Убай ибн Халаф ибн Ваҳб ибн ҳузофа ибн Жумаҳ ва Уқба ибн абу Муъайт жуда қалин дўст бўлиб, бир-бирларини яхши кўрар эдилар.

Уқба бир куни расулуллоҳ (с.а.в.)нинг ёнларида ўтириб даъватларига қулоқ тутди. бу эса Убайнинг қулоғига етиб борди. У Уқбанинг олди­га келиб: «сен муҳаммаднинг ҳузурида ўтириб унга қулоқ тутганинг ростми?» – деб сўради. сўнгра яна: «агар унинг ёнига ўтирсанг ёки унга қулоқ тутсанг-у бориб юзига тупурмасанг, бундан кейин сен би­лан асло гаплашганим бўлсин?!» – дея жуда қаттиқ қасам ичди. Шун­да аллоҳнинг душмани Уқба ибн абу муаъйт бу қабоҳатни қилди. (Унга аллоҳнинг лаънати бўлсин). аллоҳ у иккиси ҳақида шу оят­ни туширди: «У кунда золим қўлларини (бармоқларини) тишлаб (пушаймон қилиб), дер: «Эҳ, қани эди, мен ҳам пайғамбар билан бирга бир йўлни тутганимда! Ҳолимга вой! Кошки эди, фалончи (гумроҳ)ни дўст тутмаганимда! Аниқки, менга эслатма (Қуръон) келганидан сўнг, ўша (фалончи) мени йўлдан оздирди». (У кунда) шайтон (ўзига эргашган барча) инсонни ёрдамсиз қўювчидир»172.
бир куни Убай ибн Халаф расулуллоҳ (с.а.в.) ҳузурларига чириб кетган суяк билан келиб: «Эй муҳаммад! сен бу суякни чиригани­дан кейин аллоҳ қайта тирилтиради деб даъво қиляпсанми?» – деди. сўнгра суякни қўли билан эзғилаб расулуллоҳ (с.а.в.) томонга пуфлаб юборди. шунда расулуллоҳ (с.а.в.): «ҳа, мен шундай демоқдаман. Аллоҳ уни ва сени шу ҳолга келганингиздан кейин қайта тирилтиради. сўнгра сени аллоҳ жаҳаннамга тиқади», – дедилар. шу воқеа сабаб­ли Аллоҳ у ҳақида шу оятни туширди: «У Бизга: «Чириб кетган суя­кларни ким ҳам тирилтира олур?» деб, нақл келтиради-ю, (аммо) ўзининг (қандай) яратилганини унутиб қўйди. (Эй, Муҳаммад!) Айтинг: У (чириган суяк)ларни дастлаб пайдо қилган зотнинг Ўзи қайта тирилтирур. У турли хил яратиш(лар)ни билувчидир. У сизлар учун яшил дарахтдан олов пайдо қилган зотдир. Бас, сизлар ўшандан олов ёқурсизлар
менга етиб келишича, расулуллоҳ (с.а.в.) каъбани тавоф қилиб юрганларида ал-асвад ибн ал-мутталиб ибн асад ибн абдулуззо, Ва­лид ибн ал-муғира, Умаййа ибн Халаф ва ос ибн Воил ас-саҳмийлар дуч келиб қолишди. ҳар қайсиси ўз қавмида обрў-эътиборли киши­лар эди. Улар: «Эй муҳаммад! Қани кел, биз сен ибодат қилаётган илоҳга сиғинайлик, сен эса биз сиғинаётган илоҳга ибодат қил. Шу билан бу ишда ҳамкорлик қилган бўлайлик. агар сенинг илоҳинг бизникидан яхши бўлса, ундан ўз улуш (насиба)мизни оламиз. Агар бизнинг илоҳимиз сеникидан яхши бўлса, ундан сен ўз улуш (насиба)нгни оласан», дейишди. шунда аллоҳ улар ҳақида шу оятни тушир­ди: «(Эй, Муҳаммад!) Айтинг: «Эй, кофирлар! Мен сизлар ибодат қилаётган нарсага (бут ва санамларга) ибодат қилмасман. Сизлар ҳам мен ибодат қиладиган (Аллоҳ)га ибодат қилувчи эмассиз. Мен ҳам сизлар ибодат қилган нарсага ибодат қилувчи эмасман. Сиз­лар ҳам мен ибодат қиладиган (Аллоҳ)га ибодат қилувчи эмас­сиз. Сизга – ўзингизнинг динингиз, менга – ўзимнинг диним»174.
Яъни, агар сизлар аллоҳга фақатгина мен сизларнинг илоҳингизга ибодат қилганим учун сиғинсангиз, менга бунинг кераги йўқ. Сиз­ларнинг барчангизга ўз динингиз, менга эса ўз динимдир.