....

N_8
Қалбингда қалбим
Муҳаббат бу олий неъмат!
Ҳар кимга ўзгача ҳикмат
Вақтлар ўтса ҳамки ўзгармас ҳечам
Оний лаҳзаларинг доим ғанимат.
Озгинадан сўнг яна Туркияга кетганини эшитдим, шу билан баҳорда қайтишини билардим... Негадир мендан кам хабар оладиган бўлди, ўзим ҳаммасини тўхтмоқчи бўлган бўлсам-да энди жаҳлим чиқди. Менга нималар бўляпти ўзи?, дердим. Уни тушунарсиз одам дердим, менимча ўзим тушунарсиз қиз бўлганман. Чунки уни мендан узоқлашди деб ҳис қилганимдаёқ азобланишни бошлагандим.
Январ ойининг охирлари уйимизга аммам меҳмон бўлиб келди. Ойим чой олиб келаман деб ўрнидан туриб кетганида сўнг, мени имлаб ёнларига чақирди. Ҳайрон бўлиб бордим.
— Дилноз!, — деди аммам қўлимдан ушлаб ёнига ўтказар экан, — Шоҳруҳ билан гаплашиб турибсанми?
— Онда сонда... Мендан хабар олиб туради. Ҳозир ўқишда бўлса керак шунга...
— Бўлди гаплашма!, — аммам кескин буйруқ берди, — Тўхтат ҳаммасини! Уни уйлантиришаётган экан!
Негадир бутун этим жимирлаб кетди. Ана сенга Дилноза, ўзинг ҳаммасини бузмоқчи эдинг, бўлмайди дегандинг! Биздан "биз" чиқмайди дердинг. Нега энди унинг уйланаётганини эшитиб томоғингга аччиқ нарса тиқилди, нега?!
— Шунақами?, — дея олдим зўрға, — Менга индамади-ку...
— Мен ҳам қаердан биламан?!, — аммам жаҳл қилди, — Дилнозага уйланмоқчиман деб жиддий айтганди. Сен ҳақингда оиласи ҳам биларди, отаси йўл қўймаган! Хуллас кеча овсиним билан, яъни унинг онаси билан гаплашсам, совчиликка боришганини айтди. Ҳаммаси ҳал эмиш, ҳатто унаштирилибди. Тез орада тўйга келасиз-да, деди.
— Яхши!, — дедим йиғламоқдан бери бўлиб ўрнимдан турар эканман, — Бахтли бўлсин! Шундоқ ҳам бизда ҳеч нарса жиддий эмасди!
Аммамнинг ҳай ҳайлашларига қарамай, хонамга киришим билан йиғлаб юбордим. Мана нима учун телефонда ҳам камнамо бўлиб қолган экан-да, дедим.
Ана энди мазза қилиб йиғла, Дилноза, ўзинг шуни истаган эдинг!
6-боб. Тақдир
2017-йил, феврал.
Шоҳруҳ Туркияда жимгина ўқиб юрганида отаси яна чақириб олди. Доим шундай, ўқишга боради, аммо кўп бўлмасидан отаси чақириб олади. Бу гал уйига қайтганида уни каттагина сюпризлар кутиб турганди.
— Хуш келибсиз, акажонгинам!, — деди эшик тагида турган укаси Шаҳзод, — Сиз йўқсиз, ўзингиз бехабар тўйингиз бўляпти!
Шоҳруҳ унга ғалати тарзда кулиб қўйган укасига қараб ичкарига кириб кетди, уни уйдан эндигина кутиб олишга ойиси чиқиб келаётган эди.
— Лобар султон, мен кутиб олишга чиқяптими? Қўлларингизни қани бир тавоф қилайин...
Шоҳруҳ онасининг ёнига етиб келиб, қўлларидан ўпиб қўйди.
— Вой, Шоҳруҳ, ўғлим бирам согиндимки сени! Яхши келдингми?
Лобар хоним ўғлини бағрига босиб сўради.
— Кетганимга бир ойдан ошди, дарров соғиндим дейсизми?, — Шоҳруҳ кулиб қўйди.
— Албатта-да! Кетишинг билан соғинишни бошлайман сени...
Шоҳруҳ онасини қучганча ичкарига кираркан, уларнинг ортидан келаётган Шаҳзодага қараб қўйди.
— Анови тентак ўғлингиз нима деб ётибди?, — деди укасини кўрсатиб, — Эшикдан кира солишим билан, унаштирилди биз дейдими-эй, ўзим бехабар тўйим бўлармиш...
