Предыдущая публикация
Bolamni qo'rqitsang, o'zingdan ko'r!
Yomon tush ko'rib uyg'onib ketdim.
“Tavba qildim, bu nimasi? Yaxshilikka
bo'lsin” deb o'yladim xo'rsinib.
Qorong'uda paypaslab telefonimni
topdim. Qatorasiga beshta SMS
turardi. Shoshib, ochib o'qiy
boshladim. Ikkitasi SIM-kartaning
kompaniyasidan ekan, o'qimasdan
keyingilariga o'tdim. “Bolamga kun
bermayotgan ekansan. Seni Xudoga
soldim...” Xatning davomi qarg'ishga
to'la edi. Yuragim siqilib telefonni
o'chirdim, qolgan ikkita SMSni
o'qishni istamadim. “Men bu ayolga
nima qildim?” degan savol yuragimni
o'rtay boshladi. Jahl ustida unga javob
yozmoqchi bo'ldimu, lekin erimning
“og'irroq bo'l” degan gapi esimga
tushib, alamimni ichimga yutdim.
O'rnimdan turib tinchlantiruvchi dori
ichib, uxlashga harakat qildim.
Bo'lmadi. Tonggacha kiprik
qoqmadim. Ertalab ishdan kelgan
erim kayfiyatim yomonligini sezib
“tinchlikmi?” deb so'radi. Indamay
unga telefonni uzatdim. O'qimasdan
nima gapligini tushungan erim, uf
tortib telefonni kresloga tashladi.
— Senga necha marta aytganman,
uning gaplariga e'tibor berma, deb...
Bolalar qani?
— Ovqatlanishyapti.
— Bog'chaga qo'yib kel, keyin
gaplashamiz.
Kechgacha bu mavzuda gaplasha
olmadik. Erim “smenad”dan
charchadim deb o'zini uxlaganga
solib yotib olgani uchun men ham
indamadim. Bog'chadan kelgandan
buyon injiqlik qilib turgan Boburning
orqasiga bir tarsaki tushurgach,
chidab turolmadim. Bolani qo'lidan
tortib oldim. Ko'zidan miltillab
oqayotgan yoshlarni mitti kaftlari
bilan artayotgan Bobur va akasining
kaltak yeganidan qo'rqib joyida qotib
qolgan Lobarni qo'lidan tutib,
xonasiga yetakladim.
Bolalarni uxlatib kelganimda ham
erim joyidan jilmagandi. Xona
tutunga to'lib ketganidan nafas olib
bo'lmasdi.
— Balki Boburjonni bir-ikki haftaga
uning yoniga yuborarmiz... — dedim
qo'rqa-pisa.
— Nima?! Oxiri ichingdagini aytding-
a! Qutulolmay yurganingni biluvdim!
— O'ylab gapiryapsizmi... Axir uni o'z
bolamdek...
— Yolg'on! Bilasanmi, seni Loladan
farqing nimada?! U qanday bo'lsa,
shundayligicha ko'rinadi. Sen esa
ikkiyuzlamachisan! U bizni yomon
ko'rishini yashirib o'tirmaydi, sen esa
o'zingni Boburni yaxshi ko'rgan qilib
ko'rsatasanu, lekin ichingda o'gaylik
qilasan!
Oyog'imning uchigacha muzlab
ketdim. Men nima dardda
gapiryapmanu, u nima deyapti. Alam
qilganidan tilim tutilib qoldi. Erim
“bolamga o'gaylik qilmayapsanmi?”
deb hazil-chin aralash bir-ikki marta
gapirgan, bu gapga unchalik xafa
bo'lmaganman. Hamma ham bolasi
uchun xavotirlanadi-da, bir kun kelib
tushunib qolar, deb o'zimni
ovutardim. Lekin bugun meni Lolaga
tenglashtirgani, shuncha yillik
mehnatim, bardoshim evaziga “ u
sendan yaxshiroq” degani yuragimga
tig'dek botdi.
— Nima?! M-meni kimga
tenglashtirayotganingizni bilasizmi?
