Зіма — ды ні снегу, ні лёду

На рэках і ў полі няма,
Як быццам вясны прахалоду
Нясе ў цёплым ветры зіма.
Ахутаны душным туманам
Нямыя сады і гаі.
Здаецца, што студзеньскім раннем
У іх запяюць салаўі.
Ды толькі далёка да лета
(Азноб ты заўважыў галля?) —
Да самага сэрца раздзета
Халоднай рукою зямля.
I раннія кволыя ўсходы
Бязлітасна губіць мароз.
А вільгаць начной прахалоды —
Сляды расчарованых слёз.
Сцяпан Гаўрусёў