დღე, დღეს მისდევს
ღამე, ღამეს, ფიქრი, ფიქრს
და წამი წამს.
თვალზე ცრემლი მომადგება

ფიქრი შენსკენ წამიყვანს,
ღმერთს ვავედრებ ჩვენს სიყვარულს,
გული ჩუმად ატირდა,
ამ სიყვარულს გეფიცები

მე შენს მეტი არვინ მყავს,
ჩუმად ისევ მოვალ შენთან
სიზმრრად გეტყვი მიყვარხარ
მერე ჩუმად გაგეცლები.

და შენ მე ვეღარ მნახავ
ვიცი ალბათ ოდეს გნახავ,
ოდეს ისევ შევხვდებით,
შენ კი გვერძე ჩამიქრომებ.

და არც კი შეჩერდები
რადგან შენს გულს
სულ სხვა უყვარს და
უკვე სულ სხვას ეტრფი

მე კი შენ არც გახსოვარ
და აღარც გესიზმრები.

მ_ინდა

ი_ცოდე

ყ_ოველთვის

ვ_ფიქრობ

ა_დამიანზე

რ_ომელიც

ხ_ასიათით

ა_რის

რ_ომანტიკოსი

სულ მელანდები და ვერ ვხვდები რა მემართება,
რად ამედევნა აჩრდილივით შენზე ფიქრები...
იქნებ ღიმილი, მწველი მზერა, ხმა მენატრება,
ალბათ მჭირდები, უსაშველოდ, ძლიერ მჭირდები!

ციურ ფერებში დავინახე შენი ხატება,
მსურდა ოცნებით ღრუბლებს ზევით გამოვყოლოდი...
ჩვენს სურვილებში ვერ ვიპოვე რამე მსგავსება
და აქ, მიწაზე უიმედოდ, მაინც გელოდი...

დრო გადიოდა, მე გელოდი, ისევ გელოდი,
დღეთა დინებამ ვერ წაშალა ძველი ფიქრები...
როგორ მინდოდა წუთით მაინც გვერდზე მყოლოდი...
მჭირდები კარგო, ტკივილამდე, ძლიერ მჭირდები!

ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარდა ძლიერ!
მაგრამ ჩვენს შორის სიშორე ჩადგა..
მე დავიჩაგრე ცხოვრების მიერ
და გადაწყვეტის საკითხი დადგა..
დრო გადიოდა,მე შენ გელოდი..
მჯეროდა ოდესმე დაბრუნდებოდი..
დრო გადიოდა,შენ კი არ ჩანდი..
წინ მენგრეოდა ცხოვრების ხიდი..
მთელი ამ დროის განმავლობაში
მე შენ გიხსენებ,ფიქრებით ვტკბები..
"ნუთუ არასდროს არ დაბრუნდები??"
თავს ვიტანჯავდი მე ამ კითხვებით..
თვალები ცრემლით მევსება ნელა..
მერამდენეჯერ,ვინ მოსთვლის ნეტავ?
მე აღარ მინდა აჩრდილის დევნა..
დამიბრუნდები მე ამის მჯერა

დღეს, მარტოობაც და ცხოვრებაც იისფერია,


გაფანტულ ფოთლებს, კვლავ აცეკვებს ლამაზად, ქარი.


დღეს მისი მზერა, გამჭირვალე მინისებრია.


საოცარია, ფიქრებისგან დაღლილი ქალი.


თითქოს, სიყვარულს ელოდება ფოთოლთ შრიალში.


თუმც, სიყვარულის წაიშალა ყოველი კვალი.


ის, მარტოობამ შეიყვარა ყველაზე მეტად


და ოქტომბერში, მარტოობამ დასწერა ჯვარი...

ეს ფიქრი წავა ოცნების იქეთ
და შენ გაჩნდები, როგორც მისანი.
მე დღესაც ვნანობ, რომ ვერ გამიგე,
რომ შენ ამდენ ხანს ვერ გამიცანი!

თუმცა სიცოცხლე მაინც კარგია,
ღამის გრიგალი თავზე მევლება.
სიკვდილის გარდა, კიდევ რა ჰქვია
ჩემს ასეთ გლოვას და აღელვებას?!

