Кунлар, ойлар ва йиллар ўтарди....

кунларнинг бирида эшик таъқиллади: тук-тук, эшикни очар эканман мени хаяжон бўсарди қарасам у турибди бутун умр кутганим... Ардоқлаб севганим лек айта олмаган жавобсиз севгим турарди. менга кулиб бўқарди жилмайиши шунчалар чиройли эдикки ақлим шошиб қоларди тилимга гап хам келмарди.Нималар деганимни еслай олмайман ва У гап бўшлади унинг сўзларини жон қулоғим билан ешитардим.... Унинг сўзлари орасидан ўша машъум сўз чиқди “Мени 20 кундан сўнг тойим бўлмоқда, сени таклиф этгани келдим, бўрсанг жуда хурсанд бўлар эдим, Майли бўлмаса хайр, кутаман?” У ортига қайрилди, Мен шу захоти Ортидан бўриб уни қучиб олдим Менга нима бўлётганини билмасдим дунёдаги энг қадрли нарсамни ёқатаётгандек эдим, Танам музлаб кетган у эска нима нима қилишни билмай қотиб турар эди.... Шу он қуллоғига пичирлаб “СЕНИ СЕВАМАН” ха айтдим нихоят шунча йиллар юрагимда кўмилиб ётган ўша изхорни.... Афсус бунга кеч бўлмадимикан....? У хам нима деганимни англамас, хайрону-лол эди, шунда у қучогимдан чиқиб менга қараб юзимга бир шапатилади кейин мени қучоқлаб йиғлай кетди –ахир нега енди, нега, нега, негааааа, Қўли билан елкамга урарди –Шунчалархам бу сўзларингни кутганимни биласанми, хар гал қачон, қачон.... йилларни сарфлаш шартмиди, ахир қизбола ўз хислари ошкор қилиши қанчалар қийн биласанми? Сени кутдим ахир...? Мени қаттиқ кучиб йиғларди мен бу вақтда томом бўлган эдим ақлим, кўнглим, хисларим бир-бирига қоришиб кетган эди. Уни секин елкасидан ушлаб кучоғимдан олдим, унинг мунгли кўзларига бўқдим у шунчалар гўзал эдики у сиз мен яшай олмас эканимни яна бир бор хис этдим. –Мени кечир?