— Вой, ўғлим сенга айтиш эсимдан чиқибди-ку, — Лобар хоним дарров оғзини қўли билан ёпиб олди. Ўғлига нима дейишни ўйлаб, икки уч марта кўзини ҳам пирпиратиб қўйди.
— Шоҳруҳ, сени уйлантиряпмиз ўғлим, совчиликка ҳам бориб келишга улгурдик, ҳаммаси ҳал, нон ҳам синдириб қўйганмиз. Хуллас фотиха ҳам бўлиб ўтди...
— Нима қилдинглар?!
Шоҳруҳ эшитган нарсаларидан карахт бўлиб, нарсаларини ерга ташлаб юборди.
— Ойи, нима қилдинглар? Нега мен билмайман! Қачон айтмоқчи эдингиз, тўйим куними? Шоҳруҳ, кийин, келин сени тўйхонада кутяпти дермидинглар?!
— Шоҳруҳ мен нима қила олардим?! Бу отангни айтганлари айтган, деганлари деган! Ҳатто мен ҳам қарши бора олмайман! Дўстимнинг қизига уйланади деди, тамом вассалом, ҳеч нима қила олмадим!!!
Лобар хоним, бу уйда қўрқадиган ягона одамни ўзининг эри. Қўрқув эри буйруқ берган вақтлари юзага чиқади, қолган вақтлари ўз эрини ҳурмат қилар, фарзандларига ҳам шундай қилишини қатъий тайинлаб келарди. Шундай тарбия орқали у ўзининг тўрт нафар ўғли учун суюкли она. Барча ўғиллари унинг ўзини ҳам ҳурматини чексиз равишда жойига қўйиб келади.
— Ойи... Бир нима қилсангиз бўларди-ку. Ахир, мен бошқа қизни ёқтираман дегандим-ку!, — Шоҳруҳ ялингандек овозда гапириб онасига қаради.
— Биламан, ҳаммасини биламан, ўғлим, — деди Лобар хоним куюнчак овозда, — Отангга ҳам ўша қиз ҳақида шипшитгандим, бошим балога қолай деди. Ишқилиб, унга умид бермаганмидинг?!
— Бергандим, — Шоҳруҳ шивирлаб гапирди, — Бермасликка ҳаракат қилдим, унга ўзимни бефарқдек кўрсатишга, узоқлашишга ҳаракат қилдим. Ҳар ҳафта муносабатларни узмоқчи бўлиб, ғойиб бўлдим, аммо... унда нимадир бошқача, мен яна ва яна унга қайтиб келавердим. Ойи Дилноза, балки бошқалар наздида очиқ китобдир... Лекин у мен қайта қайта ўқишни истайдиган китобим... Ҳар гал ўқиганимда ҳудди биринчи марта ўқигандек бўлавераман... Мен уни севиб қоламан деб ўйламагандим, бошида уни шунчаки ўйин қилмоқчи бўлдим, — деди Шоҳруҳ чуқур хўрсиниб барини тан олар экан, — Кейин нимадир ўзгарди... Бир қизнинг қалбини ўйин қилмоқчи эдим, охирида ўзим севиб қолибман. Ўшанда у туғилган кунда гапга аралашгани учун қасдма қасд қилмоқчи бўлдим, аммо қаранг охири қандай тугаяпти...
— Эҳ, ўғлим-а?! Бунақа чиройли сўзларни қаердан ўргандинг? Қайта қайта ўқишни истайдиган китобим дейсанми? Қойил!
Лобар хоним вазиятни бироз юмшатмоқчи бўлиб, ҳазл қилса ҳамки, Шоҳруҳнинг юзига кулгу югурмади. У нарсаларини шу ерда қолдириб, анчадан бери ўз хонасида уни кутиб ўтирган отасининг ёнига борди.
— Ўзбеклар-да дўстимнинг қизига уйланасан деган вирус тарқалиб кетган!, — Шоҳруҳ йўл бўйи ўзига ўзи гапириб кетди, — Бу қон қонга сингиб кетган!
— Тинчликми акажон, ҳаётдан нолиб кетяпсиз? Шаҳноза ҳам ёмон қиз эмас...
Унинг ортидан етиб келишга улгурган Шаҳзод акасининг жиғига тегишни бошлади.
— Кўп бидирлама, илтимос! Сен етмай тургандинг ўзи!
Шоҳруҳ укасини урушганча отасининг кабинетига кириб кетди.