ვფიქრობ, ხვალისთვის ძალას დავიკრეფ,
ვფიქრობ, მძიმეა ჩემი მიზანი.
ვნანობ, ამდენ ხანს რომ ვერ გამიგე,
რომ შენ ამდენ ხანს ვერ გამიცანი

შენ დაგედევნა სამიკიტნო რკინის რაზებით,
ყალბი არღნებით გაწუხებდა ღამე წვიმაში,
არ კადრულობდი შებრალებას ბედის წინაშე,
დაგდევდა ლანდი მთვარისაგან განაბრაზები.

ჩუმად გეწვია საოცრების რუხი ხაზები,
ფარულ კოშმარებს ატირებდი სევდის მინაში,
შენ არ იცოდი დამშვიდებით ყოფნა ბინაში
და ღამის ლოთებს დაეძებდი ღვინის თასებით.

ლოცვით ამსხვრევდი ზიარებას სასაფლაოზე,
სისხლიან მკერდით აიტანე ბროლის არმაზი,
ანთებულ მხატვარს საიქიო ალბათ გაოცებს.

შენი ოცნება ისვენებდა წითელ ნარმაზე.
ცოდვილ ქალაქში დადიოდი ჩოხისამარა.
საშინელებამ უცნაურად დაგასამარა...

მკვდარი სურვილები

დარჩა სიხარულის მხოლოდ მოგონება
და ჩემი დღეები ქრიან პეპლებივით.
ლურჯი საღამოა, მოდის დაღონება
და გრძნობის კოცონზე ჩუმად ვიფერფლები.

რა მწარეა ასე დროის გაგრძელება,
ეს თეთრი ცრემლები და გლოვა ჩემია.
რა ვქნა, მე ცხოვრება ისევ მეძნელება
და წითელ ყვავილებს ტყვია მირჩევნია.

სამარისკენ მივალ მკვდარი სურვილებით,
ო, ჩემი საშველი ალბათ არ იქნება.
თვალები ქრებიან, მე ნელა ვილევი
და ჩემი იღბალი იწვევს დაფიქრებას.

და გაფრინდა ლოცვა ციდან მონაბერი,
დაო, მოვიქანცე მე ღამის თენებით.
ახლა ქვეყანაზე არ მსურს არაფერი,
არ მსურს არაფერი, გარდა მოსვენების.

მე ჩემი იმედი სადღაც შორს მგონია
და სიჩუმე ისევ სასაფლაოზეა.
გული - სამარეა, გრძნობა - კოცონია,
ტანი - სიმძიმეა, სული - ქაოსია...

ისევ სიშორეზე

მთვარიანი ღამის ორი საათია,
შუა ქალაქისკენ მივალ მგლოვიარე.
ფიქრში უიმედო ხმები გადადიან,
როცა სიშორეზე ტირის როიალი.

ქალაქიდან ქალი სადღაც გაემგზავრა,
ღამის ორთქლმავალი კივის გადარევით.
ჩემი იმედები ისევ გაიბზარა,
უიმედო გული მიმაქვს ცხედარივით.

სოფლის მეშინია, თბილისს ვეფარები
და შენ მაგონდები, როგორც მზე წარსულის.
მთვარეს იტაცებენ მრისხანე ქარები
და ქუჩის ფარნები ბჟუტავს ფერწასული.

ქრება ის უმანკო და შუქი ნუგეშის,
მე ქვეყნის წინაშე ვდგავარ მგლოვიარე.
გული ასვენია მაღალ სიჩუმეში,
თანაც სიშორეზე ტირის როიალი..

ფიქრი დაეშვა მაღლიდან დაბლა
და ეს ამბავი მან არ იცოდა.
მე ისევ ვეძებ გულისთვის საფლავს,
მე ისევ ვეძებ მარადისობას.

დადგა ოცნება, როგორც სამარე
და სურვილები ზეცას მოება.
ჩემს სულს წყურია თეთრი სავანე,
ჩემს სულს წყურია უსაზღვროება.

