КИСАИ ЗАНИ

БАДНАФС "4"
Не, ману ту бемор набудаем. Вай
Нозанинро ошиқонаш баъди
сироят ёфтан бп қатл расондаанд.
Бемории мо андаке будааст. Зудтар
биё, назди як табиби шинос
мебарамат, зуд табобат мекунаду
аз ин дарди ҷонкоҳ раҳо меёбӣ.
-Аммо ман имшаб қариб бо ин
дунё хайрухуш мекардам. Хайрият
сиркои холис надоштаем. Вагарна
ҳоло мардум омодаи ба қабристон
бурданам буданд.
-Аз даҳони бадат шамол барад.
Агар ту мерафтӣ, ман чӣ кор
мекардам?
-Тақдири мурдан набудааст.
Юсуфҷони ман, чӣ маслиҳате
доштӣ ?
-Ин гапи телефонӣ нест. Биё, аввал
вохӯрем, сипас дар пайи он
масъала мешавем. Як кори
сердаромад ҳаст. Онро шунавӣ , аз
ман ризо мешавӣ.
-Охир ман ҳамеша аз ту ризову
қаноатманд будам-ку азизи дил.
-Ин дафъа бештар розӣ мешави
ҷон! Ҳатто пойҳоямро мебӯсӣ.
Ман бо маслиҳати Юсуф ва
табибзани шиноси ӯ муддати
муайяне табобат гирифтам. Сипас
аз ташхис гузашта аз шодӣ ҷойи
нишастан намеёфтам. Охир
фаҳмидам, ки дардам вабои аср
набудааст ором гаштам. Юсуфро
намедонистам аз миннатдории
зиёд чӣ кор кунам. Ниҳоят бо
талаби ӯ як шаберо дар
иҷорахонаи як рафиқаш ба ӯ
бахшидам. Баъди бемориву фироқ
ману ӯ чунон ташнаи ҳамдигар
будем, ки дигар то субҳ оромӣ
надоштем ва ҳамдигарро
мебӯсидему мебӯидем, аммо
сериамонро намедонистем. Ниҳоят
Юсуф ба сари мақсад омада гуфт,
ки ба воситаи як шиносаш ба
Дубай мол интиҳол медиҳем.
-Магар дар Дубай ба моли мо
эҳтиёҷ доранд? – саргарангона
пурсидам аз Юсуф.
-Бале, хеле зиёд ниёзманданд.
Зеро моли мо бозоргир аст.
-Охир чӣ мол аст он?
-Моли зинда, беақлаки ман.
-Охир мо онро аз куҷо пайдо
мекунем?
-Қади кӯча пур аз сарсону
саргардонҳост. Ҳунари гапзанон
карданро пайдо мекунему дар таги
пул мемонем. Ту хонаю дари
рафиқи маро бинӣ, ҳушат мепарад.
Охир мо ҳам одамем-ку. Шодмон
тайи чандин сол боз ба ин кор
машғул аст.
-Ман метарсам Юсуф.
-Ту тарсончак набудӣ-ку ҷонакам?
-Ин кори хатарнок аст.
-Агар хатарнок мебуд, магар ин
қадар одамон ба ин кор машғул
мешуданд? Камтар ҳушёриро
мехоҳаду бас. Зуд аз пайи тахт
кардани ҳуҷҷатҳо шаву молро
пайдо намо. Аввал якто пайдо кун.
Дертар боз зиёд кардан мегирем.
Камтар таҷрибадор шавем.
-Намедонам, аз куҷо пайдо кунам,
сайди аввалинро?
-Ягон ҳамсояи бечораву камбағал
надорӣ?
-Ҳаст, як занаки ёрдамчии хонаам.
Ҳамеша барои духтараш ягон кори
сердаромад ёфтанамро хоҳиш
мекард. Имрӯз аз пайи ҳамон занак
мешавам.
-Охир вай ҳар рӯз ба хонаат
намеояд?
-Аз бозе, ки Комрон тарки мо
кардааст, корҳои хона бар дӯши
ман аст.
-Хайр ҷони ширин, ноумед нашав,
боз соҳиби хизматгору мошинҳои
бокарру фар мешавӣ . Дидагӣ одам
ҳасади туро мехӯрад.
-Кошкӣ ба он рӯзҳо расонад.
Мо се нафарро, Шодмон дар
фурудгоҳи Дубай пешвоз гирифт.
Духтараки ҳабдаҳсолаи занаки
ёрдамчии ман Моҳлиқо аз оламу
одам бехабар буд. Либосҳои
фохираву мӯйҳои бо завқи махсус
орододааш ба худаш мезебиду
табъашро болида гардонда буд.
Моро ба як виллаи боҳашамати
канори шаҳр бурданд, ки ба ҷуз ду-
се хизматгорон каси дигаре набуд.
-Мо ҳам ин ҷо хизматгор мешавем?
– аввалин саволе , ки Моҳлиқо ба
ман дод, чунин буд.
-Не, мо хизматгор не, шоҳбону
мешавем. Андаке сабр кун,
корфармоён биёянд.
-Чӣ хел кор бошад, ин ҷо холаҷон?
-Хомӯш нишаста ист, ҳоло худам
ҳам намедонам, ки чӣ кор аст.
Ин дам ду се марди араби
бузургҷусса вориди ҳавлӣ гаштанду
сартопои моро аз назар
мегузарониданд. Араби
хӯҷаиннамояш Моҳлиқоро интихоб
намуда ба хона гирифта бурд.
Марди дигараш бошад маро ишора
кард, ки ба дарун дароям. Ман бо
чашмони ҳайратзада ба Юсуфу
Шодмон менигаристам. Онҳо хам
ишора карданд, ки ин мард бо ту
маслиҳате дорад. Гумон кардам, ки
дар бораи мизоҷони навбатӣ
маслиҳат хоҳем кард. Мард аввал
ба воситаи тарҷумон ҳуҷҷати
бемор набудани маро талаб кард.
