ვუკურთხო წამი ,
ცოტაა ქვეყნად მზრუნველი კაცი
და იტანჯება საბრალო ქალი.
ცოლის ჯვარია უტვინო ქმარი ,
არ დაელევა მრავალი დარდი ,
ქალების თვეა გიჟური მარტი ,
როცა იწყება წვიმა და ქარი .
ვხედავ მეგობრობს ქალი და ძაღლი ,
მიდი ჭაბუკო შეცვალე ძაღლი ,
მოძებნეთ ქალი დაადგით თვალი ,
ისე ცხოვრება არ არის კარგი .
ქუჩაში ჩხუბობს ქალი და კაცი ,
არ ერიდებათ , ატირდა ბავშვი ,
მივედი ვკითხე აყვირდა ქმარი ,
მე გამოვედი რეგვენი კაცი .
თურმე წამია ჩხუბი და დარდი ,
მალე გაივლის რისხვა და ბრაზი ,
მოგონებები დაგვრჩება კარგი ,
თუ გვეყოლება ერთგულო ქალი .
მამა გიორგი თევდორაშვილი
მაცხოვრის შობას გილოცავთ ,ყველას დიდსა და პატარას ,
დღეს დაიბადა მესია და წაირწყმიდა სატანა .
მინდა გახაროთ სუყველას რაც იცოდი და არც არა ,
ბეთლემს ვარსკვლავი გამოჩნდა
და გაიხარა მაშვრალმა .
ხარმა და ვირმა იხილეს როს დაივანა ბაგასა ,
მწემსებმა სოფელს ახარეს ,
ვინ მოგვივლინა მამამა ,
ანგელოსებმა ადიდეს და იგალობეს "მაღალთა "!!!
მოგ
...Ещёმაცხოვრის შობას გილოცავთ ,ყველას დიდსა და პატარას ,
დღეს დაიბადა მესია და წაირწყმიდა სატანა .
მინდა გახაროთ სუყველას რაც იცოდი და არც არა ,
ბეთლემს ვარსკვლავი გამოჩნდა
და გაიხარა მაშვრალმა .
ხარმა და ვირმა იხილეს როს დაივანა ბაგასა ,
მწემსებმა სოფელს ახარეს ,
ვინ მოგვივლინა მამამა ,
ანგელოსებმა ადიდეს და იგალობეს "მაღალთა "!!!
მოგვებმა მსხვერპლი შესწირეს ,
როცა იხილეს "მანანა " .
ჰეროდემ ბრძანა :– მოწყვიტეთ ორ წლამდე ყველა პატარა ,
რაქელმა შავი ჩაიცვა .იწყო გოდება რამაცა ,
დედა დასტირის პატარებს ბოროტი ვნებით ვერ დაცხრა ,
დაიქცა მისი სამეფო რადგან მესია განკაცდა !
დღეიდან ადამიანში ღვთიური სული განახლდა ,
ღმერთმა დალოცოს ყოველი ქვეყნად დიდი თუ პატარა .
მამა გიორგი თევდორაშვილი
(6.01.2011)
მიყვარს თოვლი თოვლითეთრი როგორც მთაშია ,
მე არ მომწონს შავი მიწა შავი როგორც ბარშია ,
მიწას თოვლი ისე უყვარს როგორც ბალახს ცვარია ,
ხარობს თეთრად შემოსილი ეს ცოცხალი მკვდარია .
თითქოს ცოდვა იფარებაყველაფერი ნაღდია ,
ოდნავ მაინც შემსუბუქდეს ეს ცოდვების მანტია ,
ხედავთ ! თოვლიც აღარ მოდის ეს რა მადლი გვაკლია ,
ეს ნუგეში სად წასულანუთუ ესეც გაგვცლია .
ადამიანს დავეძებდი ის კი სა
...Ещёმიყვარს თოვლი თოვლითეთრი როგორც მთაშია ,
მე არ მომწონს შავი მიწა შავი როგორც ბარშია ,
მიწას თოვლი ისე უყვარს როგორც ბალახს ცვარია ,
ხარობს თეთრად შემოსილი ეს ცოცხალი მკვდარია .
თითქოს ცოდვა იფარებაყველაფერი ნაღდია ,
ოდნავ მაინც შემსუბუქდეს ეს ცოდვების მანტია ,
ხედავთ ! თოვლიც აღარ მოდის ეს რა მადლი გვაკლია ,
ეს ნუგეში სად წასულანუთუ ესეც გაგვცლია .
ადამიანს დავეძებდი ის კი სადღაც კასრშია ,
არა , თითქოს გამახსენდა ნოეს კიდობანშია ,
კიდობნიდან გამოვიდა ახლა უფლის სახლშია ,
რაც მინდოდაის გითხარით , ვიცი ბევრი მანკია .
მალე დგება კურდღლისწელი ესეც დიდი „შანსია“
დროს ჩვენი გაღვიძების ალბათ რწმენა გვაკლია .
მამა გიორგი თევდორაშვილი
(30.12.2010 )
მიწამ დაკარგა სამოთხის მადლი,ევამ ადამზე შეწყვიტა გლოვა,
ბუნებას ახმობს თაკარა სიცხე, კაცის გულს დარდი, სევდა და ბოღმა.
ხანდახან ბოღმა აცოცხლებს ბალახს,სიყვარულს ითხოვს ადამის მოდგმა,
რაც გაყვითლდება უკვალ
...Ещёმიწამ დაკარგა სამოთხის მადლი,ევამ ადამზე შეწყვიტა გლოვა,
ბუნებას ახმობს თაკარა სიცხე, კაცის გულს დარდი, სევდა და ბოღმა.
ხანდახან ბოღმა აცოცხლებს ბალახს,სიყვარულს ითხოვს ადამის მოდგმა,
რაც გაყვითლდება უკვალოდ ქრება, მომაკვდავ ფესვებს არ შველის მორწყვა.
ოაზისს ირგვლივ ეკვრის უდაბნო, სიკვდილმა შთანთქა საუფლო შრომა,
"გონიერ ცხოველს" ნუ ავიწყდება, რომ მაცხოვარი მეორედ მოვა.
