Аз Ибни Аббос (Р.

а.) ривоят
аст, ки мегуяд:
Ҳангоме, ки Абутолиб бемор шуд,
гуруҳе аз сарони Қурайш назди у
омаданд ва Абуч,аҳл низ ҳамроҳи
эшон буд. Онхо гуфтанд:
Бародарзодаи ту маъбудхои моро
таҳқир карда ва чунину чунон
мегуяд.
Кош уро назди худ мехонди ва аз
ин кор манъаш мекарди. Абутолиб нафареро равон кард ва
Паёмбар (С.А.В.)-ро ба назди худ
хонд.
Паёмбар (С.А.В.) дохили ҳуч,ра шуд
ва байни нишастагон ва Абутолиб
миқдори ч,ои нишасти як шахс холи буд.
Рови мегуяд:
Абуч,аҳл хавф бурд, ки агар
Паёмбар (С.А.В.) дар паҳлуи амакаш
Абутолиб нишинад, у нармдил
мешавад, аз ин ру дарҳол аз ч,ояш ч,аста хест ва он ч,о нишаст.
Паёмбар (С.А.В.) назди амакаш
Абутолиб ч,ои нишаст наёфта, назди
дар нишаст.
Абутолиб ба вай гуфт:
Эй бародарзодаам, барои чи қавмат аз ту шикоят доранд ва
даъвогаранд, ки ту Худоҳои эшонро
дашному носазо мегуи?
Рови мегуяд:
Чун дар борааш бисёр суханҳо
гуфтанд, Паёмбар (С.А.В.) билохира оғози сухан намуда гуфт:
«Эй амак, ман аз эшон танҳо гуфтани
як калимаро мехоҳам, ки дар
натич,аи он ҳамаи араб тобеъи
онҳо мешаванд ва ҳамаи ач,ам
ч,изяпардозашон мегарданд». Аз ин суханони он Ҳазрат (С.А.В.)
онҳо дар ҳарос афтода гуфтанд:
Танҳо як калима!
Садақаи сари падарат, як не даҳ
калима бигуй.
Сипас қавм гуфтанд: Чист он калима?
Абутолиб гуфт:
Эй бародарзода, чист он як калима?
Паёмбар (С.А.В.) гуфт:
«Ла илаҳа иллаллоҳ».
Қавм, пас аз шунидани ин калима ҳаросон аз ч,ой бархоста
доманҳояшонро афшонда ва
(суханеро, ки Худованд, дар сураи
«Сод», ояти 5, ҳикоятан аз забони
онҳо овардааст) мегуфтанд:
«Оё ҳамаи маъбудонро Худои якто гардонидааст? Ва ҳароина, ин чизи
ач,иб аст?».
(Сураи Сод, ояти 5)
Рови гуфтааст:
Аз ин, яъне ҳамин ояти (панч,уми
сураи «Сод») то охири ояти «бал ламма язуқу ъазаби» (яъне, балки
ҳануз азоби Маро начашидаанд)
нозил шудааст.