ვიგრძნობთ სამყაროს მხოლოდ მე და მზე,
და იმედებიც ჩემთან იქნება.
მე ისევ ვფიქრობ სხვა პლანეტაზე
და სიკვდილს უდრის ეს დაფიქრება.

ფიქრი დაეშვა მაღლიდან დაბლა
და ეს ამბავი მან არ იცოდა.
მე ისევ ვეძებ გულისთვის საფლავს,
მე ისევ ვეძებ მარადისობას.

დადგა ოცნება, როგორც სამარე
და სურვილები ზეცას მოება.
ჩემს სულს წყურია თეთრი სავანე,
ჩემს სულს წყურია უსაზღვროება.

ვიგრძნობთ სამყაროს მხოლოდ მე და მზე,
და იმედებიც ჩემთან იქნება.
მე ისევ ვფიქრობ სხვა პლანეტაზე
და სიკვდილს უდრის ეს დაფიქრება...

ძნელია, როცა ტირილი გინდა,
ძნელია, როცა ტირილს ვერ ბედავ.
ძნელია, როცა სიცილი გინდა
და ამ სიცილის მიზეზს ვერ ხედავ.
ძნელია, როცა შენ გული გტკივა,
რომ ვეღარა გრძნობ ვერავის სითბოს.
ძნელია, როცა ხელებზე გცივა
და ლამაზ ხელებს არავინ გითბობს.
ძნელია, როცა თვალები სველი
ვერ იძინებენ, არ წყდება თოვა.
ძნელია, როცა ვიღაცას ელი
და თან იცი, რომ ის აღარ მოვა...

meyofa kargo uazro sevda
me agara msurs gelodo isev
chemi ara xar da amas vxedav
vici mcarea axla es cami
axla cremlebi misvelevs saxes
aseti tanjva sxvac bevri vnaxe
vici fiqrebi carsulshi shenze
dzneli iqneba atovs nakvalevs
me chamogshordi gagishvi shors da asparezs vutmob axla sxva kacebs
shen ki edzlie rasac edzebdi
rac shen chems gulshi ver dainaxe
me dagivicyeb ar gagixseneb
ar gavixseneb me mag saxes

MIYVARXAR

MIYVARXAR

MIYVARXAR

Dges sheni dgea,sixarulo dges daibade
shenma gachenam azri misca chems arsebobas
Amitom es dge chemic aris mec davibade
ushenod camit ar davezeb am qveynad yopnas.
Me shenit vcocxlob,shenit vxarob,shentvis viloceb
ar davishureb tvit sicocxles shentvis gavcirav
Sheni gimili mirchevnia qveynad yvelapers
shen tu kargad xar me amitac bednieri var.
Msurs dges dagloco,rogorc bevrjer damilocnixar,
tumca ar vici ra gisurvo amaze meti
Amitom moval,xels mogkideb,mogeperebi
da am lamazi cxovrebistvis madlobas getyvi.

ღამე, მთვარე შორეული,
შენსკენ, გრძნობა მორეული,
მოვალ, როგორც მთვარეული,
შენზე ფიქრით არეული...

მოვალ, როგორც დილის ნამი,
ავმღერდები როგორც თარი,
მოვალ, როგორც წვიმის დარი,
მოვალ, როგორც ნიავ-ქარი.

გაზაფხულზე მოვალ ველად
მარტში იად და ენძელად,
ატმის ყვავილის სურნელით,
თუნდაც ავყვავდები ტყემლად.

ხიბლს შევმატებ არემარეს
ბროწეულის ყვავილებად,
წვიმის შემდეგ ავენთები,
მანათობელ ცისარტყელად.

მოვფრინდები, თუნდაც მერცხლად,
გავწვიმდები ისევ სევდად,
აზვირთებულ, ცისფერ ტალღებს
გამოვყვები თოლიებად.

ზამთრით, მოვალ თეთრ ფანტელად,
შენთან მოვალ ისევ ფიფქად,
დაგეცემი ხელის გულზე
და ვიქცევი მე შენს ფიქრად.

როგორც ფიქრი შორეული,
მოვალ, გრძნობა მორეული,
მოვალ, როგორც მთვარეული,
შენზე ფიქრით არეული...