Баъди гирифтани он қаноатманд
гашта, маро ба бистар кашид.
Ҳарчанд ба ӯ мегуфтам, ки ман
миёнарав ҳастам, ӯ аҳамият надода
маро бо як чолокӣ ба зери худ
гирифт. Рости чунин марди
пурқувватро надида будам. Гумон
мекардам, ки аз Юсуф дида,
боқувваттараш нест. Вале ҳоло
ҷонам ба дард буду духтарчаи
ҳабдаҳсоларо пеши назар
меовардам. Ӯ, ки дар умри худ
мардеро надида буд, чӣ хел тоқат
мекарда бошад фикр
мекардам.Баъди бардорузанҳои
беохир нафси марди араб каме
қонеъ гардиду ба ташноб рафт. Дар
бадани ман ҷойи ободӣ намонда
буд. Акнун ба Юсуф чӣ ҷавоб
медиҳам гӯям, ба берун баромада
дараки ӯву Шодмонро наёфтам.
Хизматгорзане ба ман гуфт, ки онҳо
рафтаанд ва чанд рӯз пас меоянд.
Ҳамин тавр рӯзи мо дар ин виллаи
боҳашамат асосан бо қабули
мардҳои гуногун мегузашт.
Моҳлиқо бошад, рӯзи аввал бо
дасту рӯйи варамида аз ман
гилагузорӣ кард. Ман ба ӯ гуфтам,
ки ҳоли худам аз ту беҳтар нест.
Моро фиреб карда ин ҷо оварданд.
Акнун саркашӣ накарда, ба ин
мардҳо итоат мекуниву маблағи
даркориро пайдо мекунӣ, гуфтам ба
ӯ.
-Метарсам, ки майиб нашавам.
Охир ин мардҳо чунон азоб
медиҳанд, ки…
-Ҳамаи мардҳо чунинанд
Моҳлиқоҷон, ғайри занро дар
бистар азоб додан, кори дигаре
надоранд.
-Аммо як дугонаи ман ҳамеша
мегуфт, ки аз ин кор танҳо роҳат
мекунад.
- Шояд ба ӯ марди бораҳму шафқат
вохӯрда бошад.
-Барои чӣ инҳо бераҳманд? Ҷони
касро ба лабаш меоранд?
-Охир инҳо маблағҳои зиёде
медиҳанду бар ивази маблағашон
кайфу сафои дилхоҳашонро талаб
мекунанд.
Ниҳоят ҳафтае пас Юсуфу Шодмон
омаданд. Ман аз шарм
намедонистам ба Юсуф чӣ гӯям…
Пас аз баргаштан Юсуф
наздиктар омада маро ба оғӯш
кашид. Сарамро ба китфаш
мондаму ҳунгосзанон гиря кардам.
Дилам пур-пури алам гашта буд.
Намедонистам гапро аз чӣ сар
кунам.
-Юсуфҷон чаро маро ин ҷо танҳо
гузошта рафтӣ?
-Мо бо Шодмон аз пайи кору бори
худ гаштем. Фурсати ин ҷо омадан
нашуд.
-Аммо ту медонӣ онҳо бо ман чӣ
кор карданд?
-Чӣ кор карданд, азизакам?
-Он чизе ки танҳо ба ту таалуқ
дошт, истифодааш намуданд.
-Бешӯхӣ? Онҳо бо мо чунин аҳду
паймон надоштанд. Хайр боке
нест. Духтари хона набудӣ-ку. Ягон
ҷоят кам шуд магар? Кайфу сафо
карда шиштӣ-да. Маблағашро
мегирӣ охир.
-Ту чиҳо мегӯӣ Юсуф? Пас худат
маро ба онҳо фурӯхтаӣ?
-Не, рости гап ман туро
нафурӯхтаам. Ба онӯо се духтар
ваъда карда будем. Диданд, ки
ваъдагӣ нашуд, ба ивазаш туро
истифода бурдаанд. Ману ту пагоҳ
ба ватан бармегардем. Ин духтар
ин ҷо мемонад.
-Ба модараш чӣ ҷавоб медихам?
-Панҷ ҳазор доллар бурда медиҳӣ,
маблағро дида, ҳатто духтарашро
фаромӯш месозад . Боз духтари
хурдиашро ҳам пешкаш карданаш
имкон дорад.
-Ту аз куҷо медонӣ?
-Охир табиати занҳоро хуб
омӯхтаам. Боз меравему се-чортои
дигар пайдо карда меорем.
-Аз куҷо меёбем се-чорторо?
-Хешу таборонатро пурсуков
мекунӣ-да. Агар наёбӣ, худат ба
ҷои чандтоаш хизмат мекунӣ.
-Ту маро куштаниӣ чӣ? Чи хел
тоқат мекунам?
-Ин духтарча тоқат карда
гаштааст-ку.
-Охир илоҷи дигар надорад чи кор
кунад? Вай рӯз аз дарду азобаш
шикоят кард.
-Маблағро нишон диҳӣ, дардаш
фаромӯш мешавад. Воқеан, он
марди сарватманде, ки Моҳлиқоро
бори аввал дида буд, ин тӯҳфаҳоро
барояш равон кард,- гуфта Юсуф
як борхалтаи зебоеро ба дастам
дод.
-Охир бокирагии духтар нархи
гарон дорад-да. Афсӯс, ки духтари
хона нестам. Набошад ин марди
пулмастро девона карда ними
дороияшро аз худ мекардам.
-Ҳоло ҳам назди ягон духтур рафта
худатро духтари хона соз.
-Афсӯс, ки намешавад, набошад
духтариамро барқарор мекардам ва
лаззати бори аввалро як бори
дигар чашида роҳат мекардам.