იგუა მიწამ სახივი ცოდვის, ბნელით შეცვალა ნათელი წყობა,
ჯალათს შემოაქვს მოჭრილი თავი, ქალმა განაგრძო მაცდური როკვა.
უზნეო კაცებს უწყობენ აღლუმს,სინდის-ნამუსმად აიწყო კვდომა,
ნუ ავაოხრებთ სამშობლოს ძმებო, ეს ხომ მტრებისგან მრავალჯერ მოხდა.
სოდომ-გომორი განახლდა თითქოს,მარილის სვეტმა დაიწყო დნობა,
მკვდარი ზღვა ნუთუ არავის გახსოვთ, გოგირდით როგორ აყროლდა ფლორა.
(გაგრძელება)
იერემია გოდებდა ხალხზე, უღლის დადებით ამხილა ძმობა,
"გაბედნიერდა"ილიას ერი, ნაცარქექიამ შეწყვიტა ლოცვა.
კოსმოპოლიტებს ადგავენ დაფნას,პატრიოტიზმი ყოფილა ბოდვა.
ღვთისმშობლის მიწას ჯიჯგნიან მგლები,ქართველებს <s sf
...Ещё(გაგრძელება)
იერემია გოდებდა ხალხზე, უღლის დადებით ამხილა ძმობა,
"გაბედნიერდა"ილიას ერი, ნაცარქექიამ შეწყვიტა ლოცვა.
კოსმოპოლიტებს ადგავენ დაფნას,პატრიოტიზმი ყოფილა ბოდვა.
ღვთისმშობლის მიწას ჯიჯგნიან მგლები,ქართველებს გვხიბლავს უცხოთა ყმობა.
იაფეტს ჩაგრავს სემი და ქამი, ფემინიზმია სატანის დოგმა,
ეროვნულობას ადინეს სისხლი,გაგვიბატონდა მასონთა ლოჟა.
თავისუფლებას ართმევენ ერებს, შემოგვაპარეს მონობის ტრფობა.
ფერეიდანში არ წყდება ცრემლი,სისხლით შეღებეს ქართული ჩოხა.
ყვითელი რასა მოღელავს ჯიქურ,ბედზე მკითხაობს ბინძური ბოშა.
რაც გავასხვისეთ ისიცა კმარა, ჩვენი ვალია მამულის მოვლა.
მალე აღდგება ლაზარე მკვდრეთით, და გვეღირსება გმირების შობა.
სანთელის ნაღვენთს შევყურებ ცრემლით, ცვილმა გაბედა სიბნელის გმობა.
(გაგრძელება)
ამოვდოთ ენას ლაგამი ბრძენი, რწმენით დავიწყოთ გონების ფლობა,
დავიცვათ ყმათა სპეტაკი სული,"ვეღარ წაიღოს წიწილა ქორმა,"
ვიკმაროთ რაც, რომ გვილეწეს ღობე და დინგით თხარა სიწმინდე ღორმა.
<f
...Ещё(გაგრძელება)
ამოვდოთ ენას ლაგამი ბრძენი, რწმენით დავიწყოთ გონების ფლობა,
დავიცვათ ყმათა სპეტაკი სული,"ვეღარ წაიღოს წიწილა ქორმა,"
ვიკმაროთ რაც, რომ გვილეწეს ღობე და დინგით თხარა სიწმინდე ღორმა.
როცა ნათელი ანათებს სოფელს, არ გვეკადრება ჩეროში ჯდომა.
ღვთივსულიერი მოგვეცა სიბრძნე, ნუ გაგვიტაცებს უცხოთა სკოლა,
ფიქრი დავიწყოთ "ჩატეხილ ხიდზე" ასე დასრულდეს მოყვასის მტრობა.
მშობელმა გულით იზრუნოს შვილზე,რომ ოჯახიდან დასრულდეს ლტოლვა.
ქალმა ქალური აკეთოს საქმე, კაცმა ისწავლოს ერთგული ქმრობა.
(გაგრძელება)
კუ მორიელმა დაგესლა გზაზე,მადლიერებას არჩია წყრომა.
მესაიდუმლე გათენდა ღამე, ჭუჭყი დაფარა ქათქათა თოვლმა.
ბეღურა ჩიტი დამაჯდა მხარზე და ნამცეცების საკენკი მთხოვა.
ბედნიერების დავფიქრდი წამზე, მარადისობი
...Ещё(გაგრძელება)
კუ მორიელმა დაგესლა გზაზე,მადლიერებას არჩია წყრომა.
მესაიდუმლე გათენდა ღამე, ჭუჭყი დაფარა ქათქათა თოვლმა.
ბეღურა ჩიტი დამაჯდა მხარზე და ნამცეცების საკენკი მთხოვა.
ბედნიერების დავფიქრდი წამზე, მარადისობის ზღვაში რომ მოკვდა.
ყოველი წუთი სევდაა სხვაზე,ამაო ფიქრთა კვანძების გროვა,
როგორ იცოცხლოს ყვავილმა ქვაზე,როცა დაკარგა ზნეობამ ფორმა.
კაცი გამხდარა ჩალაზე მჩატე, რადგან ღირსება წაართვა ცოლმა,
ნაგვის ურნაში ეძებენ საკვებს, ჭკუის სწავლება დაიწყო " ბონჟმა,"
მესმის უძირო იდუმალების,რადგან მდინარე დააშრო კოვზმა,
იმედის სხივი ვთხოვე ქერუბიმს,მან სიყვარულის ფორმულა მომცა.
ეტყობა ლოცვა დავწერე ქარზე, რადგან გულამდე ვერ მოდის გრძნობა.
მე მაინც მშვიდად ვლოცულობ ცაზე, იქ დასრულდება სიკვდილის ძღომა.
(გაგრძელება)
უცხოეთს იცავს ქართველი კაცი, დროა დასრულდეს სხვის ომში კვდომა,
დედა დასტირის უცნობის საფლავს,დაღუპულ ვაჟთა აღმართეს გორა.
კათალიკოსო გვიკურთხე ჯვარი, მტერმა შეწყვიტოს მძორების კორტნა.