@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

როდესაც სევდა კვლავ დაიპყრობს გულის ნაპირებს
და მელნის წვეთი კვლავ გაავლებს იისფერ ასოს,
მაშინ მაწვება გულზე დარდი, ტირილს ვაპირებ,
ყოველი წამი იმ დღეების ჩემს გულში მახსოვს...
ჩამავალი მზე ეთხოვება ნაცრისფერ ტალღებს,
ის ყოველ ღამე თავს იკლავს და მერე ფეთქდება,
რომ გვაგრძნობინოს ბუნებისა ჩვენ სილამაზე,
მაგრამ მზის ჩასვლა დღეს რატომღაც ძლიერ ფერხდება
აგერ შორიდან დავინახე უცხო ყმაწვილი,
იგი მოაპობს ბლანტი სივრცის უფორმო ტალღებს,
მირბის უაზროდ, უგზოუკვლოდ, სასოწართვილი
და ჰარმონიას ბუნებისას იგი კვლავ არღვევს

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

მთვარეს რომ ვხედავ შენ მახსენდები
შენი უძირო შავი თვალები…
მასავით ცივი, უკაცრიელი,
იდუმალებით მოცული მზერა...
მაგრამ ზოგჯერაც მე ამ მზერა
ვხედავ ალერსს და თბილ ბუნებას…...
სანამ ღრუბელი მიეფარება
და დაუბრუნებს იდუმალებას...
ნეტავ რას მალავ ღრუბლების მიღმა?
რის დამალვა გსურს ღამის წყვდიადში?
შენი გრძნობების, ნამდვილი სახის,
თბილი და სათნო ადამიანის?
ნება მომეცი ერთხელ შეგეხო
ცივი თვალები კოცნით გაგითბო...
მე მსურს ნამდვილი სახე მანახო
და სათნოების გრძნობით დამათრო...

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

მე რომ შემეძლოს ფუნჯით და კალმით გამოვხატავდი სულის დაგებას,
მე მოქანდაკე რომ ვყოფილიყავ შევქმნიდი მხოლოდ შენ ქანდაკებას,
ანდა მწერალი რომ ვყოფილიყავ შენ მოგიძღვნიდი რომანს იმხელას,
მე მომღერალი რომ ვყოფილიყავ შენზე დავწერდი ყველა სიმღერას,
მეფე რომ ვიყო მეფეთა მეფე გადედოფლებდი მე შენ დალებთან,
მე საიქიოს რომ განვაგებდე არ მიგიშვებდი იმის კარებთან,
და არ გეგონოს რომ საფასურად ჩემს შეყვარებას დაგაძალებდი
ბედი რომ მქონდეს როგორიცა ვარ ასე უბრალოს შემიყვარებდი...

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

   
ჩამავალი მზე სახეს უნათებდა
ნიავი თმებზე ეალერსებოდა
ასე შორეული უცხო უკარება
უგმერთოდ ლამაზი ნეტავ ვის ელოდა

როდესაც შევხედე ტირილი მომინდა
ცრემლი სტრიქონებად დაეწყო პიქრში
ასეთი ლამაზი საიდან მოვიდა
ღმერთო მასთან მინდა ნუ მტოვებ ბინდში

მას სანთელს ავუნთებდი
ვარსკვლავებს დავუკრეფდი
სამყაროს ვაჩუქებდი
ლამაზ ლექს დავუცერდი

მას ხელში ავიყვანდი
და გულში ჩავიკრავდი
ზაფხულში წავიყვანდი
ღრუბლისგან დავიცავდი

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

როგორ დაგივიწყო, როგორ არ მახსოვდე
როცა სიყვარული შენით შემიგნია?!
ისევ შენზე ვფიქრობ, ვდრადობ, რა ვქნა,
უშენობა, რომ არ შემიძლია?!
დილით ნისლივით უხმოდ გამეპარე,
შორით დამიძახე, ნუ დამელოდებიო.
ვიცი, წახვედი და აღარ დაბრუნდები,
მაინც გზას გავქცერი, მაინც გელოდები.
გული ვერ გელევა, გული ვერ გშორდება.
ცხადში გხედავ და ძილში მელანდები.
ვიცი, არ გახდები ჩემი არასოდეს,
მაინც მიყვარხარ და მაინც მენატრები

