Бир аял эт комбинатында иштеп жүргөн.

Бир күнү ишин аяктап, муздаткычты текшерүүгө киргенде, эшик жабылып, ал ичинен камалып калды. Ал кыйкырып, урду, бирок эч ким укпады. Көпчүлүк жумушчулар кетишкен эле, ал эми муздаткычтын дубалдары анын үнүн сыртка чыгарбады.
Убакыт өтүп, суук ага таасирин тийгизе баштады, ал өлүмдүн алдында калды. Беш саат өткөндөн кийин, заводуң күзөтчүсү эшикти ачып, анын өмүрүн сактап калды.
Кийин ал күзөтчүгө: «Неге сен адатта иштебеген жерде, муздаткычка келип калдың?» — деп сурады.
Күзөтчү жооп берди:
«Мен 35 жылдан бери ушул жерде иштейм. Күн сайын миңдеген жумушчулар маңайымдан өтөт, бирок сен экөөңдүн арасынан бирден-бирсиң, ким мага таң эрте “саламатсызбы” деп саламдашып, кечинде “жакшы калыңыз” деп коштошуп кетет. Көпчүлүк адамдар мени көрбөйт, эч кандай баа бербейт, мен алар үчүн көрүнбөгөн адам болуп калам.
Бүгүн мен сенин таңкы саламыңды уктум, бирок кечинде сени “Жакшы калыңыз ” деп айтканыңды угалган жокмун. Бул мени тынчсыздандырды. Сенин саламдашууң мени маанилүү сезимдерге бөлөйт. Бүгүн мен сенин адаттагыдай кайрылууңду угалбай, бир нерсе туура эмес экенин түшүндүм. Ошондуктан мен сени издеп жүрдүм».
Ар бир адамга, анын жашооңуздагы ордуна карабай, сый-урмат жана кичи- пейилдүүлүк менен мамиле кылыңыз. Кичинекей иш-аракет — жөнөкөй саламдашуу же ыраазычылык — өзгөчө таасир калтырып, адамдын күнүн же өмүрүн өзгөртө алат. Сиздин кичинекей ишиңиз кимдир бирөөнүн жашоосуна чоң таасир тийгизиши мүмкүн.