-Табибони замони ҳозира ҳама
корро метавонанд.
-Охир худам ҷавон нестам ва кӣ
бовар мекунад, ки зани
сиюҳаштсолша то ҳол бокира
истодааст.
-Вай мард хоҳиш кард, ки
Моҳликоро ба каси дигар нишон
надиҳем. Мо ваъда кардему боз
натавонистем. Ҳирси маблаги
бисёр ғолиб омаду ба чанд каси
дигар фурӯхтем.
-Вай намефаҳмида бошад ин кори
шуморо?
-Аз куҷо мефаҳмад? Чен карда
мондааст магар? Чанд рӯзи дигар
ӯро истироҳат дода, парасторӣ
намоянд, аз сари нав кариб
духтари хона мешавад. Ба ивазаш
маблағи калон медихад он марди
гумрох.
-Ту арабҳоро гумроҳ гумон накун.
Инҳо ҳамаашон байни худ алоқа
доранд. Барои чӣ маблағ сарф
карданашонро медонанд. Чанд
зани қонунӣ доранду боз чаро
ишқи ғайрро меҷӯянд?
-Нав-ба наву тозааш ба кӣ
намефорад, вакте маблағи бе дарди
миён дошта бошӣ? Инҳо
намедонанд маблағхояшонро ба
куҷо сарф кунанд? Медонӣ,
ҷавонписарони Дубай бештар ба
чӣ кор машғул мешудаанд?
-Онҳо ҳам мисли падаронашон аз
кафои занону духтарон овораанд
шояд?
-Аз куҷо? Онҳо рӯзи дароз ҳама ба
бозиҳои компютерӣ машғул
мешудаанд ва на парвои зан
доранду на таҳсил дар мактабҳои
олӣ. Муддати ин як ҳафта ман
онҳоро наззора мекардаму
ҳайратам меафзуд, ки ҷавонон
асосан бо чеҳраҳои камақли худ
паси компютер нишаста,
мошинбозӣ ва тирпарронӣ
мекардаанд. Шояд фикр мекунанд,
ки маблағҳои дар ҳисоби
бонкиашон буда ба ҳафт пушташон
мерасад. Аз ин хотир онҳоро зарур
нест, ки илм омӯхта маълумот
бигиранду зиндагиашонро таъмин
намоянд. Беҳуда сарашонро дард
куноннидан намехостаанд.
-Ояндаи мамлакаташон дар дасти
ҳамин аблаҳҳо меафтад?
-Бигзор чунин бошад. Азхуд
кардани маблағҳояшон барои мо
осонтар мешавад.
-Бар ивази азоби тоқатфарсои
духтарони бечора? Ҳама дар гами
киссаи худ будааст-да.
-Бале ҷонакам, ҳама дар ғами худ.
Ин аблаҳҳо низ бузург шаванд, ба
зоти зан талаботашон бештар
мегардад ва мо ба хизматашон
омода мешавем.
-Ин қадар занро аз куҷо меёбӣ,
азизам?
-Охир аксари мардҳои тоҷик ба
муҳоҷират рафта, аз баҳри зану
фарзандони худ баромадаанд. Ва
будагӣ гап занҳои аз хотири
шавҳарон фаромӯшшуда бенафс
намешаванд. Ҳар кас ки мӯҳточ
гардид, дар пайи ризқу рӯзӣ
мешавад. Дар мамлакат кадом
фабрикаву завод зани мӯҳтоҷро ба
оғӯши худ мегирад? Аз ноилоҷӣ
зани танҳову дасткӯтоҳ аксар вақт
маҷбур мешавад, ки даст ба
фоҳишагӣ занад. Мо аз ҳамин чиз
истифода мебарем ҷони ширин!
Савоби занону духтарони танҳову
сарсонгаштаро мегирем.
–Аз задани ин духтараки гумроҳ чӣ
мегирӣ акнун, ки дер шудааст?
Магар бо куштани ӯ саломатии ту
барқарор мешавад гуфта базӯр
духтараки нобол/spanиғи мадҳушро
аз зери лагади бераҳмонаи Юсуф
халос карда ба рӯяш об пошидаму
ба ҳуш овардам./p
-Ин қадар таҳлилгари хуб шудаӣ?
-Зиндагӣ инсонро таҳлилгар
месохтааст. Гапро кам куну бору
бунатро ҷамъ кун, ки пагоҳ саҳар
билет дорем.
-Моҳлиқо чӣ мегуфта бошад?
-Ин тӯҳфаҳоро супору худат қоил
шав.
Пакети пур аз тӯҳфаҳои гаронбаҳои
марди арабро ба Моҳлиқо дароз
намудаму духтари бечора ҳангу
манг шуд. Ин қадар зару зевари
гаронбаҳои бо сангҳои киматбаҳо
ороёфтаро ӯ дар қади умраш бори
аввал медид. Сару либоси фохира
низ тани духтари ҷавону
сафедрӯйро зеб дод. Худро дар
оина дида нашинохт ва гулғгул
шукуфта буд духтари бечора.
Инчунин ба ӯ гуфтам, ки барои
модарат панҷ ҳазор доллар маблағ
бурда медиҳам , аз шодию фараҳ
ҷойи нишастан намеёфту маро
бӯсаборон мекард. Фикр намекард,
ки ин ҳамаро худаш тавассути
фурӯхтани номус ва тани покаш,
бар ивази бори гарони нангу
номусро бардоштан, бар ивази
азобу таҳқирҳои арабҳои
пулмастро тоқат карданаш, соҳиб
гаштааст.
-Апаҷон, бешӯхӣ ҳамаи ҳаминҳо
аз они худам?
-Бале, боз аз кӣ мешуд? Вай
мардаки араб ба ту ошиқ шудааст-
ошиқи беқарор.
