Люблю цябе, мая Радзіма

Беларусь… Як шмат значыць гэтае слова для нас, яе дзяцей. Гэта і родныя, знаёмыя з дзяцінства краявіды, і прыгожыя, працавітыя, сціплыя людзі. Радзіма. Родная старонка. Самы блізкі і дарагі сэрцу куточак. З самага дзяцінства памяць убірае ўсе самыя цікавыя і запамінальныя, уражлівыя і пяшчотныя, вялікія і дробныя праявы і малюнкі радзімага края. Бацькоўская хата, матчына песня, спеў жаваранка, клёкат буслоў, самыя пахучыя і прыгожыя лугавыя кветкі, росныя раніцы – усё гэта наша любая Радзіма.
“Люблю свой край, старонку гэту, дзе я радзілася, расла…”, -- напісала В.Вярба. І словы гэтыя сталі гучаць па-народнаму проста і шчыра, адкрыта і даверліва. Напэўна, кожны ў сваёй душы мае штосьці падобнае да гэтага пачуцця, а можа, і нешта большае, непадуладнае слову. Калі птушкі прылятаюць з далёкага выраю дамой, на свае балоты, ва ўтульныя зялёныя шаты беларускіх лясоў, ведаем – імі кіруе вялікае прыцягальнае пачуццё, а значыць і яны пакланяюцца роднаму краю.
Наша Беларусь – гэта залатыя палі збажыны з сінімі вочкамі васількоў, гэта свежы подых цёплага вясновага ветрыка, гэта светлыя ад бяроз гаі з птушыным спевам. Гэта амаль адзінаццаць тысяч азёр, чыстых, як усмешка дзіцяці. Гэта ў мінулым гераічная і шматпакутная зямля. Безліч разоў грукалі па ёй калясніцы войнаў. Яна заўсёды мужна і да канца бараніла свой ачаг, сваю праўду, свабоду, веру… Ды як жа яе не любіць? Як не шанаваць? Нам да болю шкада тваіх верных сыноў, Беларусь, тваіх смелых дзяцей, якія за цябе, родная краіна, пайшлі на смерць, бо жыццё без Радзімы не мае сэнсу…