დროზე გაჩერდეს
...Ещё(გაგრძელება)
უცხოეთს იცავს ქართველი კაცი, დროა დასრულდეს სხვის ომში კვდომა,
დედა დასტირის უცნობის საფლავს,დაღუპულ ვაჟთა აღმართეს გორა.
კათალიკოსო გვიკურთხე ჯვარი, მტერმა შეწყვიტოს მძორების კორტნა.
დროზე გაჩერდეს ოცნების ზარი, ჭეშმარიტების ავწიოთ დროშა.
მამა გიორგი თევდორაშვილი
17/05/2013
"ჭირი იქა ლხინი აქა"
...Ещёმომენატრა მწველი სიცხე, სიჭაბუკის წლები,
რაც სიბერე შემეპარა სიყვარულით ვთვრები,
შემოდგომის ასაკში ვარ,აღარა მყავს მწყრები
ყველა დრო ხომ წყალობაა, არასოდეს კვდები.
ცოდვა, გლოვა, სიხარული, ბოდიალის გზები,
სიბერეში სინანული და ნათელი მთები.
სნეულება, მწუხარება, მოღალატე ძმები,
ძლივს ვალების გასტუმრება, გაცვენილი თმები.
ამაოა მწუხარება, როცა მარტო რჩები
უფალი თუ შენთანაა,რაღად გინდა სხევი.
მარტო მოხველ,მარტო წახვალ,შეიყვარე მტრები
მთავარია სიყვარული, შურით ნუღარ დნები.
ვიცი, რითმა ღარიბია, აბდაუბდას ვყვები,
თუ მკითხველმა არ მოგნათლა,გეტკინება ყბები,
სოფელს ბევრი დაემონა არ აკლდება ყმები,
რუსთველობა არც მიცდია, მხოლოდ წერით ვტკბები.
რა ლამაზი "სასტუმრო" გვაქვს,გვესევიან მგლები,
მუხანათურ წრეს გვარტყამენ,დაიშაქრეს ხმები,
დასავლეთი, ჩრდილოეთი,ოკეანის წყლები,
ყველგან ჩვენი &q
"ჭირი იქა ლხინი აქა"
მომენატრა მწველი სიცხე, სიჭაბუკის წლები,
რაც სიბერე შემეპარა სიყვარულით ვთვრები,
შემოდგომის ასაკში ვარ,აღარა მყავს მწყრები
ყველა დრო ხომ წყალობაა, არასოდეს კვდები.
ცოდვა, გლოვა, სიხარული, ბოდიალის გზები,
სიბერეში სინანული და ნათელი მთები.
სნეულება, მწუხარება, მოღალატე ძმები,
ძლივს ვალების გასტუმრება, გაცვენილი თმები.
ამაოა მწუხარება, როცა მარტო რჩები
უფალი თუ შენთანაა,რაღად გინდა სხევი.
მარტო მოხველ,მარტო წახვალ,შეიყვარე მტრები
მთავარია სიყვარული, შურით ნუღარ დნები.
ვიცი, რითმა ღარიბია, აბდაუბდას ვყვები,
თუ მკითხველმა არ მოგნათლა,გეტკინება ყბები,
სოფელს ბევრი დაემონა არ აკლდება ყმები,
რუსთველობა არც მიცდია, მხოლოდ წერით ვტკბები.
რა ლამაზი "სასტუმრო" გვაქვს,გვესევიან მგლები,
მუხანათურ წრეს გვარტყამენ,დაიშაქრეს ხმები,
დასავლეთი, ჩრდილოეთი,ოკეანის წყლები,
ყველგან ჩვენი "სამშობლოა",ღამურების ძვლები.
რა ხანია პატრონს ვეძებთ, ავირჩიეთ ბრმები
ხორბალს არვინ აღარ თესავს, ღვარძლისაა ძნები,
გმირთა მხოლოდ ხატები გვაქვს,გვირჩევნია სხვები,
"ჭირი იქა, ლხინი აქა" დაგვცინიან მკვდრები.
მამა გიორგი თევდორაშვილი
31/07/2013
ღაღადებენ მკვდრები
მიტოვებულ საფლავებზე,აღუმართავთ ჯვრები
რკინის, ხისა, ქვითკირისა, შავ-თეთრი და ჭრელი,
წარწერებიც ოდნავ მოჩანს, ხატოვანი ფრთები,
ვფიქრობ "გმირთა" საძვალეა, ხავსიანი ქვები.
ნეტა მე რა მელოდება, რას მიქადის ბედი,
ვხედავ ნიავს მიყვებიან სიჭაბუკის წლები.
ძუ მგელივით მეკვეთბა კაცობრივი ხვედრი,
ნეტავ საით მიმაგდებენ, გათელილი გზები.
რაც ყოფილა ის იქნება, ახალს არას ველი,
ყველა ცოდვას მომკითხავენ, მელოდება ბნელი
მხოლოდ უფლის იმედი მაქვს, დამიტირებს მრევლი,
სანამ კიდევ ცოცხალი ვარ, სიყვარულით ვთვრები.
მოუვლელი საფლავიდან ღაღადებენ მკვდრები,
უფალს მათი სიბრალულით, ლოცვით ვევედრები
ჭირისუფლებს შეგახსენებთ,თქვენც იგივე გელით
"შეფეთქილო საფლავებო" ნუ იქნებით ბრმები.
მამა გიორგი თევდორაშვილი
30/07/2013
ჩვენი ცხოვრება არის ჭადრაკი
...Ещёგარეთ ყმუოდა მგელივით ქარი,მიწას ეფარა თეთრი ნაბადი,
ვიდექ,უგულოდ მიტოვებული, თუმცა ჯიუტად ისევ ამაყი.
მწვანედ ელავდა იმედის სხივი, არ ჩამქრალიყო სულის მაყალი
თეთრად შობილი შავად ბერდება, წითლად გაზრდილი ტკბილი მაყვალი.
სული ციხიდან გაქცევას ლამობს,სურს გადალახოს მკვდარი ტრამალი
აისბერგებმა დაიწყეს დნობა, სიყვარულია სულის წამალი.