-Кадомашро мегӯед? Охир ман
кариб понздаҳ мардро ҳамхоба
гаштам.
-Ҳамоне ки бори аввал
духтариатро соҳиб гардид .
-Ҳа, вай мард духтар будани маро
дида, пойҳоямро бӯсида буд. Сар то
қадами маро мебӯсиду навозиш
мекард. Мардҳои баъдина
баробари хоб рафтан,
беэътиноёна рӯй турш мекарданду
корашонро карда мерафтанд.
Изҳори хушнудӣ намекарданд.
-Охир ба ҳамааш духтари хона
лозим аст-да. Мехоҳанд гули
бӯйнакардаро соҳиб бошанд. Хайр,
он мардак барои ту ҳамаи
дороиҳояшро фидо мекунад, агар
аз таги дилаш рафтор намоӣ.
-Бояд чӣ кор кунам, ки писанди ӯ
бошам?
-Ду-се рӯз дам мегирӣ ва ягон
марди дигарро қабул намекунӣ.
Танҳо дар обҳои хушбӯй оббозӣ
мекунӣ ва дилкаш шуда менишинӣ.
Баъд дар бистар шарму ҳаёро
фаромӯш карда, мардро ҳарчи
бештар навозиш мекунӣ. Мардҳо
дар бистар зани беҳисро дӯст
намедоранд. Худро тавре вонамуд
мекунӣ, ки ҳамаи амалҳои даруни
ҷогаҳи мард писанди ту аст…
-Забонашро намедонам чӣ хел
кунам?
-Барои ин кор магар забон даркор
аст? Баданашро масҳ мекуниву
мебӯсӣ. Ҳатто агар дард ёбӣ ҳам,
чеҳраатро қаноатманд нишон
медиҳӣ. Баъд мебинӣ, ки дигар
дунё дар дасти ту мешавад. Ба
мард чизи дигар лозим нест ба
ғайр аз дар бистар қонеъ будан.
-Шумо таҷрибаи калон доштаед
апаҷон?
-Зиндагӣ маро устоди ботаҷриба
кард. Дар ин синну соли ту ман
ҳам чизеро намедонистам ба чуз
шарм. Аммо шавҳари лаънатиям
маро ба чунин кор одат кунонду
бадомӯз шудам. Хайр ин дигар
муҳим нест.
-Рӯзҳои аввал ман ҳам гумон
кардам ки аз дард мемирам. Аммо
рафта –рафта одат кардам.
-Ҳоло вай мардаки серсум биёяд
дардҳоятро тамоман фаромӯш
месозӣ. Ва хушбахтиат танҳо ба
дасти худат вобастагӣ дорад.
Дилашро ба даст орӣ, бурд мекунӣ.
Вагарна ҳар рӯз ду се марди
барзангиро дар болои худ
бардошта маъюб мешавӣ.
-Кӯшиш мекунам апаҷон. Тамоми
ҳунарамро истифода мебарам.
-Афсӯс, ки худам ҷавон нестам.
Набошад онаи зори ин шайхҳои
серсумро дар чашмашон нишон
дода сумҳояшонро кашида
мегирифтам. Хайр моро шарманда
накарда то омаданамон тинҷакак
бишин Моҳлиқоҷон.
-Ба модарам саломи бисёр гӯед.
Албатта асли воқеаро нафаҳманд…
-Медонам ман чӣ гӯям ба ӯ. Дар як
хонадони сарватманди турк як
кампири нотавонеро парасторӣ
мекунад мегӯям.
-Агар ин маблағ чаро зиёд гӯянд
чӣ?
-Мегӯям, ки рафторҳои Моҳлиқо
кампирро писанд афтоду онҳо
сумро дареғ надоштанд. Ҳоло
мебинӣ очат аз хурсандӣ хоҳаратро
ҳам бароварда медиҳад.
-Не апаҷон хоҳарамро наоред. Вай
тамоман кӯдак аст. Аммо агар
духтари холаамро…
-Чанд холадухтар дорӣ?
-Як холаи мисли худамон камбағал
дорам, ки чор духтари қадрас
доранд. Аз дасти қашшоқиву
нодорӣ холаам наметавонанд
духтаронашонро ба шавҳар диҳанд.
Шавҳари он кас низ мисли падари
ман дар ғами шиками худ зану
фарзандонашро фаромӯш кардаву
бо бевазани пире зиндагӣ
доштааст. Ба худатон маълум аст,
ки ҷавонҳои ҳозира духтарони
камбағалро назарашон намегирад.
-Майлаш, агар холаат розӣ шавад,
ду духтарашро меорам, — гуфтам
аз ёфтани ду сайди тайёр шодикаф
шуда.
Ману Юсуф Моҳликоро ба дасти
арабҳо супурдему худамон аз пайи
шикори сайдҳои нав ба ватан
баргаштем. Духтаронам хабар
доданд, ки модари Моҳлиқо ду се
дафъа барои пурсидани суроғаи
шумо омаду мо рақами
телефонатонро надодем. Хеле хуб
кардед гуфта ба дасташон бастаи
долларҳои шараққосиро додам, ки
дар ягон ҷой пинҳон кунанд.
Бастаи дигарашро барои модари
Моҳлиқо ба сумкачаам нигоҳ
доштам.
-Вай маблағ барои чӣ модарҷон-
гуфта духтари калониам савол дод.
-Ин музди меҳнати Моҳлиқо аст, ба
модараш барам- гуфтам дар ҷавоб.
-Дар ин муддати кӯтоҳ чунин
маблағи бисёр кор кардааст? Моро
ҳам намебаред коркунӣ? -гуфтанд
ҳардуяшон баробар.
-Не духтаркони ширинам, дилам
намешавад, зеро меҳнати хеле
вазнин аст. Ман худам кор карда
меорам ва кӯшиш мекунам, ки
шумоён аз чизе камбудӣ надошта
бошед.
