6 лютага адсветкавала свой 70-гадовы юбілей Людміла Міхайлаўна Забароўская.
Часам Міхайлаўна дастае са свайго “загашніка” дарагую ёй рэліквію—папку дэлегата 16 з’езда камсамола. Некалькі фотаздымкаў, на якіх яна зусім маладая, разгубленая, вялікія-вялікія вочы ад ураджанняў і здзіўдення… Так, Людміле Якаўчук, зусім маладой даярцы з пушчанскай вёсачцы Ціхаволя, выпаў гонар прадстаўляць Свіслаччыну на такім высокім узроўні. Дні—з 26 по 30 мая 1970 года —праляцелі як у сне. Уразіла выступленне Леаніда Ільіча Брэжнева, даклад першага сакратара ЦК ВЛКСМ Е. Цяжэльнікава, экскурсія па Чырвонай плошчы, шматлікія канцэрты, сустрэчы…
Дамоў вярнулася поўная планаў, задумак, з гонарам сустракалася з камсамольцамі раёна. У той час—яна студэнтака завучнага аддзялення заатэхніі Ваукавыскага ветэрынарнага тэхнікума, працавала на ферме ў Ціхаволі. Працавала старанна, так як вучыла яе матуля—Праскоўя Адамаўна. І хоць усяго две дачушкі мела матулька, жылося вельмі цяжка, таму працаваць Люда пачала яшчэ дзяўчынкай. Спачатку дапамагала матулі, а потым, пасля дзевяці классаў, самастойна.
Больш за поўвека Людміла Міхайлаўна жыве Ў Грынках. Малады дыпламаваны спецыяліст прыехаў у вёску і адразу ўзначаліў жывёла-таварную фёрму “Бэзы” . У той час ніхто не баяўся даручаць адказную справу моладзі. Вучылі, дапамагалі, давалі парады. Яна жыла працай, старалася. З’явіліся сяброўкі., аднадумцы. Жыццё бруіла ў мясцовым клубе. Там і сустрэла сваю другую палавінку. Разам са Станіславам працавалі на ферме.
Жыццё маладых напоўнілася клопатам аб доме, аб дзетках, якія адным за адным нараджаліся ў Забароўскіх. Спачатку дачушка Наталля. Зараз яна маё две вышэйшыя адукацыі. Жыве ў Гродна і заўсюды кліча матулю да сябе, бо лічыць, што жыць ў вёсцы адной цежкавата. Сын абраў для сябе такую ж спецыяльнась, як і ў матулі. Закончыў Ваўкавыскі ветырынарны тэхнікум. Зараз разам з сям’ёй жыве ў Парэччы. А потым нарадзілася Таццяна. Па адукацыі яна педагог, працуе і жыве у Гродна. Кожны з дзяцей стараецца як мага часцей прыехаць у родны дом, дапамагчы матульцы па гаспадарцы, бо ўжо колькі часу, як не стала ў яе вернага спадарожніка ў жыцці.
Перад пенсіяй Людміла Міхайлаўна працавала на калгаснай пякарне. І гэта праца ў той час была ёй вельмі даспадобы: мяккі пахкі бохан хлеба заўсёды быў патрэбен на стале ў вяскоўцаў. А ў тыя 90 гады—цяжкія і не вельмі сытныя, прадукцыя мясцовай пякарні разляталася ў адзін міг—настолькі была смачнай.
“ Напрацавалася” - вырашыла Міхайлаўна, аформіўшы пенсію. З’явіўся час дастаць кросны, успомніць дзіцінства і маладосць, урокі, якія калісьці давала матуля. Так з’явіліся новыя сяброўкі, з якімі і кросны ставілі, і ткалі, і аб жыцці вялі шматлікія гаворкі. Гэтыя сябры засталіся да сённяшняга часу. Яны і паспяшаліся ў пачатку лютага ў прасторны дом Міхайлаўны, каб разам з ёй адсветкаваць 70-гадовы юбілей гаспадыні.
Як заўсюды, на стале было поўна смачных страў, разнасолаў, пачастункаў. Да шчырых пажаданняў далучыліся і гурткоўцы Грынкаўскага сектара культуры і вольнага часу. Мы пажадалі Людміле Міхайлаўне, каб гады, якія чакаюць яе на перадзе—былі яшчэ ярчэйшыя і цікавейшыя .
Нет комментариев