Ցավի՞, թե՞ սիրո 731 երանգները

Հեղինակային պատմություն ադմինից …
4-րդ հեղինակային պատմությունը։
Զգուշացում. Չվերցնել։
( Առանց իմ իմացության ինչ-որ տեղ չհայտնվի պատմությունը։
Վերցնելուց առաջ հարցրեք, եթե ցանկանամ՝ կտեղադրեք ձեր էջում, եթե ոչ՝ չփորձվեք ինքնագլուխ բաներ անել։
Ինստայի սիրելի գողեր՝ ձեռքերդ հեռու պատմիցս, հասկանալի՞ է աներեսներ։
Դե ինչ՝ հաճելի ընթերցում։
Հուսամ շատերիդ կհետաքրքրի։
Կարդացեք՝ գրեք կարծիքներ, կիսվեք, կլասս տվեք։
Պատմությունը ունի 2 առանձնացված թեմա, որոնք յուրովի առանձնահատուկ են, չգիտեմ ինչքանով կստացվի գրելը դրանց մասին, բայց կփորձեմ լավ պատմություն ստանալ՝ իմաստով։ )
Մաս 41.
" Արենի անունից "
Բոլոր ծառայող տղերքն էլ լիքը բաներ են սովորում բանակում, լիքը ձեռքբերումներ ունենում, բայց իմ բախտը ավելի է բերել, որովհետև ես Զորամասում ծանոթացել եմ իմ երջանկության՝ Էլինայի հետ։ Էլինան մի ուրիշ աշխարհ է իմ համար։ Էհ։ Կարոտել եմ խուճուճիս։ 😔❤
Էն ժամանակահատվածը, որ ճանաչել ու շփվել եմ Էլինայի հետ, եղել է իմ կյանքի ամենաերջանիկ հատվածը։ Ես իսկապես երջանիկ եմ եղել ու ապրել եմ լիաթոք։ Էլինայի շնորհիվ սովորել եմ սիրել, երջանկացնել, կյանքում առաջին անգամ զգացել եմ, թե ինչ է սերը։ Ու երբեք չեմ զղջա էտ օրերի համար։ Երբեք չեմ զղջա, որ սիրել եմ Էլինային։ Ես շատ եմ ուզում լինել Էլինայի կողքին միշտ, լինել իրենը, բայց չգիտեմ, թե ինչ կլինի հետո։ Ուզում եմ նրա հետ լինել, բայց ուզելը քիչա։ Աստված գիտի, թե ինչ կլինի էս 2 շաբաթվա ընթացքում …
Կյանքը լի է անակնկալներով։ Ոչ մեկ չգիտի, թե ինչ կլինի իր հետ վաղը, ուր մնաց, որ ես իմանայի, թե ինչ կլիներ 2 շաբաթ անց։ Միշտ չէ, որ մեր ցանկություններն ու իրականությունը համընկնում են իրար հետ։ Ես շատ եմ ցանկանում լինել Էլինայի կողքին, շատ եմ ուզում նրան տալ իմ սրտի ողջ սերը։ Ես մեծ հույս ունեմ, որ կհասնեմ նրան։ Հույսս չեմ կորցնում։ Չնայած չեմ էլ բացառում այն տարբերակը, որ միգուցե երբեք էլ իմ ու Էլինայի մեջ ոչ մի բան չստացվի կամ ուղակի չլինի, որ մենք գուցե և երբեք էլ որպես զույգ չլինենք։ Այս ամենը գիտակցելով էլ ապրում եմ։ Ինձ թվում է, որ նույնիսկ անհրաժեշտ է դա միշտ հիշել։ Միշտ էլ պետք է հաշվի առնել բոլոր հնարավոր ու անհնարին տարբերակները, չբացառել ոչինչ, չէ որ ոչինչ մեր ձեռքերում չէ, ամեն պահի էլ կարող է այլ բան լինել։ Գիտակցելով այս ամենը, հիմա էլ հիշում եմ Էլինային։ Իսկ կա՞ մի պահ, որ չեմ հիշում։ Էլինան միշտ է իմ մտքում։ Նրա գեղեցիկ արտաքինը, կյանքով լեցուն ժպիտն ու ծիծաղկոտ աչքերը երբ հիշում եմ, անկախ ինձանից ժպտում եմ։ Նրա խուճուճ մազերն էլ ավելի յուրօրինակ էին նրան դարձնում։ Ինչքան եմ կարոտել նրան։ Կարոտել եմ այն սակավաթիվ հանդիպումներին, որոնք ունեցել ենք։ Մենք շատ քիչ ենք հանդիպել, բայց թե հանդիպումները ու թե հեռախոսային զրույցները իրենցից հետո թողել