Ўтган экан покдил одам,

Яккаш меҳр-ганж экан.
Бу қандайин телба олам:
Кўрганлари ранж экан.
Ранжин ютиб, одамларни
Тўғри йўлга соларкан.
Кўрганида пок дамларни
Кўнгли қарсак чаларкан.
Ўзи емас, ўзгага ҳам
Едирмагай ҳаромни.
Шу боисдан талай одам
Йўқотибди оромни.
Сир бой бермас.
Сиз, деб, падар,
Юкинаркан у каслар.
Пойин ўпиб, ерга қадар
Букиларкан у каслар.
Кулар экан феъли ювош,
«Бу – азалий хат, – деркан, -
Вақти келиб отарсан тош,
Сал секинроқ от», – деркан.
Ҳақгўйлиги у касларнинг
Иззат-нафсин букибди.
Йиғиб келиб хор-хасларни,
Уст-бошидан тўкибди.
Ёзишибди шоҳга нома,
Телба атаб донони.
Дейишармиш: «Зўр хангома
Тутар энди дунёни…»
Ишонибди чиппа шоҳ ҳам,
«Ёзганлари рост, – дебди, -
Кўпчиликки эмас маҳрам,
Чиндан ақли паст», – дебди…
Шоҳ фатвоси нокасларга
Беадад қўл келибди.
Беришибди эрк дастларга,
Ўлжалар мўл келибди.
Атроф қуриб, хазинага
Тикишибди кўзларин.
Кўзни очиб… Дор остида
Кўришибди ўзларин…
Оломонни ёриб чиқиб,
Калом айтмиш «девона»:
«Ҳоли шундоқ бўлар, кимки
Иймонидан бегона.
Билсам ҳамки сизни бебош,
Ғамларингиз евдим-а.
Мана, қайтди сиз отган тош,
Секинроқ от, девдим-а…»