Եղել եմ ուրիշ երկինքների տակ,

Խմել եմ ջուրը այլոց ջրհորի,
Հող կար դեղնահունց, հող կար սպիտակ,
Բայց բույրը չկար մեր քարոտ հողի:
Տեսել եմ անթիվ ժպտացող աչեր,
Ծովի լազուրի թովչանքով լեցուն,
Բայց հեռուներից ինձ տուն է կանչել,
Հայի աչքերի թովչաշող լեզուն:
Հեռու ափերում` խորհելով անվերջ,
Սիրտս ոչ մի պահ չի հանգստացել,
Ու երբ ինքս ինձ չեմ հաղթել իմ մեջ,
Ամեն ինչ թողել ու տուն եմ դարձել:
Հայրենի կանչը, արյան կանչի պես,
Չի լքել հոգիս և ոչ մի պահի,
Ու չեմ հասկանում` ի՞նչ թել է անտես,
Որ ինձ կապում է իմ խենթ աշխարհին: