На ўласным календары Анастасіі Вікенцьеўны Лобач на пачатку новай зімы будзе 83. Жыццё няспынна бяжыць наперад. І здаецца, што ў гэтай простай вясковай жанчыны ніколі не было ніводнай хвілінкі супакою: каб проста прысесці сам- насам са сваімі думкамі, нетаропка палажыць на калені напрацаваныя рукі і адпачыць, адкінуўшы ўсе праблемы і справы. Маладосць праляцела, як квецень вясновых садоў, у клопатах па выхаванню чацьвярых дзетак, у працы да мазалёў на жывёлагадоўчай ферме і па хатняй гаспадарцы. Удосталь хлябнула гора, здавалася, што каменным стала сэрца. І ўсё ж такі яго расстапіла вясёлае шчабятанне і звонкі смех унукаў ды праўнукаў, без клопатах аб якіх яна нават і не ўяўляе свой сённяшні дзень…
У сям’і Анастасіі Вікенцьеўны і Яўгена Іосіфавіча Віктар быў старэйшым з сыноў, і, як заўсёды водзіцца ў вясковых сем’ях, на яго худзенькія плены з дзяцінства лягла адказнасць за працу па хатняй гаспадарцы і догляд “ малых”. Хлопчык рос вясёлым і гарэзлівым, а дабрыні хапала на дзесяцярых . Не мог сядзець Віця ні хвілінкі без спраў. У школу пайшоў—першы памочнік у настаўнікаў, ды і малодшыя школьнікі цягнуліся за ім– ці металалом пазбіраць, ці шпакоўні развесіць, ці цімураўскімі справамі заняцца. Сваім прыкладам ён заражаў усіх.А яго шчырую ўсмешку памятаюць да гэтае пары. І толькі аднойчы яму прышлось сылгаць: вельмі хацелася працаваць у жніво на камбайне. Стаў прасіцца ў старшыні калгаса і прыбавіў да свайго ўзросту год. Сяргей Пятровіч Смурага ( старшыня калгаса) убачыў у гэтых шчырых і адкрытых вачанятах вялікую прагу да працы, - паверыў яму. І з тых пор з 14 гадоў Віця кожную жатву працаваў на камбайне, вучыўся мудрагелістай навуцы любіць зямлю і вырошчваць хлеб. Старэйшыя механізатары сваімі адносінамі да працы паказвалі прыклад любові і адданасці роднай зямлі. Пагэтаму, адразу пасля школы Віця і напісаў заяву ў калгас…
Провады ў Армію былі шматлюднымі і пышнымі. Госці здзіўляліся і пыталі ў Вікенц’еўны:
Хіба на вяселле растаралася?
А ў яе балела сэрца, слёзы самі так і цяклі па шчоках. А думкі неслі непакой. У тую пору суседцкі хлопец—Анатоль Нікіцік—ужо служыў у Афганістане. І матулька будучага абаронца Айчыны вельмі баялася, каб ён не трапіў туды…
Са службы Віця пісаў часта і з добрым настроем, строіў планы на будучыню. Усё яму было даспадобы, заўсёды з бадзёрым настроем. “ Мама, ты не волнуйся за меня. У меня всё хорошо...Вы ещё спрашиваете, как у меня с питанием. Кормят нас очень хорошо, ну, конечно, на комбайне было вкуснее...» - пісаў салдат у снежні 1982 года. Хлопец жыў хлебнай нівай. Мог падоўгу расказваць сябрам пра працу на камбайне, пра трактары, пра сяброў. Родная вёска і бязкрайняя залатая ніўка снілася па начах…
Спачатку служба праходзіла ў Печах, а потым у грузінскім горадзе Батумі, з якога ён і прыслаў свой апошні фотаздымак пад пальмай…
Комментарии 1