-Охир мо ҳам ба меҳнати вазнин
тоқат карда метавонем. Моро ҳам
баред модарҷон ба худатон осон
мешавад. Барои чӣ бегонаҳоро
мебареду моро не?
-Охир шумо намефаҳмед, ки чӣ
қадар меҳнати тоқатфарсо аст ин
кор. Ман наметавонам, ки гул
барин духтаронамро дар ин кори
вазнин хазон кунам. Шумо оянда
соҳиби хонаву зиндагӣ мегардед ва
бо саломатии вайрон чӣ гуна
метавонед фарзанд таваллуд кунед.
-Охир Моҳлиқо агар саломатиашро
бой диҳад, чӣ кор мекунад?
-Акнун ғами духтарони мардумро
низ ман бояд хурам?
-Охир шумо ӯро ба кор мебареду
тақдири ояндаашро фикр
намекунед?
-Хайр ягон бало мекунем он
тарафашро.
Баъди ин гуфтугӯҳо ба андеша
рафтам. Воқеан рост мегӯянд
духтаронам. Чаро ман тақдири
ояндаи ин духтаракони ҷавонро
фикр намекунам. Охир онҳо низ
инсонанд. Яке чунин рӯзи бадбахти
ба сари духтарони худам ояд гуфта
фикр кардаму баданам ларзида
рафт. Худо нишон надиҳад чунин
рӯзро ба духтаракони ман гуфта
худро тасаллӣ додаму роҳ сӯи
хонаи Моҳлиқоино пеш гирифтам.
Модараш баробари дидани ман аз
ҷояш парида хест.
-Куҷост духтари нозанинам? ӯро чӣ
кор карди Мушкина? Барои чӣ
ҳамроҳи худат наовардӣ?
-Ором шавед апа, ҷойи Моҳлиқо
тинҷ аст. ӯ дар Туркия як кампири
беморро нигоҳ мекунад.
Фарзандони кампир сарватманданд
ва барои модарашон суми калонро
дареғ намедоранд,- гуфта ба ӯ
бандчаи суми шараққосии сабзакро
дароз кардам.
-Ин қадар маблағи калон кор кард
духтарам? – гуфта чашмони занак
қариб аз косахонааш берун
ҷастанд,- дар ҳамин фурсати кӯтоҳ?
Ту рост мегӯӣ Мушкина? Боз
духтарам дуздӣ накарда бошад…
-Не, ин музди меҳнати ҳалолаш
аст. Дуздӣ накардааст. Дар он
мамлакат агар дуздӣ кунӣ,
дастонатро мебуранд,- гуфта дурӯғе
бофтам, вале намедонистам, ки дар
Туркия чунин қонун ҳаст ё не.
-Худоро сад бор шукр, ки
духтаракам коркуну пулёб шудааст,
вагарна ба умеди ин мардаки
номард кӯдаконам аз гуруснагӣ
мемурданд,- гуфта сумҳоро дар
чашмонаш мемолид модари
бечора. Аммо намедонист, ки ин
маблағ бар ивази танфурӯшиву
беномусӣ ба даст омадааст. Занаки
сода ин пулҳои ҳаромро ба
дидагонаш мемолиду ашки
чашмонаш шашқатор мегаштанд.
Аз шодӣ ашк мерехт занаки
бадбахти берӯз. Дили ман ҳам ба
ҳоли ин зани бечорааҳвол сӯхта
ҳамроҳаш ба гиристан даромадам.
Ашки ман ашки ғами худам набуд,
ман ба соддагиву зудбоварӣ ва
гумроҳии ин зане, ки аз дасти
мани ҳамҷинсаш фиреб хӯрда
истода буд, месӯхту об мегашт.
Аммо ман ҳам мисли ӯ илоҷи
дигаре надоштам. Юсуфро
баробари ҷонам дӯст медоштаму
маҷбӯр будам талабҳояшро ба
иҷро расонам. Бар ивази ин
корҳоям на танҳо маблағи бузург
мегирифтам, инчунин шабе маро
Юсуф дар бистар хушбахт мекард.
Сипас ҳарду ором гирифтему ҳолу
аҳволпурсӣ кардем. ӯ бароям чой
дам карда оварду беҷуръатона
хоҳиш кард, ки агар кор бошад
метавонам духтарчаи дуюмашро
низ бо худ барам.
-Духтари хурдиатон чандсола?
-Нав понздаҳро пур кард.
-Хеле ҷавон будааст, ӯро қабул
намекунанд.
-Моҳлиқоро низ калон карда
ҳуҷҷат гирифтем, набошад қабул
намекарданд.
-Синни инашро ҳам метавонед
калон кунед охир…
-Не, намешавад. Шояд соли оянда
ба кор ояд. Ягон хеши дигар
надоред, ки аз шонздаҳсола боло
бошад?
-Духтарони хоҳарам ҳам қадрасанд.
Якеаш ҳаждаҳсолаву калониаш
бистсола. Хеле аҳволи вазнин
доранд.
-Шумо як хоҳаратонро пурсида
бинед. Агар розӣ шаванд, ба ман
занг занед, ки зудтар дар пайи
омода намудани ҳуҷҷатҳояшон
шавем.
-Майлаш, худи ҳозир меравам ва
то бегоҳ ҷавобашро мерасонам.
-Ман мунтазир мешавам. Боз
таъқид кунед, ки ба ҳеҷ кас даҳон
накушоянд. Бадхоҳон кам нестанд.
Худатон ҳам дар хусуси маблағҳои
фиристодаи Моҳлиқо ба касе
даҳон накушоед. Ҳозир дӯстро аз
душман фарқ карда намешавад.
Имрӯзҳо ҳатто баъзе фарзандони
нохалаф барои маблағ шуда падару
модар ё хеши худро ба қатл
расонида истодаанд.