են հիշելու արժանի ակնթարթներ, որոնք միշտ էլ կմնան իմ հիշողության մեջ, կարծում եմ նաև Էլինայի։ Մենք միշտ վայելել ենք ամեն պահը, միշտ որևէ հետաքրքիր դրվագ ենք գտել մեր խոսակցության մեջ ու ուրախացել դրա լինելու համար։ Մենք իսկապես ապրել ենք էտ օրերը։ Հիշում եմ մի դեպք։ Էլինայի հերթական այցի ժամանակ՝ Արցախ, մենք մի փոքր երկար մնացինք իրար հետ։ Դա երևի թե մեր ունեցած քիչ հանդիպումներից ամենաերկարն էր։ Երբ հանդիպեցինք արդեն կեսօր էր։ Մի ժամից օրը սկսեց մթնել, իսկ մենք դեռ նստած խոտերի վրա, զրուցում էինք։ Խոսակցության ժամանակ մոտս ցանկություն առաջացավ Էլինային համբուրելու, բայց էտ պահին չգիտեմ ինչ հրաշքով Էլինայի հեռախոսին զանգ եկավ։ Բախտս բերեց։ Չնկատեց ու երևի չհասկացավ մտքինս։ Ես հիմա էլ հիշելով դա, ինձ մեղավոր եմ զգում ու ամաչում եմ, որ նման բան էր մտքովս անցել։ Ես դեռահաս տղայի նման մեծ ցանկություն ունեի սիրածս աղջկան ամեն կերպ համբուրելու, առանց գիտակցելու հետևանքները։ Ու հիմա էտ ամենը հիշելով, շատ ուրախ եմ, որ Էլինան այդ պահին զանգ ստացավ ու ես հիմարություն չարեցի։ Գուցե եթե անեի դա, չլինեին դրանից հետո եղած հանդիպումները։ Էտ էն դեպքերից էր, որ ես իսկապես ուրախ էի, որ ինձ խանգարել էին …
Էլինայի մասին կարող եմ անվերջ խոսել, առանց հոգնելու, ձանձրանալու։ Չնայած, որ նրան երկար ժամանակ չէ, որ ճանաչում եմ, միևնույն է, ինձ թվում է, որ կարող եմ երկար, առանց դադարի նրա մասին խոսել։ Էլինան առաջին աղջիկն էր, ում ես իսկապես սիրեցի։ Ում շնորհիվ հասկացա շատ բաներ։ Ու հիմա էլ օր օրի իմ սերը մեծանում է։ Ես չեմ կարծում, որ դա կարոտից է։ Չէ։ Իմ սերը կարոտ չի ճանաչում, այն խաբկանք չէ։ Ես սիրում եմ նրան անկախ ամեն ինչից, անկախ հեռավորությունից, տեսնելու ու լսելու հնարավորություն չունենալուց։ Անգամ գիտակցելով, որ նա կարող է իմը այդպես էլ չլինել։ Հասկանում եմ, որ իմ համար կարևոր է նրա լինելը, նրա երջանկությունը ու միգուցե սա է իրական սերը, երբ չես սպասում պատասխանի, չես տանջվում դրա չլինելուց։ Ցավոք նման սերերը քիչ են, մարդիկ միշտ սպասում են պատասխանի ու տանջվում են անպատասխան սիրուց, իրենց սերը համարելով մեղք։ Բայց ո՞նց կարող է այդ մաքուր զգացմունքը մեղք լինել։ Իմ համար սերը դա Էլինան է, իսկ նա երբեք չի կարող մեղք լինել։ Երբեմն ցիտատները տարածում են մի միտք, որը ցավոք ոչ մի կապ չունի իրականության հետ ու էս դեպքում ես դա փաստում եմ։ Ես սիրում եմ Էլինային, անկախ ամեն ինչից ու երբեք չեմ զղջա զգացմունքներիս համար։ Ես երբեք մեղք չեմ համարի իմ սերը։ Չէ որ վաղուց դուրս եմ եկել դեռահաս տարիքից։
