statusebi da fotoebi

ცხოვრებამ ალბათ ტანჯვისთვის გამაჩინა პატარა სიყვარულიც კი არ შემარჩინა წამართვა ის რაც ყველას აბადია, შეცდომა მხოლოდ მე, მე არ მაპატია. ტკივილმა ბევრჯერ მწარედ ამატირა, რამდენჯერ ბრაზმა ძლიერ ამაყვირა, ზოგჯერ დარდი რომ ძალას მართმევდა, ალბათ სხვა ამას ვერც კი ამჩნევდა... ცუდად მექცეოდნენ არავინ ნანობდა, სულ ამას ამბობდნენ მერე რა? რა მოხდა? ვის ადარდებდა ჩემი ტკივილი?! ყველას ეფინა სახეზე ღიმილი. რამდენჯერ თავი მიგრძვნია მარტოდ, ვერავინ რომ ვერ მოვნახე სანდო ტკივილს უხმოდ და ჩუმად ვიტანდი და რასაც ვგრძნობდი გულში ვიკლავდი ვღელავდი მაგრამ ვინ მამშვიდებდა? დარდიანს ყველა თავს მარიდებდა, დარდი ჩემს თვალზე ცრემლებს ბადებდა, მაგრამ არავის სურდა გაგება... გული რომ სათქმელს ვეგარ იტევდა მინდოდა თქმ

გავუფრთხილდეთ ერთმანეთს,თორემ არ გვიფრთხილდება არცერთს ცხოვრება იმას გავწირავთ და იმას ვტოვებთ, ვინც არასოდეს მიგვატოვებდა. გავუფრთხილდეთ სიყვარულს, სანამ ცხოვრება მიდის, როგორც "მზე შინა", თორემ ერთხელაც ის ერთი წავა, რომელიც ქვეყნად ყველას გერჩივნა. გავუფრთხილდეთ სიტყვებს, სიტყვაა ის რითაც გული კვდება და ფეთქავს, სწორედ ის სიტყვა არ დაბრუნდება, რომელიც ალბათ არ უნდა გვეთქვა. ვერ ვუფრთხილდებით ერთმანეთს,რადგან არ გვიფრთხილდება თვითონ ცხოვრება, სწორედ მას ვტოვებთ,სწორედ მას ვკარგავთ, ვინც არასოდეს მიგვატოვებდა

სულში მომეპარე,გულში გრძნობით დარჩი,ისე მომენატრე,თითქმის ვერ გადავრჩი...ჩემი სიყვარულიშენით აცისმარდა, შენ ხარ გაზაფხული,მისი სითბოს განცდა...და ეს ჰარმონია,ქარვით მზეს აავსებს,ქარი დაუბერავს?ერთად ვერ წაგვაქცევს...მინდა, ისიც გითხრა,ჩემი სიხარულიარის ერთი სიტყვა...კოცნით მოპარული...ბევრად ერთადერთო, ჩემში შენ გინახავ...ვერა, წამით ვერ გთმობ?და შენ, შენ... მიყვარხარ!.

მე უთვალავჯერ მადინეს ცრემლი, ბევრჯერ სიკვდილი მანატრებინეს, რამდენჯერ მკერდით ღალატისაგან ნატკენი გული მატარებინეს... ალბათ,რაღაცა ჩემი ბრალია, დეკემბრის სევდამ სულშიც დათოვა, ჩემთან ვერავინ ვერ გაძლო დიდხანს, ვინც წასვლა შეძლო,ყველამ დამტოვა... შენ ერთადერთი შემორჩი ბოლოს, ჩემს ფიქრთან ბრძოლას შენ ისევ იტან და შენთან ყოფნის ბრალია მხოლოდ, სული სხეულში რომ ისევ მიდგას...

ცხოვრებამ ალბათ ტანჯვისთვის გამაჩინა პატარა სიყვარულიც კი არ შემარჩინა წამართვა ის რაც ყველას აბადია, შეცდომა მხოლოდ მე, მე არ მაპატია. ტკივილმა ბევრჯერ მწარედ ამატირა, რამდენჯერ ბრაზმა ძლიერ ამაყვირა, ზოგჯერ დარდი რომ ძალას მართმევდა, ალბათ სხვა ამას ვერც კი ამჩნევდა... ცუდად მექცეოდნენ არავინ ნანობდა, სულ ამას ამბობდნენ მერე რა? რა მოხდა? ვის ადარდებდა ჩემი ტკივილი?! ყველას ეფინა სახეზე ღიმილი. რამდენჯერ თავი მიგრძვნია მარტოდ, ვერავინ რომ ვერ მოვნახე სანდო ტკივილს უხმოდ და ჩუმად ვიტანდი და რასაც ვგრძნობდი გულში ვიკლავდი ვღელავდი მაგრამ ვინ მამშვიდებდა? დარდიანს ყველა თავს მარიდებდა, დარდი ჩემს თვალზე ცრემლებს ბადებდა, მაგრამ არავის სურდა გაგება... გული რომ სათქმელს ვეგარ იტევდა მინდოდა თქმ

თუკი ერთგულება არ არსებობს, ერთად ნუ ვიქნებით მეტ ხანს, შენი მოლოდინის ჯვარზე გამაკარი, და მას ერთგულება ერქვას. თუკი უკვდავება არ არსებობს, უფალს შევავედრებ შენს თავს, შევქმნათ საოცარი სიყვარული და მას უკვდავება ერქვას. არ წამთ სიყვარულის არსებობა, და ჩვენ დავუმტკიცოთ ყველას, ჩვენი გულები რომ შევაერთეთ, ამას სიყვარული ერქვას. თუკი მოკვდავია ყველაფერი, თუკი ვერ ვიცოცხლებთ დიდხანს, თუკი დასასრული სიკვდილია, სიკვდილს სილამაზე ერქვას. თუკი საოცრება არ არსებობს, მომსწრე სუყველაფრის ჩვენ ვართ, შევქმნათ ხელთავიდან ყველაფერი და მას საოცრება ერქვას. გიკვირს?! მუნჯი ვიყავ ავმეტყველდი. შენთვის ეს მინდოდა მეთქვა: დღემდე რაც შევქმენით ჩვენთვის მონატრება, "თეთრი ღამეები" ერქვას