-Бале, рост мегӯед. Даҳони ман
баста аст. Чанд кас Моҳлиқоро
пурсид, гуфтам, ки дар хонае ба
таври шабонарӯзӣ хизматгор аст.
-Ин фикратон оқилона аст. Охир
ояндаашро ҳам фикр кардан даркор
аст. Камтар кор карда ояд худам
барояш шавҳар ёфта медиҳам.
Шумо ғамашро нахуред. Ҳоло
монед пул кор кунад.
-Майлаш кор кардан гирад.
Ихтиёраш ба дасти шумо аст
холаҷонаш. Худатон медонеду
ҳамон Моҳлиқо. Аз шумо дилам
пур аст.
-Ман духтаратонро ҳатман эҳтиёт
мекунам, — гуфтаму аз шарм зуд ба
берун баромадам.
Бегоҳӣ модари Моҳлиқо ба ман
занг зада хушхабар расонд. Ман
бошам хабарро ба Юсуф расондаму
бар ивази пайғоми хушам ӯ маро
«хурсанд» намуд. Яъне мо боз ба
хонаи бахти худ рафта шаби васл
доштем. Юсуф вақтҳои охир
камҳавсала гашта буд. Ҳаросам аз
он буд, ки ӯ аз ман дида
ҷавонтарашро ёфтаасту маро танҳо
барои мақсадҳои дигараш истифода
мебарад.
Мо якбора панҷ духтари
камбизоати ниёзмандро пайдо
карда ба Дубай расидем. Ин
духтарон ҳар яке аз дигараш
ҷавонтару зеботар буданд. Аммо
дасти кӯтоҳи тақдир.
Юсуф се духтарро дар ҷойи пешина
гузошту нафари аз ҳама
ҷавонтарашро мехост ҳамроҳи
худаш бибарад.
-Ин духтаракро ба куҷо мебарӣ?-
оҳистаяк суол кардам ӯро.
-Ба назди як тоҷири дигар, ки ин
ҷо намеояд.
-Ин ҷо якбора чор нафар оянд чӣ?
-Ба як нафараш худат хизмат
мекунӣ-да ҷонакам.
-Ту чиҳо мегӯӣ Юсуф? Қуввати ман
дигар намерасад.Тавони
бардоштани ин арабҳои
барзангиро надорам.
-Ту метавонӣ азизам, балоӣ. Ва
таҷрибаи бой дорӣ. Худакат ин
шайхҳои пулмастро қоил накунӣ ин
духтарчаҳо аз куҷо метавонанд?
Ҳама умед ба худат аст ҷонаки
ман.
Бо вуҷуди якравиҳои ман Юсуф он
духтараки ҷавони нозанинро
ҳамроҳи худаш гирифта рафт.
Фурсате нагузашта Шодмон омад
ва пурсид, ки чаро духтари чорум
нест. Вақте фаҳмид, ки ӯро Юсуф
бурдааст дар қаҳр гашта ба Юсуф
занг зад. ӯ дар айвон паст паст гап
мезаду манн баъзе гапҳояшро
шунидам, ки Юсуф он духтаракро
барои худ бурда будааст. Шодмон
асабӣ шуда мегуфт, ки ту дар ватан
барои худ духтари хона намеёбӣ,
ки духтарони бо як азобе
овардаатро аввал худат
чашидании. Худат нағз медонӣ, ки
нархи духтари хона гаронтар аст ва
ин ҷо бояд нафси худро дошта дар
ғами дарёфти маблағи калон
шавем ва коре накун ки бо ту
ҳамкориро бас намоям. Агар ба он
духтар дастдарозӣ намоӣ, дигар
роҳи Дубайро фаромӯш соз гуфта
гӯширо хомӯш кард Шодмон. Баъди
соате Юсуф бо қошу қавоқи овезон
ҳамроҳи он духтарак ба назди мо
омад. Чизе нагуфта ба утоқе
даромаду хоб кард. Он духтаракро
ба ҷойи хилвате бурда пурсидам,
ки Юсуф бо ту чӣ кор кард.
-Хоҳарҷон ин мардаки ҳамроҳи
ман туро ғам надод?
-Қариб мехост, ки дасти зӯрӣ
намояд, аммо занги телефон ӯро аз
раъяш гардонд. Асабаш вайрон
гашта маро як лагад зад.
-Ҳоло бигӯ ягон ҷоятро сиёҳ кард?
-Не, сахт назадааст. Либосҳоямро
пурра кашида баданамро мебӯсид.
Ҳарчанд гуфтам, ки маро ба кор
намебаред, корро чӣ кор мекунӣ,
кори ту ҳамин мешавад ва
маблағашро худам додан мегирам
гуфт.
-Воҳ лаънатие, ҳоло серсум
шудааст?
-Апаҷон ин ҷо мо чӣ кор мекунем?
-Ҳозир мардҳои корфармо меоянд
ва ҳар чӣ коре, ки фармуданд, бе
саркашӣ иҷро мекунӣ.
-Агар онҳо низ мисли ин мардак
таҷовуз карданӣ шаванд-чӣ?
-Хайр тоқат мекунӣ-да хоҳарҷон.
Вазифаи асосии мо занҳо иборат аз
сер кардани мардҳо аст.
-Боз шумо гуфтед, ки ба
пиразанҳои нотавон хизмат хоҳӣ
кард.
-О ман ин қадар пиразанҳоро
барои ҳамаатон аз куҷо ёбам? Ҳоло
хизмати ҳамин мардҳояшро кунед,
баъд аз он ҷойи кори холӣ ёбам
зуд он ҷо мегузаронам. Фақат
якравӣ карда мардака хафа
накунед, ки дарқаҳр шуда қабул
намекунанд ва маҷбур мешавӣ, ки
гадоӣ кунӣ ва ба дасти полисҳо
афтӣ.
