Предыдущая публикация
Мая малая Радзіма -- Дзеткавічы Драгічынскага раёну.
Хачу расказаць пра свой боль. У свой час мне давялося прадаць бацькоўскі дом, каб не прыйшоў у запусценне, бо не было каму даглядаць.І вось што з гэтага атрымалася:
Мая малая Радзіма,
Роднае бацькоўскае гняздо,
Калі праязджаю міма,
Здаецца, мама глядзіць у акно.
Як ты жывеш мая хата?
Хочацца так праведаць!
Прысесці, дзе сядзеў заўжды тата,
Мамінай смакаты адведаць...
Не прадавайце ніколі, ніколі
Родны бацькоўскі ваш дом,
Сэрца шчыміць ад болі...
Больш не прабягу тут басяком.
Сябры, часцей бывайце на сваёй малой Радзіме, не забывайце свае карані і ніколі не прадавайце бацькоўскую хату, як бы цяжка вам не было. Там родныя дарожкі, пратаптаныя бацькамі, там бегалі ў дзяцінстве нашы бОсыя ножкі і там плакалі мы самі: калі спатыкаліся і падалі,калі ў вуглу за правіннасць стаялі, калі дубчыкам па спіне ніжэй пояса палучалі, і там ярчэйшыя ўспаміны матчыных ласкавых, шурпатых далоняў...,нават зараз, калі ў саміх серабро на скронях...
А цяпер трэба прасіць дазволу, каб хоць пастаяць на родным двары і сэрца заходзіцца ад болю, калі бачыш у ва ўсім непарадак і што нехта чужы пераступае бацькоўскі парог, альбо сядзіць там.
Не аддавайце і не прадавайце нікому свой родны кут, таму што нарадзіліся і выраслі мы тут...
(Прашу прабачэнне, што пішу на беларускай мове, таму што яна мне вельмі падабаецца, хоць у школе і ў ВНУ было рускамоўнае навучэнне).
Спадзяюся, што мае землякі бел.мову разумеюць і чытаць умеюць.
З павагай Ліна Валынчук /Лучыц/
Следующая публикация
Комментарии 11
Там жили мои родные и любимые дедушка и бабушка
Вышинские.
От всей души хочу пожелать всем жителям
Детковичей здоровья счастья благополучия!