Axir... — xo'rligim kelganidan
erimning yuziga ham qaragim
kelmay, eshikni taraqlatib yopib
chiqib ketdim. Bolalarning xonasiga
kirib ham tinchlana olmadim. Nima
qilishni bilmay u yoqdan-bu yoqqa
borib kela boshladim. Shayton
“qizingni ol-da, chiqib ket, o'g'li bilan
bilganini qilsin” deb ko'tara boshladi.
Darrov bu xayollarni miyamdan
haydadim. Boburni o'zim katta
qilganman, qanday qilib uni tashlab
ketaman.
Yig'lay-yig'lay bolalarning yonida
uxlab qolibman, ko'zimni ochsam,
erim ustimga ko'rpa yopib ketibdi.
Shuncha gapni eshitib, hech nima
bo'lmagandek yura olmasdim. Lekin
bolaga jabr qilish ham qo'limdan
kelmasdi.
— Zaxro.. kechir, jahl ustida gapirib
yubordim.
Indamadim.
— Nima qilay, bolani unga bergim
kelmaydi-da... Lekin qaytarib
berishga majburman shekilli...
Qo'rqib ketdim.
— Esingizni yedingizmi? Nega
bunday deyapsiz? Men faqat bolasini
sog'ingan bo'lsa, ko'rsin
demoqchiydim...
— Boshqa ilojim yo'q... Bunday
yashab bo'lmaydi. U ham ona-ku, o'z
bolasiga yomonlik qilmas. Shunday
qilsam, balki tinch qo'yar, biz ham
odamdek yasharmiz...
Ovozi titrab ketganidan bu gaplarni
aytish unga qanchalik qiyinligini
tushunib turardim.
— Yo'q, unday qilmang, iltimos.
Nahotki tushunmayapsiz, axir uning
maqsadi ham shu! Bizni urushtirib
qo'yib, bolani olib ketmoqchi.
— Hozircha bu gapni hech kimga
aytmay tur, men yaxshilab o'ylab
olay, keyin bir qarorga kelaman.
Nima qilishni bilmay ich-etimni yeya
boshladim. Bu gapni eshitganimdan
keyin kecha eshitgan haqoratim ham
esimdan chiqib ketdi. Erim bolalarni
bog'chaga olib ketgach, shoshib
qaynonamga telefon qildim.
— Voy, o'lsin, u menga ham telefon
qilgandi, sizlarga aytmay turuvdim...
Ering bekorini aytibdi, Lolaga
beradigan nabiram yo'q! U haqida
eshitgan gaplarni aytsam, tepa
soching tikka bo'ladi. Kuni-kecha
qo'shnim keldi, o'sha shahardagi
mehmonxonalardan birida oshpaz
bo'lib ishlarkan. “Keliningizni
ko'rsangiz tanimaysiz, sochining
yarmini qirdirib olib tashlagan,
orqasida to'rtta kokil qoldirgan.
Qopa-qora shim va kurtkalar kiyib,
allaqanday temir-tersaklarni taqib
yuradi. Ishonsangiz, uning turqidan ot
hurkadi. Meni tanisa ham
tanimaganga olib o'tib ketadi.
Ko'rinishimni o'zgartirsam,
hamshaharlarim tanimaydi deb
o'ylasa kerak-da. Bir ishlar qilib
yuribdiki, aytishga tilim bormaydi”
dedi. “U mening kelinimmas, o'g'lim
ajrashganiga besh yil bo'lyapti,
bilganini qilib yuraversin, menga
nima dedim”. To'g'risi-da, hozirgi
zamonda chet elda ishlaydigan yoki
o'qiydigan odam bitta umi?
Hammaning ham ortidan bunaqa gap
eshitmaymiz-ku. Odamning o'ziga
bog'liq hammasi, deb qo'shnimni
koyib berdim. Bir yoshga to'lmagan
bolasini tashlab, “men
boyvuchchalardek yashashni
istayman” deb ketvorgan ayoldan
nimani ham kutish mumkin. Menga
desa, o'lib ketsin...
— Qo'ying, oyi, qarg'amang. Men uni
o'ylamayapman, o'zi shu ahvolda
yashasa, Boburga qanday qaraydi?..
O'g'lingizni bir amallab bu fikrdan
qaytaraylik.