-Вай мардакҳо азоб намедода
бошанд?
-Каму беш азоб диҳанд ҳам суми
калон медиҳанд ва ҳамаи азобҳо
фаромӯш мешаванд.
Ҳамин тавр баъди намози шом
панҷ мард омаданд. Духтаронро
қатор мондем ҳар кас як нафариро
интихоб карда ба хонаҳои алоҳида
рафтанд. Марди пир бе духтар
монд ва Шодмон ишора кард, ки
ман ҳамроҳаш равам. ӯ маро
хушнудона қабул кард. Барои сер
карда тавонистани духтараки
ҷавон шояд аз худаш дилпур набуд
магар, ки аз ёфтани манн шодмонӣ
мекард. Бо марди калонсол ба
утоқе рафтем. Мард танҳо навозиш
мекарду халос. Баъди бӯсиданҳои
зиёд ва навозиш карданҳо бо
азобе бо ман ҳамхоба гардиду зуд
хобаш бурд. Ман баъди оббозӣ
кардан хостам ба берун бароям. Ба
роҳрави васеъ баромадаму аз
хонае садои гиря меомад. Гӯшамро
ба дар монда гӯш кунам, духтараке
маро дуои бад мекард ва мегуфт,
ки «илоҳо духтаронат ба чунин рӯз
гирифтор шаванд. Ин чӣ азоб аст,
ки ин марди барзангӣ маро
медиҳад. Бас аст охир ,ҷонамро ба
лабам овардӣ-ку. То чанд азобам
медиҳӣ? Дигар тоқат карда
намешавад аз дард.» Аммо марди
араб низ бо забони худ чизе
мегуфту маълум, ки бас карданӣ
набуд. Роҳамро идома додам ва аз
хонаҳои дигар низ чунин садоҳои
норозиёна ба гӯш мерасид.
Духтаронро азоб медоданд дар
бистар мардҳои шаҳватпарасти
араб. Танҳо дари хонае нимроғ буд
ва аз он ҷо садои нолиши
норозиёна неву бо шавқу шӯр
баланд садо медод. Ин духтарак ба
ҷои норозигӣ аз мард хоҳиш
мекард, ки ҳарчи бештар бо ӯ
бошад ва хеле писанди дилаш аст
ин мард. Ниҳоят садои мард низ
меомад, ки духтарро барои
дилкашу нотакрор буданаш,
тавалло мекард.
-Ту аз ҳама беҳтарӣ эй нозанин.
Мисли ту занеро ҳаргиз надидаам.
-Ту ҳам марди пурқувват будаӣ ва
лаҳзае хомӯш набошу маро сер
намо.
-Дилпур бош азизам, ин субҳ аз
бағали ман мамнуну ризо
бармехезӣ ва ғайри роҳат дар
ҷисми нозукат дардеро ҳис
намекунӣ.
-Дар ҳақиқат марди роҳатбахш
будаӣ азизам, ором набош як
лаҳза.
-Ҳар чӣ қадар ки талаб дорӣ бигӯ,
эй зан ки фақат имшабам бо ту.
-Умре бо ман бош, ки аз дасти ин
мард дар азобам. То субҳ дар
бистар танҳо азобам медиҳад.
Роҳатро намебинам аз ӯ.
-Зан асосан барои азоб ба дунё
омадааст.
-Аммо ту тамоман дигарӣ, ай мард.
Маро имшаб хушбахт гардондӣ.
-Ман ҳамеша ба хизматат тайёрам
эй духтари моҳрӯй! Баданат ҳам
мисли рӯят сафеду беҷирм аст.
Туро Моҳлиқо неву моҳбадан
мегуфтанд хато намебуд ҷонаки
ман. Моҳлиқои ширбадани ман.
-Ту ҳам мисли Юсуфи ҳақиқӣ
нозанину назаррабоӣ ай азизи
дил.
Дар аввал ҳайрон шуда будам, ки
ин марди араб забони моро ин
қадар хуб ёд гирифтааст ва бе
ягон душворӣ ҳарф мезанад. Ҳол
он ки аз хонаҳои дигар ба ҷуз
садои норозигиву
ҳамдигарнофаҳмӣ дигар чизе ба
гӯш намерасид. Ин ду ҷуфт бошанд
чунон аз ҳамдигар қаноатманду
ризо ҳарф мезаданд, ки кас дар
ҳайрат меафтид. Ва ҳар қадар
бештар садоро гӯш кунам, ҳарфҳои
шинос ба гӯшам мерасид. Ва ман
ин гунна ҳарфҳои навозишомезро
дар куҷое шунида будам. Аммо чун
шунидам, ки духтар Моҳлиқо
будаасту ҷавон Юсуф зада ба хона
даромадам. Ҳарду лучи урён зери
чароғи хирасӯз чунон овораву
сармасти ҳамдигар буданд, ки ба
ман аҳамият намедоданд. Ҳамон
Юсуфи волаву шайдои ман
сартопои зани дигареро бо шавқ
мебӯсид. Дидам, ки даромадани
маро ҳис накарданд, лаҳзае
ишқварзиашонро тамошо кардам.
Духтар аз зӯрии шаҳват ҳамоно
нолиш мекарду Юсуф ӯро
навозишҳо мекард. Дидани ин
манзара маро девона мекарду
аммо ба хотири наозурдани Юсуф
тоқат кардам. То он даме, ки онҳо
аз ҳамдигар сер шуданду рӯйболо
гаштанд, ман дандон ба дандон
монда тоқат кардам. Зеро
ишқварзии Юсуфро бо духтари
дигар дар маҳбас дида будаму одат
карда будам.
-Офарин, ҳардуятон ҳам ташнаи
шаҳват будаед,- гуфта садо кардаму
ҳардуро як қад парондам.
