Залатыя дзянёчкі тыя,

Што ў далёкім дзяцінстве былі,
Як крынічанькі кроплі святыя,
Яны ў моры жыццёвым сплылі.
І вяртаешся – не, не вярнуцца
Хоць на хвілю якую назад,
Азіраешся – ды азірнуцца
Выпадае на стомлены сад.
Толькі вокнаў адцвілыя вочы
Запрашаюць у хату зайсці,
І парог пасівелы прарочыць
Аскялепкі маленства знайсці.
Галасы і гаворку да рання…
Каб самоту перамагчы,
Назначаю з дзяцінствам спатканне,
Абяцаю бліноў напячы.
Не такіх, можа, смачных, як мама
Нам уранку на святы пякла,
Але гэта вяртанне таксама
Да найроднага ў свеце цяпла.
Залатыя дзянькі, залатыя,
Вас вітаю бусліным крылом,
Беражэ вас, мае дарагія,
Наш бацькоўскі засмучаны дом.