2 շաբաթ … Տարօրինակ զգացում է մոտս։ Առաջին օրերին մտածում էի, որ 731 օրը անցնելու է շատ դժվար, դարեր է թվալու, բայց սխալվում էի։ Դժվարը վերջին օրերն են, երբ գիտես, որ մոտ է տուն գնալուդ օրը, բայց չես հավատում։ Ես և ուզում էի տուն գնալ, և չէի ուզում։ Բայց երբ ինձ բռնում էի չուզելու մտքի վրա, հիշում էի, որ Զորամասից դուրս կա Էլինան ու կան ծնողներս։ Ուզում էի, որ շուտ անցներ այդ 14օրերը ու գնաի, ամուր գրկեի Էլինային։ Երբ որոշում էի մնալ որպես պայմանագրային զինծառայող, հիշում էի հորս ու մորս, ովքեր անհամբեր իմ վերադարձին էին սպասում։ Բանակը ինձ շատ բաներ սովորեցրեց ու հատկապես սովորեցրեց գնահատել ընտանիքին։ Ծառայելով, հեռու լինելով ընտանիքիցս, ես ամեն անգամ դիրքեր բարձրանալուց աղոթում էի ծնողներիս համար ու վստահ էի, որ մի րոպե անգամ չէի մտածի ու կյանքս հանուն նրանց ապահովության կտայի։ Ծնողներս արժանի էին դրան։ Իսկ ես շատ վատ զավակ եմ եղել ծնողներիս համար։ Ու ցավոք ես դա հասկացա միայն այն ժամանակ, երբ մայրս անդառնալի վնասեց իր ձեռքը հանուն ինձ։ Երբեք չեմ մոռանա այդ օրը։ 😢 Իմ ապրած կյանքում ես երբեք չեմ արել որևէ բան, որով կհպարտանային ծնողներս։ Ընդհակառակը, արել եմ ամեն հնարավորը, որ նրանք գլուխները կախ ման գաին։ Իմ ապրած 17 տարիները նրանց չապրած 17տարիներն են եղել։ Հայրս ու մայրս միշտ իմ հետևից սխալներս են ուղղել, իսկ ես առիթը բաց չթողնելով միշտ անգիտակցաբար ցավ եմ պատճառել նրանց, ու ոչ միայն իրենց։ Հետ նայելով հասկանում եմ, որ միայն ցավ եմ տվել, տանջել, բայց փոխարենը միշտ սեր եմ ստացել։ Առաջ էս մասին անգամ մտածել չէի կարող, իսկ հիմա … Հիմա շատ բան է փոխվել։ Ես գիտակցում եմ, որ չեմ կարող հետ տալ ժամանակը ու լինել արժանի զավակ։ Չեմ կարող հետ բերել ծնողներիս չապրած տարիները, բայց գոնե հիմա կարող եմ անել բաներ, որոնց համար ծնողներս կհպարտանան։ Չնայած գիտեմ, ինչ էլ անեմ, ես ինձ երբեք չեմ ների, որ վիրավորել եմ նրանց, որ ստորացրել եմ ուրիշների աչքի առաջ։ Ես ինձ երբեք չեմ ների իմ արած վատ արարքների համար։ Ու եթե անգամ կյանքս էլ տամ, ոչինչ չեմ կարողանա մոռացնել տալ, չնայած լավ գիտեմ, որ նրանք ինձ վաղուց են ներել։ Մեկ-մեկ ամոթի զգացմամբ եմ չեմ ուզում տուն գնալ, ուզում եմ մնալ բանակում։ Չեմ ուզում տուն վերադառնալ, որովհետև չեմ կարողանալու նայել նրանց աչքերին ու ինձ նենց պահել, կարծես երբեք չենք վիճել, չեմ արել էն ամենը, ինչ արել եմ։ Բայց կարոտը թուլացնում է ինձ ու ես երազում եմ, որ գա էն օրը, երբ կասեմ.
«Մամ, պապ, մնաց մի օր»։
Երբ կզորացրվեմ, կգնամ ու ամուր, շատ ամուր կգրկեմ, մորս, հորս։
------------------------------------------------------------------
◽Շարունակության համար դրեք լիքը (+) քոմում
◽Գրեք ձեր կարծիքը՝ դրական կամ բացասական ու լայքեք թեման՝ հավանելու դեպքում
◽Կիսվեք ձեր էջերում, որպեսզի պատմը տարածվի ու ընթերցողների քանակը ավելանա
◽Լայքեք խմբի վերջին նկարները ու թեմաները
◽Կխնդրեմ ուշադիր լինեք պատմում նշվող ժամանակին ու դեպքերի ժամանակահատվածը չխառնեք։ Դեպքերը նկարագրված են ներկա և անցյալ ժամանակներով։
#ադմին
#պատմություններ