Юрак маюс... Яна ўша қадрдон
макон... Яна ўша ўриндиқ...
Қуёш нурлари аста уфққа бош қўяр
экан, у ҳам менга маюс боқарди...
Кўзларимдан оқаетган ҳар бир томчи
ёшга ҳамдардлик билдирарди гўё...
Кунларни тунларга, тунларни эса яна
ўша маҳзун кунларга улаб, сенсизлик
дардида куйиб кул булаетган мен
бахти қарога ачинарди...
Ҳа! Жудаям раҳми келарди... Ўзи ҳам
ойнинг васлидан мосуволигини ҳис
қилиб, мен билан узоқ-узоқ
дардлашгиси келарди чамамда...
Лекин менинг дардларимга термулиб
туришдан ўзга чораси йўқ бу
безабоннинг, дарду-ҳасрати мен каби
ичида эди..
Мен эса олисдан унга боқиб, сен
билан қуёш ботишини елкангга бош
қўйиб бирга кузатганимизни эслаб,
ана ўша беғубор дамла