Юрак маюс...

Яна ўша қадрдон
макон... Яна ўша ўриндиқ...
Қуёш нурлари аста уфққа бош қўяр
экан, у ҳам менга маюс боқарди...
Кўзларимдан оқаетган ҳар бир томчи
ёшга ҳамдардлик билдирарди гўё...
Кунларни тунларга, тунларни эса яна
ўша маҳзун кунларга улаб, сенсизлик
дардида куйиб кул булаетган мен
бахти қарога ачинарди...
Ҳа! Жудаям раҳми келарди... Ўзи ҳам
ойнинг васлидан мосуволигини ҳис
қилиб, мен билан узоқ-узоқ
дардлашгиси келарди чамамда...
Лекин менинг дардларимга термулиб
туришдан ўзга чораси йўқ бу
безабоннинг, дарду-ҳасрати мен каби
ичида эди..
Мен эса олисдан унга боқиб, сен
билан қуёш ботишини елкангга бош
қўйиб бирга кузатганимизни эслаб,
ана ўша беғубор дамларимизни ёдга
оламан…
У пайтлар ёш, беғубор, орзулари бир
олам ўсмир эдик. Юракда севгимиз
жўш уриб турса ҳам, уялибми ёки бир
биримизни йўқотишдан қўркибми ҳеч
уни айтолмасдик. Фақат
кўзларимизгина пинҳона сирлашарди
холос...
Яна ўзимизча мағрур эдик...
Мағрур эдикку, қалблар эса бу буюк
севги қаршисида ожизларча тиз
чўкарди...
Бу мурғак қалбимиз тан олган
ҳақиқатларни кимдан яширардик
билмадим...
Эҳҳ... Бу улкан муҳаббатимиз тилларга
кўчмай, қалблардагина қолиб
кетишини билганимда эди... Қанийди
билганимда сенинг васлинг менга
армон бўлишини...
Балки бу мажруҳ юрагимни кўксимдан
юлиб олардимда, унда фақат ва фақат
сенинг исминг ёзилганини бир эмас,
минг бора такрор ва такрор
кўрсатардим....
Балки мана шу ботаетган қуёш
гувоҳлигида ҳар бир кунни бой
бермай, сенга қалбим сирларини
ошкор қилган бўлардим...
Балким...
Ҳозир эса яна ўша ўриндиқ...
Ўша ботаетган маюс қуёш...
Мен эса қабринг узра яна сенсизман