Предыдущая публикация
Փարիսեցիները և դպիրները սովորում էին Հին Կտակարանի օբյեկտի վարդապետությունը, բայց այդ նրանք էին, որ դավ նյութեցին՝ Տիրոջը խաչին մատնելու համար: Տերը հրեա կրոնավորներին ասաց, թե նրանք քննում են Սուրբ Գիրքը, բայց չէին կամենում Իրեն գալ, որպեսզի կյանք ունենան (Հվհ 5:39-40): Աստվածաշունչը գիտության համար քննելը մի բան է, իսկ Տիրոջը գալով Նրա հետ կյանքի համար շփվելը՝ մեկ այլ բան: Քահանաները և դպիրները գիտեին, որ Քրիստոսը պիտի ծնվի, բայց Քրիստոսին փնտրող սիրտ չունեին, ինչպես որ արևելքից եկած մոգերն էին փնտրում (Մատթ 2:1-12): Ուսյալ հեթանոսները՝ մոգերը, չգիտեին Սուրբ Գիրքը, և թե որտեղ պիտի ծնվեր Քրիստոսը, բայց գնացին նորածին Թագավորի մոտ: Քրիստոնեական կյանքը լոկ գիտության հարց չէ,այլ՝ ուտելու (Հվհ 6:35, 57): Եկեղեցու ժողովներին լոկ դպրոցի պես մի նայեք: Եկեղեցու ժողովները պետք է խորտկարանի պես ընդունեք: Ժողովներին մի եկեք միայն սովորելու համար, այլ եկեք ուտելու, կերակրվելու Տիրոջով: Մարդիկ խորտկարան չեն գնում կերակրացանկը կարդալ սովորելու համար: Կերակրացանկի համար խորտկարան չեն գնում: Մեր հոգը մեկ բան է՝ ուտելը: Սովորեք ուտել Տիրոջը: Գիտությունը հպարտացնում է, մինչդեռ սերը կյանքով շինություն է տալիս (Ա Կրթ 8:1): Պետք է սովորենք վայելել Տիրոջը: Աստվածաշունչը լոկ մեր սովորելու համար չէ, այլ՝ ուտելու: Մարդ ոչ միայն հացով է ապրում, այլև ամեն խոսքով, որ ելնում է Աստծո բերանից (Մատթ:4:4): Աստծո բերանից ելած խոսքը մեր կերակուրն է, ոչ թե լոկ գիտություն կամ ուսմունք: Աստվածաշնչի բոլոր ուսմունքները Քրիստոսի մասին են: Կերակրացանկի նպատակը ուտողին օգնելն է: Կերակրացանկը ինքնին ուտելիք չէ: Մենք պետք է շեղող գիտությունից և ուսմունքներից մի բանի՝ կենդանի Տիրոջը որպես կենդանարար Հոգի վայելելուն դառնանք:
Մենք պետք է պահենք Աստվածաշնչում որևէ բանի առաջին անգամ հիշատակվելու սկզբունքը: Մարդուն արարելուց Աստծո և մարդու միջև փոխհարաբերության մասին առաջին բանը, որ նշված է, մարդու ուտելն է (Ծննդ2:8-9, 16-17): Աստվածաշնչում սրա առաջին պատկերը ցույց է տալիս, որ Աստված մարդուն հայտնվեց կերակրի տեսքով, և մարդը պետք է սովորեր ուտել, ընդունել Նրան, ապրել Նրանով, որպեսզի Աստված մարդու բուն կազմությունը լինի: Հատված «Կյանքի Ծառը» գրքից: Վիթնես Լի
Следующая публикация
Нет комментариев