Peshku KAMUNA

Ex odamzot odamzot Ko’ksimni yondirar o’zgacha g’urur, Ko’ngillarda shodlik hayotdan masrur. Men ham yashayapman yorug’ olamda, O’zbek degan buyuk nom bilan mag’rur. Odamzod so’rarkan o’ziga omad Boyligim ko’p bo’lsin der ekan qat-qat. Uzoq umr, sog’liq, yana go’zal baxt Ammoki so’ramas zarra farosat.

Men seni sog’indim, qalbim o’rtanib, Yuragim sog’inchdan bormoqda yonib. Men seni sog’indim, senga o’rganib, Xatto o’zimdan ham ketyapman tonib. Men seni sog’indim, bulutlar qoplab, Quyoshni sog’inib yig’lagan osmondek. Men seni sog’indim, seni ardoqlab, Aqlini yo’qotgan bir nodondek. Men seni sog’indim, bu sog’inch ishon, Har qanday yurakni larzaga solar. Men seni sog’indim, ko’rmasam bir on, Yuragim to’la dard armonim qolar. Men seni sog’indim, Misli parvona, O’zini shamdagi ziyoga urgan. Men seni sog’indim, ishqingda yona, Hajringda telbavor oshiqdek yurgan. Men seni sog’indim, hayronman o’zim, Nega seni bunchalar tezda sog’indim. Yo’linga intizor termular ko’zim, Meni seni sog’indim, jud