"Keliningiz og'ir ruhiy holatni

boshidan ötkazyapti. Bunaqa
paytlarda odatda odamning
köziga ösha köp öylaydigan
insoni körinadi. Eng yomoni bu
xuddi haqiqiy hayotda
bölayotgandek tuyuladi".
Doktorning bu sözlari uyga
kelgunicha qaynonaning
quloqlarida jaranglayverdi. Nigora
esa jim. Oxirgi bir oyda butunlay
boshqa odamga aylandi u. Közlari
nursiz, qovoqlari uyqusizligu
dardning zöridan kökarib ketgan.
Bir vaqtlar chiroyidan butun
shahar lol bölib yurgan qiz
shunaqa ahvolga tushib qolgandi.
Nigora erini juda sevardi. Juda oz
bölsada, shirin hayot kechirishdi.
Bir oy oldin esa... Eri mashinasi b-
n shahar chetidagi anhorga
tushib ketgan. Ehtimol, rulda
uxlab qolgandir. Bunisi mavhum
qoldi, lekin Nigora yolg'izlikka
umuman könika olmadi. Har
tunda tushiga eri kirardi. Xuddi
avvalgi vaqtlardagidek, birga
suhbatlashishardi. Sochlarini
silab, kulib qöyardi. Keyin-keyin
uxlamasa ham erini köra
boshladi. Uyning har burchagi,
har bir narsada uning chehrasi. -
Jonim, men ketganim yöq.
Bilasanku, sensiz u yoqda ham
yasholmayman,- derdi u
Nigoraga. -Siz ölmagansiz,
shunaqami? Shunaqa, deng, -
derdi Nigora. Kelinning özgarishi
qaynonani xavotirga qöydi. Ög'il
dog'ida örtangan ona qalbini
endi kelinning sog'ligi masalasi
qiynardi. Nigorani eskicha
öqittirdi. Lekin, Nigora uchun
hayoliy suhbatlar yashashning
mazmuniga aylanib bölgandi.
Kun-u tun hayolida eri b-n
gaplashib yuradigan böldi. Goh
kuladi, gohida yig'laydi. Qaynona
tanishlaridan yaxshi psixolog
vrachning manzilini oldi...