თუ მიტევება არ შეგიძლიათ,მაშინ ყოფილხართ სულით ლაჩარი
ხატება ღვთისა საბოძვარია,ხოლო მსგავსება არის სანატრი.
წუთისოფელი სისხლის მორები,სიკვდილს უჭირავს ხელში ნამგალი
ღმერთო მაშორე ურწმუნო ევა,უნაყოფოა როგორც ჭადარი
ვხარობ, როდესაც ჩუხჩუხებს გრძნობა, აცეკვებული ქვევრში მაჭარი
კვდება ვნებაში ცოდვილი ქამი,უძღები შვილი ვითომ მართალი.
ღვთისმშობლის მიწას ეცვალა ფერი, მინდა ავიღო ხელში კალამი
ბილწავენ ენას, გვიკლავენ რწმენას,განახლებული "ქვათა ღაღადი"
მოკლეს ილია,მოკვდა აკაკი,ვის ახსოვს ვაჟა მთაზე მაღალი
ქართველი კაცი, კვლავ ლუარსაბი, პირდაღებული რჩება ალალი.
მცხეთაში ჯვარი დანისლა მტკვარმა, მამხი
ჩვენი ცხოვრება არის ჭადრაკი
გარეთ ყმუოდა მგელივით ქარი,მიწას ეფარა თეთრი ნაბადი,
ვიდექ,უგულოდ მიტოვებული, თუმცა ჯიუტად ისევ ამაყი.
მწვანედ ელავდა იმედის სხივი, არ ჩამქრალიყო სულის მაყალი
თეთრად შობილი შავად ბერდება, წითლად გაზრდილი ტკბილი მაყვალი.
სული ციხიდან გაქცევას ლამობს,სურს გადალახოს მკვდარი ტრამალი
აისბერგებმა დაიწყეს დნობა, სიყვარულია სულის წამალი.
თუ მიტევება არ შეგიძლიათ,მაშინ ყოფილხართ სულით ლაჩარი
ხატება ღვთისა საბოძვარია,ხოლო მსგავსება არის სანატრი.
წუთისოფელი სისხლის მორები,სიკვდილს უჭირავს ხელში ნამგალი
ღმერთო მაშორე ურწმუნო ევა,უნაყოფოა როგორც ჭადარი
ვხარობ, როდესაც ჩუხჩუხებს გრძნობა, აცეკვებული ქვევრში მაჭარი
კვდება ვნებაში ცოდვილი ქამი,უძღები შვილი ვითომ მართალი.
ღვთისმშობლის მიწას ეცვალა ფერი, მინდა ავიღო ხელში კალამი
ბილწავენ ენას, გვიკლავენ რწმენას,განახლებული "ქვათა ღაღადი"
მოკლეს ილია,მოკვდა აკაკი,ვის ახსოვს ვაჟა მთაზე მაღალი
ქართველი კაცი, კვლავ ლუარსაბი, პირდაღებული რჩება ალალი.
მცხეთაში ჯვარი დანისლა მტკვარმა, მამხილებელი მოკვდა მამალი
ელიას მთაზე ელვარებს სვეტი,წმინდა სამების მტკიცე ტაძარი
მარანში ღვინო დაგვძმარებია, მტერმა დაიწყო ჩუმად ტარანი
ცეკვით მსოფლიო შემოვიარეთ, სიმღერით გვიყვარს ყველგან წანწალი.
"მიწყალე ღმერთო" აღდგომა მოდის, ამაყი ხდება უფრო მდაბალი
მარხვაში ბოღმით ვიგრილებთ გულებს, მერე კი ასევ აყალ-მაყალი
ვხედავ გაივსო მრევლით საყდარი,მაგრამ ვერ ვნახე ერთი მართალი
გაბრწყინებაზე ოცნებობს ერი, ვერ შევიყვარეთ ქრისტეს სწავლანი.
მსუბუქი ხალხი გვიწოდეს თურმე, უფრო უხამსიც თქმულა მრავალი
საფერავს ჩეხავს კახეთში გლეხი, შებილწულია უკვე მარანი
ღმერთო მოგვეცი დავითი ისევ, შენ იცი ჩველი სულის წამალი
ამირანს ისევ აკრავენ მთაზე, ვერ ამოვიღეთ ტბიდან აკვანი.
სევდის მგოსანის სტრიქონებს ვიგლოვ, მეჩურჩულება "თეთრი ლაშქარი"
იმ ღამეს მერი არ იყო მარტო, სატანას ეჯდა თურმე კალთაში
მეცნო გოდება გენიოსური, რამაც მოიხმო ქრისტეს ამქარი
შავები თეთრებს ჯობიან ისევ, ჩვენი ცხოვრება არის ჭადრაკი.
მამა გიორგი თევდორაშვილი
შემოდის კრძალვით ეპოქა მერვე
...Ещёეს ღამე მაინც გათენდეს ადრე, ძილი სხეულის მკვდარი ჩრდილია,
სიზმარში ვიღაც მეძახდა: "პადრე", მე კი ვილოცე ხატთან ლიტია,
დამასკოს გზაზე გაბრწყინდა სავლე, ვინიციუსზე მღერის ლიგია,
აღარსად ისმის ქართული ლალე, მალე ჩაკრულოს ხსოვნის რიგია.
ვარსკვლავებს ვუმზერ მოხატულ ცაზე,"ძალნი ცათანი" ვერ დამითვლია,
სულის საგზალი მოვიგდე მხარზე, წინ გაუვალი ბეწვის ხიდია,
მაცდური როკავს ჯადოსნურ ჰანგზე, მამათმავლობა ხორცის ჭირია,
უვიცმა ბედი აზომა ჩარხზე, ნაცარქექია ჩვენი გმირია.
პეტრესთან მინდა ვიარო ზღვაზე, მომუშაკება უფლის ნიჭია,
ხორცი ვნებისგან გამხდარა მწარე, სული რწმენაში ურჩი ჩვილია.
მერწყული ბავშვი ვიყავი ადრე, დღეს მოციქულის ჯვარი მკიდია,
ნარიყალაზე ავდივარ მთაზე, იქ სულიწმინდის თეთრი ნისლია.
