ჩემი ვაქირი
სოკოებივით შეფენილა მთის ძირს სახლები,
მთაზე კი სიღნაღს აუშლია ლაღად აფრები,
თვალწინ მეშლება საოცარი მართლაც კადრები
მალე სოფელში აყვავდება ცაცხვი , ჭადრები.
თითქოს სოფელში ზეცა უფრო მეტად ლურჯია,
ჩემი ვაქირი საყრდენია, მყარი ბურჯია,
ჩემი სოფელი მზის ამოსვალა, ოქროს ქაფქირი
საუკუნეებგამოვლილი ჩემი ვაქირი.
საქართველოში ყველა ბორცვზე უფლის სახლია,
ჩემი წინაპრის ნატერფალი სოფელს ატყვია
ქიზიყელობა დამერწმუნეთ დიდი ღვაწლია
ვაქირელი კი ერთგული და სანდო კაცია.
გაზაფხულდება აყვავდება სამამულე რქა,
შემოდგომაზე იღიღინებს ქვევრსაწნახელი,
რძისფერ ნისლებში გახვეულა ჩემი სოფლის ცა
მთაზე კი სიღნაღს აუშლია თეთრი აფრები.
ნანა ნანობაშვილი