ძველმა წვიმამ დაასველა საღამო,

ფერებს კარგავს მხატვრის ილუსტრაცია,

გულის ამრევ სპექტაკლს დგამენ თეატრში

იუდა ხომ მისაბაძი კაცია.

დაიღალა დრო უაზრო ლოდინით

მოდა მოსდევს "გაძერსკებულ" თაობას,

ჭეშმარიტი ცხოვრებიდან კარგავენ

წარულიდან მომავლამდე სხვაობას.

აი,უკვე გააცია სამყაროს

მუზა საზღვრავს პოეზიის ტირაჟებს

ხვალე ვიღაც გადაჯღაბნის სტრიქონებს

მერე კიდე ხალხში "იმარიაჟებს".

შერყეული სამყაროდან მოვდივართ

ვარსკვლავები ზეცას თავს რომ ესხმიან,

აქ ხომ ზიზღით დაინისლა წუთები

ჩემს ოცნებას ფრთები ჯერ არ შესხმია.

ძველმა წვიმამ დაასველა საღამო,

ფერებს კარგავს მხატვრის ილუსტრაცია,

გულის ამრევ სპექტაკლს დგამენ თეატრში

იუდა ხომ მისაბაძი კაცია.

             ნ.კვესელავა

ალბათ ყველა გაგაგიჟეთ,შეგაჩვიეთ ბინძურ სტროფებს,

არ გეგონოთ ლექსის წერა სიბერეშიც დავაპირო

ვინ გამიგებს რომ მომავალს მხოლოდ წლების ცვეთა მოსდევს

და დღეს უკვე მე გულს მირევს ოცნებების სანაპირო.

ალბათ ყველა შეგაშფოთეთ,მოგონებებს ზღუდავს სივრცე

ირგვლივ მხოლოდ დარდები და მწუხარება მახვევია,

დროის მძიმე ჟამთასვლაში მინდა მუზის ხოტბად ვიქცე

მონატრების იმ ფურცლიდან ახლა მხოლოდ ნახევია.

ალბათ ყველას შეგიყვარდით,ალბათ ყველამ შემიძულეთ

ლოცვით დაღლილს ბედისწერა საფრთხეს მიქმნის

თქვენ მტირალა ტირიფებო ერთი თხოვნა შემისრულეთ

ტროტუარზე დაგდებული მჭვალავს ფიქრი.

ალბათ ყველა მომიგონებთ,იქნებ სულაც დამივიწყოთ

დღეს ცოცხალი და ხვალ უკვე გარდაცვლილი

ოღონდ ახლა სიბრალული არ დამიწყოთ

როგორ მიყვარს წვიმა მზეში გადაცვლილი.

ალბათ ყველა გაგაგიჟეთ,შეგაჩვიეთ ბინძურ სტროფებს,

არ გეგონოთ ლექსის წერა სიბერეშიც დავაპირო

ვინ გამიგებს რომ მომავალს მხოლოდ წლების ცვეთა მოსდევს

და დღეს უკვე მე გულს მირევს ოცნებების სანაპირო.

                                  ნ.კვესელავა

დაკიდებულან აივნები ხელუხლებელ ძუძუებივით,

შეუცნობია ბედისწერა,სხეულს მიგრაგნიან ცოდვილს ეკალზე

მონატრებისგან გათოშილი მიზნებს ვერ ვეწევი,დამელოდე

ცოდვებს ვითვლი სამოთხის და ჯოჯოხეთის გადაკვეთაზე.

აქაც ზედმეტია შენი ირონია სიყვარულის ფასად,დამიჯერე

უკვე მერამდენედ მოდის გადარეული გაზაფხული

ანგელოზად ქცეულს ფრთებს  მოგამტვრევ ძირს რომ დაეცე

ყველაფერი შავთეთრია საყვარელო,ჩემი თვალებით დანახული.

სასაფლაოსთან დაგინიშნავ პაემანს ღამით მთვარის შუქზე

და იქ ყვავილებს რომელიმეს ავართმევ ბოდიშით

იცი? ამ ყველაფერს მოგონების ფურცლებს ავახევ

და მერე შენი სიბრალულის მოსაპარად ერთხელ მომიშვი.

ფასეულია შენი ღიმილიც და შენი დანახვა სიცოცხლეს უდრის

საბოლოოდ ყველაფერს ექნება ამ სიგიჟეში დასასრული

ჩემი ნაბოდვარი სათქმელს გამონახავს,დამიჯერე

თუნდაც შემიძულო პოეტი ბიჭი,უაზროდ თავგასული.