რითმებით წერა დავიწყე მადლზე, ამპარტავნება სულის ჩიხია,
მახსოვს ლეგენდა ღვთაებრივ ყრმაზე, დაბადებული წუ
შემოდის კრძალვით ეპოქა მერვე
ეს ღამე მაინც გათენდეს ადრე, ძილი სხეულის მკვდარი ჩრდილია,
სიზმარში ვიღაც მეძახდა: "პადრე", მე კი ვილოცე ხატთან ლიტია,
დამასკოს გზაზე გაბრწყინდა სავლე, ვინიციუსზე მღერის ლიგია,
აღარსად ისმის ქართული ლალე, მალე ჩაკრულოს ხსოვნის რიგია.
ვარსკვლავებს ვუმზერ მოხატულ ცაზე,"ძალნი ცათანი" ვერ დამითვლია,
სულის საგზალი მოვიგდე მხარზე, წინ გაუვალი ბეწვის ხიდია,
მაცდური როკავს ჯადოსნურ ჰანგზე, მამათმავლობა ხორცის ჭირია,
უვიცმა ბედი აზომა ჩარხზე, ნაცარქექია ჩვენი გმირია.
პეტრესთან მინდა ვიარო ზღვაზე, მომუშაკება უფლის ნიჭია,
ხორცი ვნებისგან გამხდარა მწარე, სული რწმენაში ურჩი ჩვილია.
მერწყული ბავშვი ვიყავი ადრე, დღეს მოციქულის ჯვარი მკიდია,
ნარიყალაზე ავდივარ მთაზე, იქ სულიწმინდის თეთრი ნისლია.
რითმებით წერა დავიწყე მადლზე, ამპარტავნება სულის ჩიხია,
მახსოვს ლეგენდა ღვთაებრივ ყრმაზე, დაბადებული წუხელ ილია.
ცხრა ნეტარება მადლია ხალხზე, მისი შესმენა რჩეულთ წვლილია,
მკვეხარა კაცი ხავსია ქვაზე, უდები მონა როგორც ტილია.
სიკეთე მარად დარჩება ცაზე, "ოქრო ეშმაკთა კვერთხის ძირია",
არწივმა ფრენით აღზარდა მართვე, თხუნელა ისევ მიწის შვილია,
მიყვარდა ფიქრი სანუკვარ ქალზე, მიჯნური ყველა ხოტბის ღირსია,
ვინც სიყვარულით ავიდა ნავზე,ასეთი კაცი კვლავ წაშლილია.
ეს დილა მაინც დაღამდა ადრე,სანახაობა ცრუ ტკივილია,
პატრიოტიზმი გამხდარა მავნე, სად იბერია სად კი ლიბია?
თუ იტალია ყოფილა დანტე, " ქართლის ცხოვრება" რუსთაველია,
მტერ-მოყვარეთა გამრავლდა მნათე, "ძმობა, ერთობა" ცრუ ფიცილია.
დილაზე მეტად მამშვიდებს ღამე, ღამე ფიქრების ყრუ წისქვილია,
დავიწყე ლოცვა კახზე და რანზე, სამაჩაბლოში კვლავ სიყმილია.
აჭარელს ძმურად ვაკოცე მხარზე და აფხაზურად ვთარგმნე ბიბლია,
ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე, ერის დიადი ახსოვთ მისია.
უძღები შვილი ბრუნდება ტახტზე, უფროსის გულში ავი ფიქრია,
ოთხმაგად გასცემს მეზვერე ზაქე, ცოდვილ მონასთან მადლი დიდია.
ლაზარეს უხმობს უფალი ზარზე, მდიდარი ლხინში ისევ ბრიყვია,
რწმენით იმედი დავწერე ზღვარზე, დარგან ზეცამდე ვრცელი ხიდია.
უფალო მუდამ ვლოცულობ შენზე, მეობა კაცის ცუდი გიდია,
ტაძარში ლოცვა არ წყდება ერზე, ქრისტეს ვენახში მალე ლხინია,
მგელი ცხვრებისკენ გაიქცა სერზე, სვეტიცხოველი კვართის ნიშია,
შემოდის კრძალვით ეპოქა მერვე, თმცა დღეს მაინც ისევ ბინდია.
მამა გიორგი თევდორაშვილი
20/09/2013
მშვენიერებავ არ დაკარგო ბედნიერება
მშვენიერებავ ვინ გიწოდა მშვენიერება?
შენიდან მოდის ალბათ კაცთა ბედნიერება,
თუ არ მღალატობს ეს ოხერი მეხსიერება,
შენ უნდა გერქვას შინაგანი წესიერება.
მშვენიერებავ შენ დაბადე მეცნიერება,
შენით გადარჩა ეს ცოდვილი ქვეყნიერება,
დედამიწაზე დამანახე ზეციერება,
კაცთა გულებში შემოუშვი ლმობიერება.
ცოტა ხანს კიდევ იარსებებს ბიწიერება,
გალობას გიძღვნის ბიბლიური წიგნიერება,
ყოფილხარ ქალის დედობრივი შვილიერება,
მოხიბლე ცქერით საზეპურო გონიერება.
უმალ გიჩოქებს გოლიათი ღონიერება,
მაგ სილამაზემ აამაღლა ცნობიერება,
ისევ განიცდის უშენობას ყიფიერება,
მადლით არსებობ, არ დაკარგო მადლიერება.
სხეულში რჩება მომაკვდავი წამიერება,
ხრწნილება შენით ვერ გახდება სახიერება,
ვერც სილამაზით გამართლდება კადნიერება,
მშვენიერებავ არ დაკარგო ბედნიერება.
მამა გიორგი თევდორაშვილი
26/11/2013
ვარკეთილი
* * *
...Ещёუკვე რამდენჯერ მოვუსმინე მოცარტს სევდიანს,
რექვიემის ხმა ისევ მაკრთობს, სადღაც კვდებიან,
ამადეუსის ცხოვრებაში უტყვი ცრემლია,
მისი
ფანგები ხელოვნების თეთრი გედია.