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

მე თუ ავტირდი ამატირებს უშენოდ ყოფნა,
ჩემს ბნელ ოთახში ისევ სევდა დაისადგურებს...
გამახსენდება შენი ნაზი ტუჩების კოცნა
შენი ტკბილი ხმა ჩემს არსებას რომ ანადგურებს
შენც ატირდები წამოგივა თვალიდან ცრემლი,
გაგახსენდება რას ველოდით და რა გვხვდა წილად,
შენი თვალიდან მოწყვეტილი უმანკო ცრემლი
დედამიწის გულს გააგვიძებს რომ სძინავს მშვიდად
მე შევიყვარე ხმა რომელიც დღესაც ჩამესმის
ხმა ვარსკვლავია მიუწვდომლად რომ გვიმზერს ციდან,
შენთვის მე ალბატ შემოდგომის მონატრება ვარ...
პოთოლცვენისქვეშ მოყოლილი ყვავილი ციდა
მაშ ავტირდები ამატირებს კვლავ უშენობა
შენც ატირდები,წამოგივა თვალიდან ცრემლი,
გაგახსენდება რომ ამ ქვეყნად არსებობს ბიჭი
ბიჭი,რომელიც მოუთმენლად შენს ნახვას ელის..

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

სიყვარულ_ ი

სიყვარულ_ მა

სიყვარულ_ ს

სიყვარულ_ ის

სიყვარულ_ით

სიყვარულ_ად

სიყვარულ_ ო

7ბრუნვაში ერთმა გულმა სხვაფერ როგორ გიერთგულოს?!

დასანანია ახლოს რომ არ ხარ,

ძლიერ მადარდებს მე ეს სიშორე,

მე მოვაშორებ ამ სივრცეს ფარდას,

და შენთან მოვალ მინდა იცოდე,

მოვალ და ჩუმად დავდგები კართან,

ალბათ ამიტანს მაშინ სიმორცხვე,

თუ კარს გამიღებ სიმორცხვით გეტყვი,

მსურს შენთან ვიყო მთელი სიცოცხლე..

*მე სუნთქვას ვითვლი
სამამდე...
რვამდე...
მინდა,რომ მწამდე,
მინდა,რომ მყავდე...
სადამდე?
ცამდე!
რომ სიზმრად ავხდე,
რომ კარგად გავხდე...
მოსვლამდე თოვლის
კიბემდე ოდის...
ვისაც სურს მიდის...
ვისაც სურს -მოდის...
მე...გითხრა მინდა
სიცოცხლე ღირდა
ამად და შენად
დაშვებად...ფრენად...
და ვრჩები შენთვის
ჰაერი პეშვით
და წვიმის თქეშით
გამიქრობ სევდას...
თვალები ჩემი..
შენ ყველგან
გეძებს...
გპოულობს...
გხედავს..**

¸..ﻶﻉჱﻶﻉ*´¸.ﻶﻉჱﻶﻉ* ´
¸. ﻶﻉჱﻶﻉ . .ﻶﻉჱﻶﻉ* .ﻶﻉჱﻶﻉ¸.

ამ გულს სიცოცხლის ბოლომდე ეყვარები . ცოტა კი მოიწყინა რადგან ენატრები!

მე შენ ფიქრებში დამთენებია,
დილით კი ლექსიც დამიწერია,
ეს სიყვარულზე უფრო მეტია,
შენი დანახვით ცრემლიც მდენია.
ეს ცრემლი ჩემში სიყვარულია,
სიყვარული კი თავად ღმერთია,
გხედავ და მიკვირს თურმე უშენოდ
არცერთი წამი არ შემძლებია.

ყველაზე პატარა სიტყვა რაც ვიცი ეს არის  "მე", ყველაზე ტკბილი სიტყვა რომელიც ვიცი,

"სიყვარული"

და საოცარი პიროვნება რომელიც არასოდეს დამავიწყდება ხარ

"შენ"

✿✿✿✿✿✿✿

უზომოდ

მიყვარხარ!!!

✿✿✿✿✿✿✿