Нур йўлида мен излаган бахт,

Ҳеч ким билмас ҳаётим – кўкда.
Мен – чақмоқлар урган бир дарахт,
Тик ўсаман қоронғуликда.
Умрингизга қилмайман таъма
Ва кирмайман кўнглингиз босиб.
Менинг севгим – энг ёруғ таъна,
Менинг кўнглим – ишққа муносиб.
Довулларда силкинса умрим,
Йиллар ўтса бир-бир пичоқлаб.
Мен заминга кучим бераман,
Мен заминни маҳкам қучоқлаб.
Қўлларимни тираб осмонга,
Ўғирлайман тоғлар ҳушини
Ва тинглайман
Кўксимга ботган –
Болталарнинг зил товушини.
Ёғдуларнинг сирли жаранги
Баргларимдан ўтсалар сузиб,
Кўзёшимнинг меваларини
Юлдузларга бераман узиб…
Ҳаётимдан нур йўлин тўсган –
Банди бўлсам банди йўқларга:
Шохларимга тўр солиб ўсган
Ҳар хил номсиз чирмовуқларга.
Мен, барибир, ўсаман адл,
Шамолларда силкиниб, яшнаб.
Шовуллайман тунлари кўкда
Учаётган оққушга ўхшаб…
Мен – шу юртга тўкилган бир бахт,
Майли, изланг, илдизим – кўкда.
Мен – чақмоқлар урган бир дарахт –
Тик ўсаман қоронғуликда…
ЗЕБО МИРЗО