რაც
ვერ
გამოვთქვა, ნოტებს<
* * *
უკვე რამდენჯერ მოვუსმინე მოცარტს სევდიანს,
რექვიემის ხმა ისევ მაკრთობს, სადღაც კვდებიან,
ამადეუსის ცხოვრებაში უტყვი ცრემლია,
მისი
ფანგები ხელოვნების თეთრი გედია.
რაც
ვერ
გამოვთქვა, ნოტებს იქით ბევრი წერია!
ნეტავ
გამეგო რა უჭირდა ბგერის გენიას,
მისი
ნოტები საოცარი სევდის გზებია,
დიდხანს მოსმენა მეამება, სულის მწველია.
უტყვი
ტკივილი ხელოვანთა მცირე ხვედრია,
ალბათ
გოდებაც მათი ნიჭის მუზის ღმერთია,
თუმცა
არ
მინდა
განვაქიქო ვის რა რგებია,
წუთისოფელი ბოროტების დიდი ძეგლია !
მამა გიორგი თევდორაშვილი
09/03/2011
სული ეული სოფელში ხიზნობს
სევდა მახსენებს სამოთხის სითბოს,
შენი ღიმილი სიცოცხლეს მითბობს,
ვერ მივენდობი გარითმულ სტრიქონს,
ტკბილი იესო ლოცვაზე მიხმობს.
ეგ სილამაზე გონებას მითრობს,
მეგობრებიდან არავინ მიცნობს,
ცრემლები სანთელს უხეშად მიქრობს,
საწუთრო ვნების ღვეზელებს მიცხობს.
მარხვაში სული თავისას ითხოვს,
უფალი სივრცეს მოწყალედ მითმობს,
მეტანიები სიამეს მიშრობს,
მარტი ყინულის სასახლეს მიდნობს.
გული დაღლილი გოდებით მიგლოვს,
რით მანუგეშოს თავისთვის ფიქრობს,
მინდა მივმართო ზეციურ სინოდს,
ნუ მოვაკლდები ცხონების მირონს.
უცხო ზმანება გაქცევას ცდილობს,
ფერადი გრძნობა დაშვებას ფრთხილობს
ახლოს ხარ, მარა საოცრად მიშორს,
ჭკვიანი კაცი , სიმდაბლით მწირობს.
ასაკი თმაში ნელ-ნელა მითოვს,
უსიყვარულოდ დიაცი ფიცხობს,
მსურს სიხარული ეხატოს ფილონს,
ქატო და ჭირი აღარსად იყოს,
მარტი ქალების მსგავსებას შიშობს,
მაისი გრძნობას ელვაში იხშობს,
მიჯნური ტრფობას არასდროს იტყობს,
თუ დასნეულდა მოხუცი, ბიჭობს.
მშვიდად ვატარებ
...Ещёსული ეული სოფელში ხიზნობს
სევდა მახსენებს სამოთხის სითბოს,
შენი ღიმილი სიცოცხლეს მითბობს,
ვერ მივენდობი გარითმულ სტრიქონს,
ტკბილი იესო ლოცვაზე მიხმობს.
ეგ სილამაზე გონებას მითრობს,
მეგობრებიდან არავინ მიცნობს,
ცრემლები სანთელს უხეშად მიქრობს,
საწუთრო ვნების ღვეზელებს მიცხობს.
მარხვაში სული თავისას ითხოვს,
უფალი სივრცეს მოწყალედ მითმობს,
მეტანიები სიამეს მიშრობს,
მარტი ყინულის სასახლეს მიდნობს.
გული დაღლილი გოდებით მიგლოვს,
რით მანუგეშოს თავისთვის ფიქრობს,
მინდა მივმართო ზეციურ სინოდს,
ნუ მოვაკლდები ცხონების მირონს.
უცხო ზმანება გაქცევას ცდილობს,
ფერადი გრძნობა დაშვებას ფრთხილობს
ახლოს ხარ, მარა საოცრად მიშორს,
ჭკვიანი კაცი , სიმდაბლით მწირობს.
ასაკი თმაში ნელ-ნელა მითოვს,
უსიყვარულოდ დიაცი ფიცხობს,
მსურს სიხარული ეხატოს ფილონს,
ქატო და ჭირი აღარსად იყოს,
მარტი ქალების მსგავსებას შიშობს,
მაისი გრძნობას ელვაში იხშობს,
მიჯნური ტრფობას არასდროს იტყობს,
თუ დასნეულდა მოხუცი, ბიჭობს.
მშვიდად ვატარებ ხუცესის ჭილობს,
საკუთად თავთან რეგვენი გმირობს,
რა ეშველება ტვიროს და სინოდს,
"უფლის ვნებანი" აწუხებს გიბსონს.
ბერძნებმა გრძნობას უწოდეს "ფილოს"
ქართველთა ღმერთი "სიღრმეში" მკვიდრობს,
მაისი აპრილს შეუცვლის ქიტონს,
ძმურ სიყვარულში მივბაძავ ფრიდონს.
სევდა არასდროს მოგვიტანს სიტკბოს,
ცის სიყვარული, ნიჭებში ნიჭობს,
ბილჭი ცხოვრება შებილწავს ბისონს,
სული ეული სოფელში ხიზნობს.
საუფლო ჯვარი გონებას მიწრთობს,
ამაო დარდი ვამსგავსე კინოს,
მხატვარი ვნებით შემოსავს ტილოს,
მე სიყვარულის ზღაპარი მიშორს.
მამა გიორგი თევდორაშვილი
არ მიყვარს როცა ...
არ მიყვარს როცა იძინებს ქალი, თვალში მაკლდება სიცოცხლის კვალი,
არ მიყვარს როცა წუწუნებს კაცი, რწმენაში ჩნდება სიშორის ბზარი,
არ მიყვარს როცა ირყვნბეა ბავშვი, უმალ გაშრება ჯეჯილზე ნამი,
არ მიყვარს როცა ინგრება სახლი, რისხვით უბერავს სიცივის ქარი.
არ მიყვარს როცა მედება ბრალი, ძველი ცხოვრების მატყვია შრამი,
არ მიყვარს როცა იშლება კვალი, როგორ გავიგო სად არის ზღვარი?
