.

Sözleşmişdik biz... her yalnız qaldıqda elini üreyin üzerine
qoyacaqsan ve yanında meni duyacaqsan. Bu gün men de bunu
etdim. Ve anladım... sene qeder kim idim, senden sonra kim oldum.
Senden uzaqda olmağım, yoxluğun, sene ve sesine hesret qaldığım
geceler... çox şeyin ferqine vardım. Her bir şeye tam ferqli bir yönde
baxdım ve tam başqa anladım.
Sevginin böyük, ali bir hiss olduğunu öyrendim. Bezen adi halda
qazana bilinmeyecek deyerleri sevgi gücüne qazanmağı öyrendim.
Sebr etmeyi öyrendim. Güclü olduğumu öyrendim. "Çox acizem,
bacarmıram, meni qoyub getme, özünle götür" deyerken sene sarılıb
buraxa bilmekmiş güclü olmaq. Bunu son defe ellerinden tutarken elini
buraxdıqda anlamamışdım.
Sehv etmemek deyilmiş cesaret, sehvi etdikden sonra etiraf etmeyi,
dürüst olmağı bacarmaqmış cesaret. Bunu sene etiraflar ederken
anladım. Darıxmaq, tenhalıq otaqda tek qaldıqda heç duyulmur...
bunu etrafımda bütün sevdiklerim olarken sene ehtiyac duyduğumda
anladım.
Tek gecede deyilmiş qaranlıq... bunu gündüzler etrafımdakı her
zaman heyranlıqla baxdığım gözellikleri menasız görerken anladım.
Düşünürdüm xeyaneti, yalanı bağışlamaram. Lakin senden sonra senin
her bir sehvini bağışlaya bileceyimi qebul etdim. Bunu yoxluğunla
danışa bileceyin bir yalanı müqayise ederken anladım. Tam yoxluğun
ferqinde bele olmadığım yalandan, xeyanetden daha çox incider meni.
Ki, sözleşmişdik biz... üreyimiz her zaman birlikde döyünecek. Bax,
men sözümün üstündeyem amma hele ki, sensizem. Lakin elim
üreyimin üzerindedir... sen ordasan. Deyerlim, heç oranı terk etme.
Sensizliye dayana bilmeyeceyimi anladım... sensizlikle heçlik arasında
ferqliliyin olmadığını anladım.