Предыдущая публикация
📝ОЯТНИНГ ҲИКМАТИ
18 ёшларда эдим. Талабаман, ижарада турардик. Кечки пайт қизлардан бири яқин кунларда онасининг туғилган куни эканини ва қимматроқ совға олмоқчи бўлганини гапирди. Кимдир тилла тақинчоқ олишни маслаҳат берди. "Ҳа, тақинчоқ оналар учун муносиб совға, мен ҳам онамга Рамазон ҳайитига яхшироқ совға олсаммикин, неча пул тураркин, стипендиям етармикин?" деб ўйланиб қолдим...
Орадан бир-икки кунлар ўтди. Тилла мавзуси унутилди. Дарсдан қайтиб, уйга кирай деб турсам нотаниш рус кампир тўхтатиб қўлимга бир узукни тутқазди. Пулини айтиб, “ол” деди. Эътибор бермай “керакмас” дедим.
Нарироқда қўшни келинлар гаплашиб туришганди. Узукни кампир яна берганини, мен олмаганимни кўриб, бирлари “олинг, олинг” деди. Ўйланиб тургандим, ҳамсоя бозорчи аёл қўлимдан олиб, у ëқ-бу ëғини кўриб, кампирни уйига олиб кетди.
Бироздан кейин кампир ҳурсанд чиқди. "Эссиз олмадим-да!” деб афсусланиб қолдим. Кечки пайт дарс қилиб ўлтирсам ўша аëл чақирди. “Шу узукни олмокчи эдингиз, эримдан сўрамай олганим учун гап эшитдим, олинг, илтимос” деб кўз ëши қилди.
Узук кераклиги учун эмас, азбаройи аёлга раҳмим келганидан “хўп” деб юбордим. Узук ўзининг нарҳидан анча арзон бўлса ҳам аслида унга етадиган пулим йўқ бўлиб, курсдошларимнинг омонат пуллари бор эди, уни хафта охирида ижара учун беришга тўплаб қўйгандик. “Таваккал” деб пулни бериб узукни олиб қолдим...
Онасига совға олмоқчи бўлган дугонамнинг роса ҳаваси келди. Хатто “менга сотинг” ҳам деди. Олишга олдим-у, “энди омонат пулни жойига қандай қўяман?” деган ўй ўта бошлади. Ўша кунларда зўр рағбат билан
Оят ал-Курсийни бир кунда минг марта ўқишни ният қилиб ўқиб юргандим, аммо ҳеч минг мартага етказолмагандим...
Эрталаб бомдодга турсам, қўлимдаги узук қорайиб қолибди. Кўриб лол бўлиб қолдим. Хуллас, тоза тилла эмаслиги аниқ эди...
Қўшни ундан қутулмоқчи бўлиб, алдаб сотгани ҳам маълум бўлди.
Уч кундан кейин ижара пулининг омонатини қайтаришим керак. Паришон аҳволда дарсдан чиқиб тилла дўконига кетдим. Ақлим ишламасди, караҳт ҳолимда тинмай Оят ал-Курсийни қайтарардим.
Заргар узукни олмади. Эртасига дарсда, бир четда яна ғайрат билан Оят ал-Курсийни қайтариб ўлтириб дарс тугаганини ҳам сезмай қолибман, ҳамма чиқиб кетибди.
Бир намозхон курсдошим “сизга нима бўлди, соғлигингиз яхшими, бирор ëрдам керак эмасми?” деди. Демак, аҳволим сезилибди.
Ҳеч қачон бирор кишидан ëрдам сўрамаган бўлсам-да, шу курсдошимга воқеъани гапириб бердим.
“Бир дўстим заргар, узукни беринг кўрсатай” деди, бериб юбордим. Икки кундан бери дарсга бораману қайтаман, курсдошдан садо чиқмайди, кўнглимдан нималар ўтмади дейсиз, фақат Оят ал-Курсийни ўқийман, ўқийман, ўқийман...
Минг эмас, икки минглабдир. Учинчи куни курсдошим танаффус пайти йўлакда кутиб турган экан, олдига бордим. Қўлимга бир пакет тутқазди, ичида анчагина пул бор. Ҳайрон бўлдим.
Айтишича, узукнинг устидаги безаги ва кўзи жудаям қимматбаҳо экан, заргар ўртоғининг унга пули етмагани учун бир кун кутиб қолибди, иккита узукнинг нарҳидан ҳам кўпроқ пулни узр сўраганча, қўлимга тутқазди.
“Хизмат ҳақи” деб пул бердим, илтимос қилсам-да бир сўм ҳам олмади. “Стипендиянгизни олсангиз музқаймоқ олиб берарсиз” деб қўйди кулиб. Муаммоларим ечилди...
Ўшандан бери сира канда қилмайман, Оят ал-Курсийни доим ўқиб юраман.
Менинг ҳикматли “ОЯТ АЛ-КУРСИМ”
Следующая публикация
Комментарии 1