ՄԻ ՕՐ…

Մի օր նորից աշուն կգա … բայց դու արդեն ուրիշ կլինես… ամեն աշնան ավելի ու ավելի ուրիշ…
Կզգաս… որ կյանքը վայելել է պետք … որ վայելքի համար շատ փող պետք չէ… ու գուցե ընդհանրապես պետք չէ … հաճախ մի այգի է պետք, մի քանի տերեւ, արեւի մի շող ու ուղղակի լռություն՝ վայելելու լռություն։
Բարկանալ էլ կարող ես, լացել էլ… տխրել էլ… բայց կարեւորը չմնաս մթի մեջ… դուրս գաս այդ կետից ու սկսես նորից ապրել։
Ոչ ոք քոնը չէ…
Դու ոչ ոքինը չես…
Ոչինչը քոնը չէ…
Դու լույս ես … ու մի օր քո ներսի սերը երբ արթնանա՝ կսկսես փնտրել քեզ… հա… հենց քեզ… իմացիր որ բոլոր սերերիդ մեջ քեզ ես փնտրել ու չես գտել… քո հոգու հայելին ես փնտրել ու չես գտել… մի պահ թվացել է գտար ՝ինքն է… բայց ոչ… ինքը չէր… դե մի բան այն չէր… քո իդեալը չէր… մի բան այն չարեց, մազերը լավ չուղղեց, թեյը էսթետիկ չխմեց եւ այլն… իսկ դու իդեալ ե՞ ս… որ իդեալ ես փնտրում… չէ…
Մարդն իրականում , երբ սեր է փնտրում՝ նա ԱՍՏԾՈՒՆ է փնտրում… ու փորձում է նրա մեջ գտնել աստվածային նվիրումը, սերը, հարգանքը, հոգատարությունը… ու ինչքան լավ բան կա այս աշխարհում… չի գտնում… գնում է մյուսի մոտ… չի գտնում… ու մի օր գժվում է ու դադարում փնտրել… ու լռում է… ՈՒ ԼՌՈՒՄ Է ԵՐԿԱՐ… ԽՈՐԸ… ՄԱՔՐՈՂ, ԼՈՒՅՍՈՎ ՊԱՐՈՒՐՈՂ ԼՌՈՒԹՅԱՄԲ ՈՒ …….
ՈՒ ԳԱԼԻՍ Է ՆԱ՝ ՍԵՐԸ… ՔՈ ՆԵՐՍՈՒՄ Է
ՔՈ ՆԵՐՍՈՒՄ Է
ԴՈՒ ԵՍ ՍԵՐԸ…
ԳՐԿԻՐ ՄՈԼՈՐԱԿԸ …
ՊԱՌԿԻՐ ՄԱՅՐ ՀՈՂԻ ՎՐԱ…
ՓԱԿԻԴ ԱՉՔԵՐԴ ՈՒ ԶԳԱ… երակներովդ հոսող արյունը… զգա կյանքը… զգա… թե որքան երջանիկ ես , որ կաս հիմա… ՀԵՆՑ ՀԻՄԱ… ԳՐԿԻՐ ԻՆՁ…🪐
ԼՈՒՅՍԻ ՃԱՆԱՊԱՐՀԻՆ
Հեղինակ ՝ Նարինե Բաղդասարյան