А МОВЫ - ПТУШКІ, БРАТ, НЕ

ПАМІРАЮЦЬ.
Я чула, быццам, мовы паміраюць,
Ды толькі веру, наша не памрэ,
Пакуль на ёй гавораць і спяваюць,
Ніхто на свеце голас не сатрэ.
У пастку не паловіш гукі, словы,
Іх нельга адабраць і задушыць,
Яны, як крылы, роднай нашай мовы,
Якая птушкай вольнаю ляціць.
Палёт яе павольны, або стромы --
Яна і стрыж, і чайка, і бацян.
А моц і маладосць не мае стомы,
Вядзе і клін яна і караван.
А птушкі, брат, яны не паміраюць,
Пакуль паветра ёсць над галавой,
Яны, як мы, жывуць, пакуль лятаюць...
І ў кожнай мовы - птушкі голас свой.
/ Людміла Воранава / Супрун /