არ მიყვარს როცა შავდება რვალი, ელვის სისწაფით იცვლება ჟამი,
არ მიყვარს როცა იყრება ძვალი, სიცოცხლის ხდება სიბილწის ჩვარი.
არ მიყვარს როცა იწყება რალი, წინ გველოდება უძირო ხრამი,
არ მიყვარს როცა ლაქუცობს ძაღლი, მიზეზი ხდება უაზრო შარი,
არ მიყვარს როცა დაშრება წყალი, მხოლოდ ოცნების ივსება ჯამი,
არ მიყვარს როცა იზრდება ვალი, წვიმას მოყვება მზიანი დარი.
არ მიყვარს როცა ოხუნჯობს ხალხი, ისევ იმატებს სიკვდილის ჩქამი,
...Ещёარ მიყვარს როცა მეკვლეა მთვრალი, დაიგვიანებს იმედის ზარი,
არ მიყვარს როცა დაჭკნება მადლი, შვილი უგულოდ რომ მეტყვის "მა
არ მიყვარს როცა ...
არ მიყვარს როცა იძინებს ქალი, თვალში მაკლდება სიცოცხლის კვალი,
არ მიყვარს როცა წუწუნებს კაცი, რწმენაში ჩნდება სიშორის ბზარი,
არ მიყვარს როცა ირყვნბეა ბავშვი, უმალ გაშრება ჯეჯილზე ნამი,
არ მიყვარს როცა ინგრება სახლი, რისხვით უბერავს სიცივის ქარი.
არ მიყვარს როცა მედება ბრალი, ძველი ცხოვრების მატყვია შრამი,
არ მიყვარს როცა იშლება კვალი, როგორ გავიგო სად არის ზღვარი?
არ მიყვარს როცა შავდება რვალი, ელვის სისწაფით იცვლება ჟამი,
არ მიყვარს როცა იყრება ძვალი, სიცოცხლის ხდება სიბილწის ჩვარი.
არ მიყვარს როცა იწყება რალი, წინ გველოდება უძირო ხრამი,
არ მიყვარს როცა ლაქუცობს ძაღლი, მიზეზი ხდება უაზრო შარი,
არ მიყვარს როცა დაშრება წყალი, მხოლოდ ოცნების ივსება ჯამი,
არ მიყვარს როცა იზრდება ვალი, წვიმას მოყვება მზიანი დარი.
არ მიყვარს როცა ოხუნჯობს ხალხი, ისევ იმატებს სიკვდილის ჩქამი,
არ მიყვარს როცა მეკვლეა მთვრალი, დაიგვიანებს იმედის ზარი,
არ მიყვარს როცა დაჭკნება მადლი, შვილი უგულოდ რომ მეტყვის "მამი"!
არ მიყვარს როცა კარზეა ნალი, ვიღასთვის ზიდა უფალმა ჯვარი.
არ მიყვარს როცა გაქრება კვამლი, ვერ შეიკავებს ცდუნებას ქამი,
არ მიყვარს როცა ჩერდება წამი, გრძნობებში სუსტი ყოფილა მამრი,
არ მიყვარს როცა ბატონობს მატლი, გადაიშლება ტალღებით ლამი,
არ მიყვარს როცა თამაშობს თვალი, უმალ ეტყობა სიბერის ღარი.
მამა გიორგი თევდორაშვილი
ნათელი სხივი
...Ещёამ ალანძული ცხოვრების მწუხრზე,
ცისკრად გამოჩნდა პატარა სხივი,
დავიწყე ფიქრი დაკარგულ წუთზე,
რომ გამოხედვა არ იყოს ცივი.
აღარ ვიფიქრებ არასდროს ცუდზე,
არ მომინდება სამოთხის "ხილი",
შევცვალე ფერი ნამუსის ქუდზე,
უკან წავიღე ცოდვისგან წილი.
უღრანი ტყიდან გავდივარ შუქზე,
მომინდა ვიყო უძღები შვილი,
ვერ გავიმარჯვე მომაკვდავ შურზე,
ამპარტავანი კაცია რწყილი.
ქალს კდემულება ეტყობა ტუჩზე,
შეყვარებული კაცია ჩვილი,
ბულბული გალობს ვარდების წნულზე,
ბუს უმადლობით სახე აქვს ცვილი.
მუხამ იმარჯვა აბეზარ მუმლზე,
ბედნიერება გრძნობაა ტკბილი,
კვირტი გახმება ბოროტის ზურგზე,
ვერ იმეგობრებს ამაყი წყვილი.
ატამი გვიან ყვავდება ნუშზე,
უსიყვარულოდ კოცნაა გრილი,
სინდის-ნამუსი იცვლება ფულზე,
ჩეშმარიტება ხიდია წვრილი.
მარხვაში ხორცი მჩატეა სულზე,
ყოველი ცოდვა გულზეა ჩრდილი,
ნაკურთხი ზეთი მადლია წყლულზე,
გამოიღვიძეთ, გეყოფათ ძილი!
ლოცვას უხდება დადგომა მუხლზე,
კეთილი საქმე, ფარული წვლილი,
მსურს ავირიდო ისარი ქუსლზე,
გონიერება სიტყვაა ფრთხილი.
უფლის კაკუნი მო
ნათელი სხივი
ამ ალანძული ცხოვრების მწუხრზე,
ცისკრად გამოჩნდა პატარა სხივი,
დავიწყე ფიქრი დაკარგულ წუთზე,
რომ გამოხედვა არ იყოს ცივი.
აღარ ვიფიქრებ არასდროს ცუდზე,
არ მომინდება სამოთხის "ხილი",
შევცვალე ფერი ნამუსის ქუდზე,
უკან წავიღე ცოდვისგან წილი.
უღრანი ტყიდან გავდივარ შუქზე,
მომინდა ვიყო უძღები შვილი,
ვერ გავიმარჯვე მომაკვდავ შურზე,
ამპარტავანი კაცია რწყილი.
ქალს კდემულება ეტყობა ტუჩზე,
შეყვარებული კაცია ჩვილი,
ბულბული გალობს ვარდების წნულზე,
ბუს უმადლობით სახე აქვს ცვილი.
