* * *

Уни хафа қилдим, бора олмайман,
Наздимда у қаҳри қаттиқ, бардошли.
Ҳеч кимдан сўрамас, ҳеч кимса кўрмас,
Биламан, йўл пойлар кўзлари ёшли...
Мен ҳам кўрсатмадим, ичимга ютдим
Юрагимга оққан кўксим қонини.
Ҳеч кимса, ҳеч кимса била олмади
Аммо унинг каби жисмим жонини!
Сочлари оқарди йўлимга қараб,
Бир бориб бахтим деб қутлай олмайман.
Мен унинг қаддини синдирдим, ё раб,
Энди умрим бўйи бутлай олмайман!
Кўр қилдим игналар санчиб кўзига,
Бир игна кўзича қилмайин тортиқ.
Аммо ҳеч ким билмас, билмас ўзи ҳам,
Мен яхши кўраман ҳаммадан ортиқ!
Менинг аччиқ умрим — заҳарли тупроқ,
Азобин кўнглимдан бўлак ким билар?
Ҳеч кимса билмайди ўзгадан кўпроқ,
Мен уни ўзимдан асрагим келар.
Дунё селларига боролмасдим тик,
Қалбимга бермаса эди ҳур қонни!
Ахир, у дўзахнинг оғзини ёпиб,
Кўтариб турибди тўққиз осмонни.
Пайғамбар эмас ё авлиё эмас,
Аммо мен учун энг буюк одам.
Ориятдай улуғ, меҳрдай баланд —
Ҳазрати Отам у, Ҳазрати Отам!
04.03.11.