Օշական

Դու Օշական անուշ անուն
Դարերից ես դու մեզ նայում ,
Նվիրական քո սուրբ հողում
Մաշտոցին ես ամուր պահում:
Քո հանճարի անմար լույսը
Դարձավ ազգիդ միակ հույսը,
Նա մաքառեց ,վեր խոյացավ
Գոյատևման ուժը դարձավ:
Խաղողաշատ այգիներից
Սիրակարոտ երգն է հնչում,
Հեռվոըմ չվող արագիլին
Նա հարազատ տուն է կանչում:
Իմ Օշական,միշտ հյուրընկալ
Դու սրտաբաց գինի ու հաց
Նվիրական դու սուրբ տաճար
Քո գրկի մեջ լույս ու հանճար:
Իմ Օշական,իմ այգեստան
Ամատունյաց կանաչ ոստան
հինավուրց հող` իմ Հայաստան:
Հարություն Ստեփանյանի