Կան մարդիկ, ում շուրթերին անեծք է, լեզվին՝ հայհոյանք, իսկ հոգին՝ շղարշված նախանձով։ Եվ նրանք նույն շնչով խոսում են Աստծուց ու եկեղեցուց՝ մոռանալով, որ հավատը չի չափվում խոսքով, այլ հոգու մաքրությամբ։ Աղոթքն այն սրտից է լսելի, որտեղ սեր կա, ոչ ատելություն։ Իսկ ով իր ներսում լույս չի պահում, անգամ եկեղեցում մնում է մութ։