Бер кис ишек шаҡынылар, ниндәйҙер ир ишараты баҫып тора ине.

– Нимә кәрәк? – тине Әсләм.
-Һин, Әсләмме? Ҡатыныңды барып ал, шул-шул ҡалала, хәле ауыр, – тине лә боролоп китеп тә барҙы теге ир.
Шаңҡып ҡалды Әсләм: “Нимә эшләргә?” Шулай ҙа балаһының әсәһен йәлләне, алып килде. Бер тере “мәйет”кә әйләнгәйне ҡатын. Тәрбиәләп, йыуындырып кеше рәүешенә индерҙе. “Күп михнәт күргән, аңлар, тағы ла матур тормош башланыр!” – тип йыуатты үҙен ир. Тик... Бер ни тиклем хәл кергән ҡатын тағы ла элекке әшнәләре менән аралаша башланы. Йәшел йылан тағы баш ҡалҡытты.
Бер көн Әсләм эштән ҡайтып инеүгә, өй эсе асарбаҡтар менән тулған ине. Ир инеп ҡысҡырып ебәреүгә, төпкө бүлмәлә ултырған ҡыҙы сығып, атаһына һыйынды:
– Атай, мин бында ҡурҡам, өләсәйгә барайыҡ!
Тулыһынса: https://agideljurn.ru/articles/s-sm-r-r/2023-08-08/atay-yorto-bul-an-h-l-s-fin-h-kimova-3377645