Отаси билан саломлашгач дарров мақсадга кўчди. Гапиришидан аввал иш столи қаршисида турган диванга чўкди.
— Ойим ташқарида сени унаштирдик дегандек бўлдилар... Нега мен ҳеч нарсани билмайман...
— изоҳ талаб қиляпсанми?, — отаси ўта босиқ оҳангда гапирди, — Сенга мен тушинтириб беришим керакми?!
— Мен ундай демоқчи...
Шоҳруҳ гапини сўнгига етказишга улгурмади, отасидаги одамни сус бостириб қўядиган жиҳат ҳам шу эди. У одамлар билан ўта босиқлик ва виқор ила гаплашарди, ҳатто ўз фарзандлари билан ҳам.
— Сен борган сари ўзбошимча бўлиб кетаётган эдинг! Бизнесни ҳам ўзимники деб истаганингча бошқарасан, менга қулоқ солмайсан! Хўп дейсан-у, билганингдан қолмайсан! Ана энди фақат менинг айтганим бўлади.
— Шу кунгача ҳам фақат сизнинг айтганингиз бўлган...
— Бундан кейин ҳам бўлади!, — отаси унинг гапини бўлиб қўйди, — Мен сенинг отангман, сен менга қарши бормаслигинг керак. Дўстимнинг қизига уйланасан мен шуни истадим. Қайси ота ўз фарзандига ёмонликни раво кўради?!
Шоҳруҳ қўлларини ишқалар экан, нима қилсангина отасини бу йўлдан қайтариш мумкинлигини ўйлаб ўтирди
— Гап тамом, Шаҳнозага уйлансан.
— Мен истамасамчи?, — Шоҳруҳ отасига бош кўтаришни бошлади, — Меросдан маҳрум қиласизми? Мен бу гаплардан қўрқмайман.
— Албатта, қўрқмайсан! Чунки сенинг ўз ишинг бор, бизларсиз ҳам кунингни кўришинг мумкин, — отаси хотиржамликни йўқотмаган кўйи гапини давом эттирди, — Аммо унутма, сен оиланинг катта ўғлисан, Шоҳруҳ! Бироз масъулиятли бўл! Ортингдан яна учта уканг бор, уларга ўрник бўлиш ўрнига менга бош кўтарасанми?! Катта арава қаерга юрса кичиги ҳам ўша ерга юради, шуни унутма!!! Агар ҳозир сен менга қарши чиқсанг, бир кун улар ҳам ҳудди шундай қилади.
— Ўғилларингизнинг жиловини ушлаб туриш менинг қўлимда экан-да, — Шоҳруҳнинг батамом жаҳли чиқди, — Уларни ҳам истаган томонга етаклашингиз учун аввал мен ўша томонга боришим керак, шунақами?!
— Тилингни тий, Шоҳруҳ! Бу уйда ким эканлингни унутма, ота билан бундай гаплашилмайди! Сенинг барча қилмишинг уларга ўрнак бўлади деяпман! Агар жимгина мени айтганимни қилмасанг, бошқа йўлларини ҳам биламан. Ўша қизга умуман уйланмайсан, эшитдингми, бунга йўл қўймайман!
— Унинг нимаси ёмон? Ахир...
Шоҳруҳ гап Дилноза ҳақида кетаётганини билиб унинг тарафини олмоқчи бўлди.
— Бас қил! Қанақа севги ҳақида айтяпсан?! Сен нимани ҳам билардинг?! Ҳали ёшсан, нима деётганингни тушунмайсан. Ўғлим, севги бундай бўлмайди, севги телефонда бўлмайди!Менга кўп раҳмат айтасан, ҳали!!! Энди эса бор хонанга, дам ол! Ойинг айтади, қаерга учрашувга бориш кераклигини. Келин билан кўришишинг керак...
— У, бизнинг, оиламиз, талабларига, жавоб бермайди!, — отасини гапини дона дона қилиб гапирди, — Мен ҳаммасини суриштириб бўлдим, укамнинг хотининг жияни экан! Укам ўша оила билан ришталар боғлаб хато қилган, ҳеч кимга қулоқ солмаган, мен ҳам сени шундай хато қилишингга йўл қўймайман. Уларнинг оиласи бизнинг оилага тенг келмайди. Мени ҳамманинг олдида шарманда қилмоқчимисан?! Дўстим билан манфаатли келишув тузилган, буни бузишга ҳаққинг йўқ! Энди эса хонангга бор дедим сенга!
Давоми бор