Kun bo'yi shu xayol bilan yurdim.
Bog'chadan bolalarni olib kelish
uchun otlanayotganimda Boburning
tarbiyachisi telefon qilib qoldi.
Xavotirlanib go'shakni oldim.
— Zaxro opa, tez kelmasangiz
bo'lmaydi, bir ayol kelib “men
Boburni onasiman” deb janjal qilib
yotibdi. Qanday qilib bog'chaga yetib
borganimni bilmayman.
Bog'cha mudirasi va tarbiyachilar
qurshovida shang'illayotgan bir ayol
tarbiyachilarning ortidan menga
o'girildi.
— Boburjon qani? — dedim hech
kimga e'tibor bermay.
— Yotoqxonaga kirib yashirinib
olgan, — aybdorona yerga qaradi
tarbiyachi.
Otilib bolalar uxlaydigan xonaga
kirdim. Lolaning yonidan o'ta turib,
uning usti-boshiga nazar soldim.
Qaynonam ta'riflaganidek otni
hurkitadigan darajada kiyinmagan,
boshida shapkasi bo'lgani uchun soch
turmagi ko'rinmasdi. “O'zini sipo
ko'rsatmoqchi bo'libdi-da” degan
xayol o'tdi miyamdan...
Bolaginam eng chekkadagi karavotda
yig'lab o'tirardi. Eshik ochilganidan
cho'chib tushib qo'rquv to'la ko'zlari
bilan menga qaradiyu, baqirib yig'lab
yubordi. Keyin quchoq ochgancha
menga otildi. Shu lahza haqqi,
bolaginam mendan madad
kutgandek ikki qo'lini cho'zgancha
yugurib kelayotgan lahza haqqi, ikki
dunyoda ham bolani unga
bermayman deb qasam ichdim!
Bag'rimga otilgan bolaginamning
yurak urishi eshitilib turardi. “Bolani
qo'rqitibdi” deb o'yladim va ovutish
uchun uning ko'zlaridan o'pa
boshladim. Shu payt tarbiyachi hech
gapdan xabari yo'q qizimni ham
yetaklab keldi.
— Zaxro opa, boshqa eshikdan
chiqing, anovi ayol shallaqilik qilib
yotibdi...
— Yo'q, to'g'ri yo'ldan chiqaman, —
dedim va o'g'limni ko'tarib, qizimni
qo'lidan tutdim. Bu jur'at menda
qaerdan paydo bo'ldi bilmayman,
ayollar yig'ilib turgan bog'cha
hovlisiga chiqdim. Ayolga ko'zi
tushgan Boburjon yuzini bo'ynimga
yashirdi.
Hamma menga qarab turardi. To'g'ri
ayolning yoniga bordim va boshimni
baland ko'tarib:
— Qancha gapingiz bo'lsa, erim bilan
gaplashing! Agar yana bolalarimni
qo'rqitadigan bo'lsangiz, militsiya
chaqirishadi! — dedim e'tirozga o'rin
qoldirmaydigan ohangda va yo'limda
davom etdim.
Ayol miq etmadi. Bog'chadan
chiqqanimdan keyin esa
qo'rqqanimdan oyog'im qaltirab
ketdi.
Erim va sobiq xotini o'rtasidagi
tortishuv anchagacha davom etdi.
Men bu ishlarga umuman
aralashmadim, bolalarimni ham
aralashtirmadim! Lolaning qilmishlari
isbotlanib, onalik huquqidan mahrum
etilgach, u yana kelgan joyiga qaytib
ketadigan bo'ldi.
Bu xabarni eshitib, endi tinch
yashasak kerak, deb yengil tin
olganimda telefonimga begona
raqamlardan SMS keldi. “Bolamni o'z
bolangdek ko'rishingga
ishontirganing uchun ham rahmat.
Bolamni senga, seni Xudoga
topshirdim” deb yozilgandi xatda.
Shu damda ayolga emas, onaga
achinib yig'lab yubordim. Ichimda
“agar bir kun kelib Boburjon onasini
ko'rishni istasa unga qarshilik
qilmaslik uchun menga kuch
berishini Xudodan so'radim...
Следующая публикация
Нет комментариев