"Երեք Արարատ"

_Պապի,պապի,
Նայիր Արարատին։
Պապ Արարատը,
Կանգնեցրեց մեքենան,
Օրը պայծառ էր,կեսօր,
Արարատը իր գեղեցկությամբ,
Հմայիչ էր,հզոր։
Մոտեցավ թոռանը,
Ճակատը համբուրեց։
...Պապ Արարատը,
Թոռ Արարատը,
Լեռ Արարատը...
Պապի աչքերը արցունքոտվեցին,
Չնայած,անգամներ բազում,
Նայել էր Արարատին։
Պապի դու Արարատ,
Ես Արարատ,
Նա Արարատ։
Բայց ինչու։
_Որովհետև բալիկս,
Նա մեր Արարատն է,
Հայոց սուրբ լեռը,
Հայոց հպարտությունը,
Ազգի պարծանքը։
Ամեն մեկիս մեջ,
Արարատ կա պահված,
Արարատն է թախիծը մեծ,
Արարատը գերված։
Արարատը ճերմակ
Փափախը գլխին,
Մեծ պապու նման,
Սիս թոռն է կողքին
Պապու մտքերը,
Խառնվել էին իրար,
Մտքերը խավար էին,
Արարատը պայծառ ։
Որքան նայում էր,
Հրաշք այս լեռանը
Հոգին խռովում էր,
Անվերջ էր ցավը։
Ինչպես պատմեմ քեզ,
Թոռնիկ իմ բարի,
Որ նա մերը չէ,
թուրքին է գերի։
Որ Արարատը,
Ուրիշ անուն ունի,
Օտար "ագրի դաղ"
Կեղծանուն թուրքի։
Երեխան գերվել էր,
Լեռան հմայքից,
Շշնջում էր բառեր,
Հեռու, պապի ականջից։
Պապն էլ մտքերով,
Դեռ տարված հեռու,
Կորստյան ցավը,
Պատճառն էր լռելու ։
Չէ չեր պատմելու,
Արարատ թոռանը,
Որ նայում էր դեռ,
Արարատ լեռանը։
...Արարատ լեռը,
Արարատ պապը,
Արարատ թոռը ...
Արարատի պես,
Ծանր է ցավը։
Այս վիշտն անցնելով,
Սերնդե-սերունդ,
Հասել է այսօր,
Իմ Արարատին։
Դեռ որքան Արատներ,
Ան Արարատ կմնան։
Հեռվից հմայլվեկով,
Կանցնեն կգնան։
Բայց կգա օրը ,
Արաքսը կանցնեն,
Հարազատ լեռանը,
Կարոտով կփարվեմ։
Սուրբ, ժեռ քարերին,
Մոմեր կվառեն,
Հայոց աշխարհի,
Փառքը կերգեն։
...Դեռ կգա օրը...
9.01.2025թ.Մ.Մանուկյան։