Хаёт – паст-баланддан иборат сўқмоқ,

Унга гоҳ гул, гоҳи тикан ўралган.
Ойнинг-да, юзида азал эрур доғ,
Бу дунё аслида бир кам яралган.
Эзгуликка абад ёндошдир мушкул,
Шукрки, оқибат яшар ҳартугул.
Олами фонийнинг устунлари ул –
Яхшилар негадир мулзам яралган.
Инсонни букади туҳмат тошлари,
Йиғидан емрилар тоғ бардошлари...
Гўдакнинг тинмайин тўккан ёшлари
Йиғилиб, сўнг оби зам-зам яралган
Кун ўтар, қоврилиб турмуш ўтида,
Баъзан шукр қилиб, баъзида чидаб...
Бахт дея аталмиш уйим четида,
Мунғайиб, ҳеч кетмас ғуссам яралган
Кўнгил яримларнинг маъвоси бўлиб,
Чин дўстликнинг асил маъноси бўлиб,
Ҳижронлар азобин давоси бўлиб,
Меҳр, деб аталмиш малҳам яралган
Ҳаётнинг маъносин қайдан билардик?
Кимга ҳавас қилиб, кимга кулардик?
Нима ҳам деярдик, не ҳам қилардик?
Бу дунё аслида бир кам яралган..