🔻«ТАҲОРАТ БИЛАН ЁТМОҚНИНГ ФАЗИЛАТИ»🔻

------ ------
Барро ибн Озиб (р.а) дедилар:
«Менга Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам айтдилар:
«Ўринга ётадиган бўлсанг, намозга таҳорат олганингдек таҳорат олгин. Кейин ўнг ёнинг билан ётгин, сўнгра:
«Аллоҳумма асламту важҳий илайка ва фаввазту амрий илайка ваалжаъту заҳрий илайка рағбатан ва раҳбатан илайка, ло малжаъа ва ло манжо минка илло илайка. Аллоҳумма оманту би китабика-ллазий анзалта ва бинабиййика-ллазий арсалта» дегин!
Агар шу кечада вофот этсанг, дини исломда, Иброҳим миллатида вафот этган бўласан. Бу сўзларни энг сўнггида айтгин!» Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга бир бошдан қайтариб айтиб бераётиб, «Аллоҳумма оманту би китабика-ллазий анзалта» деган жойига келганимда «расулика-ллазий» деб юбордим. Шунда Расулуллоҳ: «Бундай эмас, «набиййика-ллазий» деб айтгин!» — дедилар».
Дуонинг мазмуни:
«Илоҳи, ўзимни ҳам, кори-боримни ҳам ўзингга топширдим, савобингдан умид қилиб ва азобингдан қўрқиб, сенга суяндим, сенинг нажотингдан ўзга нажот йўқдир, сенинг паноҳингдан ўзга паноҳ йўқдир. Илоҳи, нозил қилган Китобингга ишондим ва юборган пайғамбарингга иймон келтирдим».
«Ал-Жомиъ ас-саҳиҳ. 1-жилд» китобидан.