დაკიდებულან აივნები ხელუხლებელ ძუძუებივით,

შეუცნობია ბედისწერა,სხეულს მიგრაგნიან ცოდვილს ეკალზე

მონატრებისგან გათოშილი მიზნებს ვერ ვეწევი,დამელოდე

ცოდვებს ვითვლი სამოთხის და ჯოჯოხეთის გადაკვეთაზე.

                          ნ.კვესელავა

ალბათ გეცინება შენ ჩემს საქციელზე

ალბათ ეს ღიმილიც უკვე გასულელდა

არა ვერ გავიგე მე ამ სიყვარულის

ჩემი თუ ესმოდა ღალატს რას ურევდა.

თუ კი მოლოდინმა ღამე მათევინა,

უკვე არავისგან ვითხოვ შებრალებას

გრძნობა დამანახე სიყვარულით სავსე

თორემ სიძულვილი მე არ მესწავლება.

გული მერყევია ჩემში რომ ბინადრობს

და დღეს ეს ცხოვრება მჩუქნის აპათიებს

მე თუ ვერ გასწავლე რაა ერთგულება

მაშინ ის წუთები პოეტს მაპატიე.

მაშინ გამიხსენე როცა მოგიკვდები

როცა არ ვიქნები უკვე სააქაოს

შესაძლებელია ყველაფერი მორჩეს

მაგრამ ვერ ვიჯერებ გრძნობა დააკავო.

ქარში გამაცილებს ხალხი ცრემლიანი

არა მე ვერ ვიტან მძიმე პანაშვიდებს

და თუ ერთხელ მაინც შენ მე გაგახსენდი

ჯოჯოხეთში ნატანჯს ეგ მე დამამშვიდებს.

ალბათ გეცინება შენ ჩემს საქციელზე

ალბათ ეს ღიმილიც უკვე გასულელდა

არა ვერ გავიგე მე ამ სიყვარულის

ჩემი თუ ესმოდა ღალატს რას ურევდა.

                              ნ.კვესელავა

ვებრძოლე შეცდომებს რიდიდან რიდემდე

როდემდე ვიწამო ეს ეკლესია?

არ მინდა ეგ შენი თვალები მიმზერდეს

არ ვარსებობდე უკეთესია.

ხსნას ვეძებ დარდებით დალბობილ ღვინოში

მეუცხოვება ეგ შენი სინაზე,

არ იეჭვიანო ძვირფასო ამაღამ

რადგან დილამდე ვიფიქრებ წვიმაზე.

არვიცი რას იტყვის ხვალ ჩემზე სამყარო

ვაი რა ცოდოა, გიჟი და ლოთია

განკითხვის დღემდე ჩამთვლიან ეშმაკად

მერე კი უფალთან ჩემს ცოდვებს მოსთვლიან.

ამ დამპალ გულიდან გავხიზნავ იმედებს

სიცოცხლე ძვირია,არ მყოფნის ხურდები

ზეციდან მხურვალე მოკითხვას მითვლიან

მე კიდე მიწაზე სიარულს ვუნდები.

ვინა ვარ? ერთი უბრალო ბიჭი ვარ

ჩემი მხლებელი მხოლოდ ლექსია,

ვლოთობ,ვეწევი, ვარსებობ,დღე გამაქვს

არ ვარსებობდე უკეთესია.

                    ნ.კვესელავა

ზეცას ჩამოგამხობ თავზე საყვარელო

და ეს ვარსკვლავები ნატვრად დაიბნევა

კუბოვ, მელანდები მიწადასყრელო

სევდით ნაშენები გული დაირბევა.

ლოცვა დაუწყიათ ამ თეთრ მაგნოლიებს

ქარსაც დაუშლია ჩვენი პირამიდა

შენ თუ მომიკვდები,სამოთხეში წახვალ

ასეთ ცოდვიანს მე ღმერთო იქ რა მინდა.

კიდევ მაპატიე დღეს ეს სიყვარული

ღამე თვითმკვლელობით ვახდენ სენსაციას

უკვე მერამდენედ მხვდება სიბრალული

დარდით გადაღლილი სულში შემაცია.

ერთ ღერ სიგარეტში რიდი გადავცვალე

უკვე მერამდენედ მხვდება სეცესია

ტანჯვა,გაჭირვება ღმერთო დამადევნე

რადგან სიღარიბე ყველა კვესესია.

თვალებს მოვარიდე შორი ხეტიალი

რუკებს წავუკიდე,იწვის ევრაზია

გრძნობა შეშლილია,რითმი არეული

და ეს მუზა კიდე მგონი წერაზეა.

