Бир куни амирни ҳузирига бир аёл ўз хожасидан (эридан) шикоят қилиб келади ва ундан ажрашмоқлигини айтади. Шунда амир аёлга шарт қўяди:
- "Сен тирик ва соғлом шерни бўйнидаги узун ёлидан келтирсанг, масалангни ҳал қиламиз. Фақат сен ўзинг шердан у ёлни қирқиб олишинг керак."
Аёл ҳеч нарсага тушунмайди, аммо иложсиз амирни шартига рози бўлади.
Шу кундан бошлаб, шерлар хақида астойдил ўқиб ўргана бошлайди. Шерларни қандай қўлга ўргатиш, шерлар нимани хуш кўриши, уларга қандек муомила қилиш хақида. Аёл ваниҳоят шерни қўлга ўргатиб, унинг ёлидан қирқиб олиб амирни ҳузурига боради. Шунда одил амир айтади:
- "Эй ожиза аёл! Бир одамхўр жониворга меҳр бе