ОРТИМДА

Зулм ханжарлари санчилиб бўлган,
Севги чечаклари янчилиб бўлган.
Ҳақорат тўкилган,
Ҳақ даргоҳида
Ҳақир жандалари титилиб бўлган.
Бир исён қонларда етилиб бўлган...
Осмон эшигини чертган қўлларга
Кишанлар урилган,
чоҳлар қурилган.
Хиёнат дарчаси хийла очилган,
Умидлар узилган,
аҳдлар бузилган.
Юзимни тупроққа босаман, во-я,
Заҳарлар ичилган,
орлар кечилган.
Кўнгил ғорат бўлган заминга ўхшар,
Қандай чидаш мумкин бу қабоҳатга?
Юрагимни қора илонлар чақар,
Чаён малҳам қўяр кўр жароҳатга...
Макр тўрлари тепадан тушган,
Ерга қоқилганман,
ҳеч туролмайман.
Нафслар ҳавога кир нафас қўшган,
Бир лаҳза бошимни кўтаролмайман...
Айтгин,
кучимми бу ё ожизлигим?!
Дод дейман, бўғзимда қотади фарёд.
Қайрилиб бир зарба бергим келади,
Бир зарба-ла барини қиламан барбод!
Улардан қўрқмайман, билланиҳоя,
Ҳар он кўзимга мил тортса-да сабрим.
Сенга боқиб турган юзимни
Бир дам
Сендан ўгиришдан қўрқаман, Раббим!
11.06.06.