მუხამ იმარჯვა აბეზარ მუმლზე,
ბედნიერება გრძნობაა ტკბილი,
კვირტი გახმება ბოროტის ზურგზე,
ვერ იმეგობრებს ამაყი წყვილი.
ატამი გვიან ყვავდება ნუშზე,
უსიყვარულოდ კოცნაა გრილი,
სინდის-ნამუსი იცვლება ფულზე,
ჩეშმარიტება ხიდია წვრილი.
მარხვაში ხორცი მჩატეა სულზე,
ყოველი ცოდვა გულზეა ჩრდილი,
ნაკურთხი ზეთი მადლია წყლულზე,
გამოიღვიძეთ, გეყოფათ ძილი!
ლოცვას უხდება დადგომა მუხლზე,
კეთილი საქმე, ფარული წვლილი,
მსურს ავირიდო ისარი ქუსლზე,
გონიერება სიტყვაა ფრთხილი.
უფლის კაკუნი მომესმა გულზე,
ხელში ავიღე ნაკურთხი ფსკვნილი,
არ შეიძლება ჯირითი ხნულზე,
წინ შენიღბული დაგხვდება თხრილი.
ქრისტიანობა ამაღლდა შუღლზე,
მტრობის შენდობით ივსება ცხრილი,
არ იკითხება მშვიდობა შუბლზე,
ადამიანი ხატია თლილი.
ქართველი ქალი თხოვდება თურქზე,
უზნეობისკენ გზებია ხსნილი,
ამ ალანძული ცხოვრების მწუხრზე,
ცისკრად გამოჩნდა ნათელი სხივი.
მამა გიორგი თევდორაშვილი
12/03/2014
(საპატრიარქო)
სევდა მახსენებს სამოთხის სითბოს,
შენი ღიმილი სიცოცხლეს მითბობს,
ვერ მივენდობი გარითმულ სტრიქონს,
ტკბილი იესო ლოცვაზე მიხმობს.
ეგ სილამაზე გონებას მითრობს,
მეგობრებიდან არავინ მიცნობს,
ცრემლები სანთელს უხეშად მიქრობს,
საწუთრო ვნების ღვეზელებს მიცხობს.
მარხვაში სული თავისას ითხოვს,
უფალი სივრცეს მოწყალედ მითმობს,
მეტანიები სიამეს მიშრობს,
მარტი ყინულის სასახლეს მიდნობს.
გული დაღლილი გოდებით მიგლოვს,
რით მანუგეშოს თავისთვის ფიქრობს,
მინდა მივმართო ზეციურ სინოდს,
ნუ მოვაკლდები ცხონების მირონს.
უცხო ზმანება გაქცევას ცდილობს,
ფერადი გრძნობა დაშვებას ფრთხილობს
ახლოს ხარ, მარა საოცრად მიშორს,
ჭკვიანი კაცი , სიმდაბლით მწირობს.
ასაკი თმაში ნელ-ნელა მითოვს,
უსიყვარულოდ დიაცი ფიცხობს,
მსურს სიხარული ეხატოს ფილონს,
ქატო და ჭირი აღარსად იყოს,
მარტი ქალების მსგავსებას შიშობს,
მაისი გრძნობას ელვაში იხშობს,
მიჯნური ტრფობას არასდროს იტყობს,
თუ დასნეულდა მოხუცი, ბიჭობს.
მშვიდა...Ещёსული ეული სოფელში ხიზნობს
სევდა მახსენებს სამოთხის სითბოს,
შენი ღიმილი სიცოცხლეს მითბობს,
ვერ მივენდობი გარითმულ სტრიქონს,
ტკბილი იესო ლოცვაზე მიხმობს.
ეგ სილამაზე გონებას მითრობს,
მეგობრებიდან არავინ მიცნობს,
ცრემლები სანთელს უხეშად მიქრობს,
საწუთრო ვნების ღვეზელებს მიცხობს.
მარხვაში სული თავისას ითხოვს,
უფალი სივრცეს მოწყალედ მითმობს,
მეტანიები სიამეს მიშრობს,
მარტი ყინულის სასახლეს მიდნობს.
გული დაღლილი გოდებით მიგლოვს,
რით მანუგეშოს თავისთვის ფიქრობს,
მინდა მივმართო ზეციურ სინოდს,
ნუ მოვაკლდები ცხონების მირონს.
უცხო ზმანება გაქცევას ცდილობს,
ფერადი გრძნობა დაშვებას ფრთხილობს
ახლოს ხარ, მარა საოცრად მიშორს,
ჭკვიანი კაცი , სიმდაბლით მწირობს.
ასაკი თმაში ნელ-ნელა მითოვს,
უსიყვარულოდ დიაცი ფიცხობს,
მსურს სიხარული ეხატოს ფილონს,
ქატო და ჭირი აღარსად იყოს,
მარტი ქალების მსგავსებას შიშობს,
მაისი გრძნობას ელვაში იხშობს,
მიჯნური ტრფობას არასდროს იტყობს,
თუ დასნეულდა მოხუცი, ბიჭობს.
მშვიდად ვატარებ ხუცესის ჭილობს,
საკუთად თავთან რეგვენი გმირობს,
რა ეშველება ტვიროს და სინოდს,
"უფლის ვნებანი" აწუხებს გიბსონს.
ბერძნებმა გრძნობას უწოდეს "ფილოს"
ქართველთა ღმერთი "სიღრმეში" მკვიდრობს,
მაისი აპრილს შეუცვლის ქიტონს,
ძმურ სიყვარულში მივბაძავ ფრიდონს.
სევდა არასდროს მოგვიტანს სიტკბოს,
ცის სიყვარული, ნიჭებში ნიჭობს,
ბილჭი ცხოვრება შებილწავს ბისონს,
სული ეული სოფელში ხიზნობს.
საუფლო ჯვარი გონებას მიწრთობს,
ამაო დარდი ვამსგავსე კინოს,
მხატვარი ვნებით შემოსავს ტილოს,
მე სიყვარულის ზღაპარი მიშორს.
მამა გიორგი თევდორაშვილი