Айыл этегине жаңы үй-бүлө келип кошулду. Жыйырма беш-отуз жаштардагы жигит жана анын келберсиген келинчеги өз үлүшүнөн орун-очок табышты. Алардын эки баласы бар экен. Кичинеси – бешикте, чоңураагы – эшикте. Алар камыштан алачык жасашты. Чарпая. Андан бир аз нарыраак жерге тооккана курушту. Таңга жуук катуу, шаттуу кыйкырган короз үнү кыштакты ойготту. Селт-селт! Эски тургундардын уйкусу талкаланды, балталанды. Тим койсо, шашкеге чейин… Берки жаш түгөйлөр сайдан терилген чоң-чоң таштардан пайдубал түптөштү. Баш көтөрбөй, ылайда иштешти. Камырдай ийлеп, күүлөнтүп кесек куюшту. Дубал аста-секин көтөрүлө баштады. Кумурскадан бешбетер эмгекчил экен экөөсү. Агарып таң аткандан кызарып күн батканга дейре маңдай тер төгүштү. Алда кандай адамдар аларга тек гана тил учунан медер-медет беримиш этишет. А тигилер дил түбүнөн ыраазычылык ыроолошот. — Арыбаңыздар! — Аа, бар болуңуз. — Ишиңер илгери болсун. — Ыракмат! — Үй бүтөйүн деп калыптыр го! — Кудай буюрса… Ушуга коёндой окшош суроо-жооптор, топук-тооптор, соога-сооптор алардын демине дем кошконсуйт. Жайдын жамгырындай жылуу жумшак сөздөр тез эле түгөндү. Ынактыктын ордун чунактык ээледи. Эң оболу эргежээл Эшмат келди энтигип: — Эй, жигит! Сенин тоокторуң менин эгин-тегинимдин быт-чытын чыгарды. Быркырап, тыркырап жатат. Ишенбесең, барып көр! Ыңгайсызданган жаңы коңшу унчукпады. Эки желкесин куушуруп, башын ийкеп, кечирим сурады. Түштөн кийин Ташмат тамдан түшкөн тарашадай таркылдады, каркылдады: — Оо, иштерман дос! Сенин дакаң корозуңдун айынан кечки сабизден куржалак калдым. Сугарган жеримди жүндөй тытып таштаптыр. Ошончо осол, копол кеп-сөздөн кийин жаш коңшулар тоокторун камап коюшту. Күндөр өтүп жатты. Таңдар атып дегендей. Балапан балдар баягы байкуш пендени “Корозу бар коңшу” деген атка кондурушту. Балдардын тилинен бал тамат: — Корозу бар коңшу. — Койозу бай коңчу. — Ко… Короз күндө кыйкырды, койкойгондор бышкырды. Аңгыча Эшмат, Ташмат, Кошмат жана башка кашка баштар Төө-Жайлоого эс алууга жөнөштү. Кечээ көчүп келген немени атайын унутуп калышты. Эки-үч күн түнөштү. Эркектер кымыздын акесин таанытышты. Бөдөнөнүн сүтүнөн жутушту. Ургаачылар гыйбатты, ушакты кубалашып, көңүл ачышты. Акыр аягында жулмалашып, баткакка батышты. Аш бышты, аштан кийин муш бышты. А балдары ата-энелеринен кем болушту, таланып-тонолуп, байкоосуздан аарыларга жем болушту. Ошентип алардын бардыгы эс алуудан чарчап кайтышты. Келишти да, өз үйүндө, өлөң төшөгүндө эч кимди укпастан, сыртка чыкпастан, бети-башын чүмкөнүшүп, жатып калышты. Баракелде!!! Ал ортодо корозу бар коңшунун үйү бүтүп, чатыры жабылды. Мыктар кагылды. Жаңы коңшу ийри-буйру, уйгу-туйгу, гуйбу көчөнү кыдырып, темир дарбазаларды такылдатып жүрдү: — Биздикине чайга өтүңүздөр… Анын артынан түйдөк чач жан шериги чуркап келип, күйөөсүнүн сөзүн коштоп шаңкылдады: — Тезирээк барыңыздар. Жарым күн эмес, жарты саат жардамга барышпаган айылдаштар: эркектер, аялдар, жаш балдар жаңыдан бүткөрүлгөн үйдү жабалактап басып калышты. Улуу көчкө кошулуп иттер, күчүктөр ээрчиди: — Ав-ав-ав! — Ув-ув-ув!!! Алгач чоң-кичүүгө бирдей тоок шорпо тартылды, андан соң — зиренин жыты буркураган, короздун гөшү кошулган палоо. Жайдары күрүч. Ошол күндөн бери короз кыйкырбайт. Кыштак болсо, тыптынч… Таир Ашырбаев "Матисаков мектеби" #корозубарконшу_элдик