-Ту ин ҷо чӣ кор мекунӣ
Мушкина?- гуфта Юсуф садо баланд
кард.
-Туро ҷустаму пайдо кардам.
-Вай мардак серат накард?
-Не коре аз дасташ наомад ва гуфт,
ки бирав пеши Юсуфи худат, ки
серат кунад.
-Ақлат дар ҷояш аст? Ман чанд
касро сер кунам имшаб?
-Ту метавонӣ Юсуф. Агар ин корро
накунӣ пагоҳ ба хушдори Моҳлиқо
ва Шодмон хабар медиҳам ин
қиссаи ишқварзиатонро.
-Бигӯ, чӣ кор кунам бева?
-Ҳоло ман бева шудам? Пагоҳ дар
чашмат нишон медиҳам беваро.
-Муштариҷони ман, бубахш маро,
ки хеле хаста шудам. Пагоҳ тамоми
рӯз хизмататро ба ҷо меорам.
-Ба ман пагоҳ не, ҳозир лозим аст
ва дар пеши чашми ин духтар.
-Туро худам бадомӯз карда дар
балоят мондам лекин.
Юсуф бо вуҷуди хастагӣ маҷбур
шуд, ки бо ман қаробат намуда
нафсамро қонеъ созад. Аз ӯ хоҳиш
кардам, ки ҳар он ҳарфе, ки ба
Моҳлиқо гуфта навозиш мекард бо
ман ҳам чунин кунад. Юсуф ҳамаи
талабҳои маро иҷро мекарду
духтар дар кунҷе нишаста тамошо
дошт.
Ниҳоят Юсуф хаста гардида мехост
камтар дам бигирад. Аммо ман ӯро
имкони дамгирӣ намедодам ва
хоҳиш доштам, ки корашро давом
диҳад. Ҳарчанд худам ҳам хаста
гашта будам, аммо мехостам
қассосамро бигирам.
-Мушкина, фикр кардам, вай марди
араб серат мекунад?
-Охир як мӯйсафеди фартут чунин
занаки ҷавонро чӣ хел метавонад
сер карда?
-Ту худатро ин қадар ҷавон
ҳисобидӣ акнун…
-Боз ман барои ту пир шудам?
Ҳозир мебинем-да ҷавониатро..
-Ту занаки шайтонӣ ва ҳар мардро
девона карда метавонӣ.
-Барои ҳамин маро фиреб карда
оварда ба ин арабҳо мефурӯшӣ-а?
Мард занаки худро ҳеҷ гоҳ ба каси
дигар набояд диҳад ва инро ту хуб
медонӣ. Аммо барои нафси бадат
ба ивази маблағи ночизе маро низ
таги пойи ин арабҳо партофтӣ.
-Охир азизакам, вай бемории
сабилмонда маро камқувват кард.
Хостам ки ту бо ин мардҳои
серталаб камтар кайфу сафо кунӣ.
-Ту ҳам шайтонӣ мекунӣ Юсуф, ман
туро аз ҷону дилам ҳам дӯсттар
медоштам. Ту бошӣ маро фурӯхтӣ.
Ҳоло аламаш дар дилам аст. Ягон
рӯз қассосашро меситонам, ки
худакат бехабар мемонӣ.
-Ту бераҳм нестӣ, азизи дилам.
Медонам, ки маро ҳамеша
мебахшӣ.
-Аммо ин Моҳлиқои фоҳишаро, ки
аз гадоӣ раҳо карда овардамаш,
имрӯз хиёнатам карда бо марди
ман ҳамхоба шудааст, асло
намебахшам.
-Апаҷон, ман намедонистам, ки ин
кас марди шумоанд. Нагуфта будед
асло. Маро бубахшед, ин кас ба
ногоҳ омада ба ҷогаҳи ман
даромаданд, худам нафаҳмида
мондам.
-Марди нохост дидаатро ин қадар
таваллою зорӣ мекардӣ-ку? Чаро
даратро набастӣ? Пешакӣ гапзанон
намедоштӣ, ӯро роҳ намедодӣ,
фаҳмо.
-Ман шабҳо барои акаи Шодмон
дарамро кушода мемондам. То
лаҳзаи омадани шумо гумон
кардам, ки ин кас Шодмон ҳастанд.
-Пас чаро Юсуф гуфта тавалло
мекардӣ? Ё байни ин ҳарду мард
фарқро намебинӣ? Ҳардуяшон
якхела навозиш мекунанд. Аз бӯйи
баданашон фарқ карда
наметавонӣ? Ҷуссашон ҳам фарқ
дорад-ку. Ҳоло Шодмон фаҳмад, ба
чашми ҳардуят нишон медиҳад
ишқварзиро. Имшаб ӯро дур
дидед?
-Апаҷон, ба Шодмон нагӯед, умре
хизматгоратон мешавам.
-Ту ҳоло маро намешиносӣ
Моҳлиқо. Ин Юсуф барои ман хеле
азиз буд ва ӯро бо кассе
наметаонистам тақсим карда.
Имрӯз бошад вай ба ман хиёнат
кард.
-Э занаки сода будаӣ. Дар бораи
кадом хиёнату вафодорӣ ҳарф
мезанӣ? Ин ҷо ҳама фоҳишаем ва
ин гапҳо хандаоваранд имрӯз. Касе
бо касе тавонад айш меронад. Ҳар
кас тавонаду дар намонад. Худи
Шодмон ҳам бо ҳамаи ин духтарҳо
айш меронад. Вай мардаки араби
ту бедор нашуда бошад Мушкина?
Боз аз ҳамон ду тангаи медодааш
маҳрум нашавем.
-Барои ту гӯр сӯзаду дег ҷӯшад
мешавад –да.
-Ба ту маблағ лозим нест магар?
Бирав азизакам, сумҳояшро бигиру
ҷавобаш деҳ. Давом дорад!!!