Bir nefer telasla, heyecan içinde

ozunu Suleyman
Peyğemberin (e.s.) huzuruna yetirir.
Tir-tir titreyirdi,
sifetinin rengi qaçmıs, dodaqları
qurumusdu. Ele bil
aslan ağzından qurtarmısdı. Hezreti
Suleyman: - Bu
ne haldır, ne olub sene? - sorusur.
Adam da heyecan
içinde, tentiyerek bele cavab verir: -
Ezrail qarsıma
çıxdı, mene çox qeribe, bir qeder de
qezeble baxdı. Ele
baxdı ki, butun vucudum qorxudan
tir-tir titredi.
Dayanmadan qaçıb senin yanına
gelmisem. Hezreti
Suleyman sorusdu: - Yaxsı, bes
menden ne
isteyirsen? Adam bele dedi:
- Sen adil padsahsan, kuleye emr ele
ki, meni
Hindistanın uzaq bir adasına aparsın.
Belke, orada
Ezrailden canımı qurtaram. Hezreti
Suleyman onun
xahisini yerine yetirdi ve kulek o
adamı goturub
Hindistanın uzaq bir adasına apardı.
Novbeti gun
Hezreti Suleyman sikayetçileri qebul
ederken Hezreti
Ezraili gordu ve ondan sorusdu ki,
dunen o adama
niye ele qezeble baxıb. Hezreti Ezrail
bele dedi: - Ey
Allahın sanı, Uca Peyğemberi, men o
adama qezeble
baxmadım. Sadece, onu gorende çox
teeccublendim.
Çunki Cenabi-Allah mene bele emr
etmisdi: “Get filan
qulumun canını Hindistandakı filan
adada al”. Men de
onu burada gorende heyrete dusdum
ki, bu adamın
yuz qanadı olsa da, yene bu gun
Hindistana yetise
bilmez. Ona gore de çox
teeccublenmisdim. Amma
Allah-Tealanın mene buyurduğu
hemin adaya getdim,
adamı orada tapdım ve canını aldım
Demek ki
qederden qaçmaq olmur. Unutmayın
heyatda
qismetden artıq goturmek olmur.