Инчо афроде хастанд, ки ин маънихои волоро эхсос накарда мегуянд: Холо ман намози панчвактаро бо тартиб хонда наметавонам, пас чи гуна рагбат ба адои намози шаб намоям?

Бародари азизам! Бидон, ки ман бароят сирре аз асрори ин хаётро бигуям.
Холо бароят оинаеро такдим мекунам, ки дар худ суратхои бисёреро тачалли медихад.
Дили инсон низ монанди оинаест ва танхо он чизеро инъикос медихад, ки ба пешаш гузошта шавад. Тамоми он чизхое, ки ба пахлуи дил гузошта мешаванд, бар фаъолияти инсон хукмфармо мегардад. Хар гох ки бар оинаи дилат мол гузашта шавад, худро дармеёби, ки харису дустдори молу сарват гаштаи. Хар гох ки ба оинаи дилат мухаббати зане, ки ба ту халол нест, гузошта шуд, ба зуди бар харом вокеъ хохи гашт.
Худованд мефармояд:
" Занхое хастанд, ки бо худ ошик мегиранд, онхоро ба зани нагиред ".
(Сураи Нисоъ)