Քեզնից կաթիլներ են մեջս

մնացել, բայց կարոտով են
հոգիս լցնում այնքան, որքան
կլցներ այն ժամանակ, երբ
դեռ օվկիանոսի էիր նման: Ես
շարունակում եմ հիշել
քեզ..Հիշում եմ, բայց չգիտեմ,
թե ո՞ր դրվագը, ո՞ր
պահը..բոլորը օդ դարձած
սավառնում են այս ու այն
կողմ: Ես կբռնեի դրանց, բայց
աներևույթ են: Ազնիվ խոսք՝
կվերցնեի ձեռքերիս մեջ ու
կվերծանեի, բայց հալվում են
անմիջապես, ինչպես առաջին
ձյունն է հալվում : Խաբվել եմ
գուցե, բայց չեմ զղջում երբևէ
զգացածիս համար...ես ապրել
եմ, չեմ ուրանա ինձ երբեմնի
տաքացրած սին սիրուն:
Երջանիկ եմ եղել՝ քաջ
գիտակցելով, որ անցնելու ա
մի օր, կորելու ա, կորցնելու
եմ..
Չէ...չեմ փնտրում
զգացմունքը...երևի խորնա
թաղված: Այնուամենայնիվ
կարողանումա հասնել սրտիս,
ես լսում եմ իրա երգած
մեղեդին..իմ սիրած
հնչյունները,որոնց տակ
աչքերս փակում ու երազում
էի, ստիպում էի հավատալ
անուրջներիս, չգիտեի՝
ինչպես էին դրանք
իրականանալու ու
իրականության հետ
միախառնվելու, բայց կար
հավատ, ու ես չէի կորցնում
վերջինիս, մինչև վերջին
ժամանակներս:
Երևի հիմար եմ, որ մտածում
եմ ու կուզեի նորից անցնել էդ
ամենի միջով, թեկուզ
անիրականալի, խաբուսիկ,
սին, հեքիաթ...ինչպես կուզեք
կանվանեմ....