Տարիքի հետ սկսում ես հասկանալ սիրելու ու պարզապես կապված լինելու նուրբ տարբերությունը, սկսում ես զգալ մարդկային բնավորության կոպտությունն ու սովորում ես, որ ոչ բոլոր երազանքներն են իրագործելի, ոչ բոլորին կկարողանաս հասնել: Տարիքի հետ սկսում ես զգուշանալ բառերից, խոսքերդ չափավորել, զերծ մնալ ծայրահեղ «երբեք»-ներից ու «հավերժ»-ներից (քանի անգամ ես դրանցով խաբվել), խուսափում ես շռայլել խոստումներդ, մտածմունքներդ ու գաղտնիքներդ թաղում ես հոգուտ խորքերում, որ արթնանան միայն գիշերները: Տարիքի հետ մարում է տաքարյունությունդ, սկսում ես դառնալ անտարբեր, էլ ոչինչ առանձնապես չի հուզում միտքդ, չի ալեկոծում զգացմունքներդ,կորցնում ես ձգտումներդ դեպի կատարելությունը, պարզությունը (կյանքն արդեն դրանցով հարվածել է): Տարիքի հետ հասկանում ես, որ ոչ ոք քեզ երբեք հենց այնպես ձեռք չի մեկնելու, չի օգնելու, որ ամեն ինչին պիտի հասնես ինքնուրույն, հույսդ պիտի դնես միայն քո ուժերի վրա, որ պիտի փակես ականջներդ` թերահավատության, աչքերդ խոչնդոտների առաջ ու արագորեն սլանաս դեպի նպատակներդ: Տարիքի հետ զգում ես, որ ամեն բան անցողիկ է, որ կորցրել ես անվերադարձ տարիներ հասարակության կեղտի, անվստահության ու սխալների մեջ, որ կարող էիր դրանք օգտագործել ի նպաստ քեզ, մինչդեռ արեցիր հակառակը: Տարիքի հետ հասկանում ես, բայց, ափսո՜ս՝ միայն կորցրած տարիների գնով…( Մ… . )
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев