Հայկուհի Գրիգորյան

Ես՝ Հայկուհի Գրիգորյանս, ծնվել եմ 1990 թվականի հուլիսի 17-ին, Արարատի մարզի Ավշար գյուղում:
1997-2007թվականներին սովորել եմ Ավշարի միջնակարգ դպրոցում:
2007-2012թվականներին սովորել եմ Խաչատուր Աբովյանի անվան հայկական պետական մանկավարժական համալսարանի մանկավարժություն և մեթոդիկա (տարրական կրթություն) բաժնում:
Այժմ մայրենի և մաթեմատիկա առարկաներից տանը անցկացնում եմ դասընթացներ և ազատ ժամերի ստեղծագործում եմ:
Ամուսնացած չեմ:
***
Ու հպումից, մեկ հպումից ձեռքերիդ,
Փոթորկվում է, թրթռում սիրտս ուժգին:
Ես զգում եմ անցավ այրոց այտերիս:
Եվ հայացքից, մեկ նայվածքից աչքերիդ,
Համրանում եմ, դառնում հավետ քո գերին:
***
Անափ իմ կարոտից,
Ու քո համար, խղճի
Թեկուզ պատահաբար,
Հիշիր իմ մասին,
Որ սիրում եմ քեզ,
Պատահաբար ու զուր:
***
Մորս ցավը, ցավն է հայոց
Ցավն է ամբ ողջ աշխարհի,
Եվ թեթև շունչը նրա
Ծանրանում է այդ բեռից:
Մորս աչքում լույս ճառագող,
Հույս ճառագող սեր տեսա,
Շրթունքներից ողջ աշխարհի
Ցավն աղոթքով ես տեսա:
Ջերմագին աղոթքի հետ
Ճերմակել է մի սև մազ՝
Որպես սպի մնալով
Այդ աղոթքից ցավատանջ:
Այս աշխարը մորս պես
Մայր չի ծնել երբևէ,
Ով հինգ զավակ ծնելով՝
Աշխարհում մեծ մայր դարձավ:
Հույսի շող
Խավար է թվում արշալույս այս,
Երբ չկաս կողքիս, ու մենակ եմ ես:
Ունայն է թվում աշխարհն այս լեցուն,
Երբ չկաս կողքիս, ու մենակ եմ ես:
Ու ես ինքնաբար դարձա խելագար,
Սպասումից այս հոգեմաշ ու լուռ,
Ու մարվեցի ես՝ կարծես աննշմար,
Սպասումից այս հոգեմաշ ու լուռ:
Ու մարվեցի ես, մարվեցի՝ անհույս,
Դարձա աննկատ, լուռ ու քողարկված:
Երբ գաս ու լույս տաս՝ որպես արշալույս,
Կծնվեմ հույսի մի շողից հանգած:
Ես, վերածնված, կյանք վերադարձած,
Կհյուսեմ մի ցանց սիրուս թելերով,
Որ քեզ խճճեմ, ու դու վանդակված՝
Չփորձես կորցնել հույսն իմ փայփայած:
#стихи