ზეცას ჩამოგამხობ თავზე საყვარელო

და ეს ვარსკვლავები ნატვრად დაიბნევა

კუბოვ, მელანდები მიწადასყრელო

სევდით ნაშენები გული დაირბევა.

            ნ.კვესელავა

ჯიბეში ხურდასავით გამოთავდა ბოლო წელიწადი

მიზნები ჩამოახრჩო ბედისწერამ დასაბამიდან,

მოგონებებმა ის ბავშვობა რომ არ წაშალოს

ის წმინდა ძმობა შემოვფიცოთ ისევ თავიდან.

გადაღლილ წუთებს გადაუცვდათ ყრმობის ასაკი

სისულელეა რაც ჩვენამდე მოვიდა სიბრძნით,

გუშინ ვხატავდით უდარდელად ფერად არჩევანს

და დღეს კი სულ სხვა ოცნებების ომებში ვიბრძვით.

წუთისოფელმა ეს მშიშარა ღამეც შეშალა

ღამეს რომელსაც ვაშინებდით,ვუნთებდით კოცონს,

გუშინ ერთ გოგოს ვაღმერთებდით,ვჩხუბობდით მისთვის

და დღეს კი უკვე ჩვენ ორივეს სხვა ქალი მოგვწონს.

გათოშილ სულში ამიგებენ ფიქრები დარდებს

ალბათ გიჟი ვარ,წარსულ ვეძებ წვიმაში,თოვლში

ღმერთი დიდია მაგრამ უფრო დიდი მაქვს გული

წარსული წლები მარგალიტად ჩაგვებნა დროში.

ჯიბეში ხურდასავით გამოთავდა ბოლო წელიწადი

მიზნები ჩამოახრჩო ბედისწერამ დასაბამიდან,

მოგონებებმა ის ბავშვობა რომ არ წაშალოს

ის წმინდა ძმობა შემოვფიცოთ ისევ თავიდან.

                           სოსო ჯოხაძეს პატივისცემით და დიდი სიყვარულით ავტორისაგან.

თუ ვერ დავბრუნდი ჩვენი გრძნობით აგებულ გზებზე

ეს მონატრება ღიმილნარევ დარდებს შენისლავს,

გთხოვ,არ იტირო რომ ვერასდროს ვეღარ მიხილავ

რომ ვერ შევხვდებით მთვარის შუქზე ფოთოლცვენისას.

დასათვლელ დღეებს შერისხავენ ცივი ქარები

და მოგონებებს ვისაკუთრებ გამხმარ რტოებად,

თუ ვერ შევძელი სამოთხეში შენს სულთან ყოფნა

ვიცი რომ შემშლის ჯოჯოხეთში განმარტოება.

ვიცი გეტყვიან მერე ჩემზე ათასგვარ ჭორებს,

უჩემობაზე ცინიზმით რომ გული იჯერონ,

"არ უყვარდიო,დაგტოვაო" გეტყვიან ვიცი,

არ დაიჯერო,ძალიან გთხოვ, არ დაიჯერო.

არა,არ მინდა უშენობა ჭკუიდან შემშლის,

მონატრებისგან მერამდენე ღამეს განვიცდი,

თუ ვერ შევძელი შენს ფიქრებთან მოახლოვება

ამ უსასრულო ლოდინისთვის ნუღარ დამიცდი.

ოცნებებს ვებრძვი გადაღლილი ჰორიზონტიდან,

დღეს ბევრი მიხვდა,დარდიანი მგავდა ბუნება,

თუ ვერ დავბრუნდი ჩვენი გრძნობით აგებულ გზებზე

გთხოვ,მაპატიე შეშლილ პოეტს არდაბრუნება.

                           ნიკა კვესელავა

აღარ ვიოცნებებ...აღარ დავწერ მითებს შენამდე,მელოდონ დღეებმა...

მგზავრივით რომელსაც იმედიც არ დარჩა,

აღარ ვიპაექრებ სიცოცხლესთან....რწმენას ამოვიგლეჯ გულიდან,ნუ იცინი..

სიგიჟეც ნიჭია,

დროც მოკვდება გეფიცები...ოცდამეერთე დავუთვალე თავზე ჭაღარა,

მარტო სიზმრები გადარჩა,

სიზმრები რომელიც ფანჯარასთან მოპარულმა საზიზღარმა მზემ წამართვა...

დიდოსტატივით შეგნებულად მკლავს მომიჭრიან.

აღარ გავიცინებ შეშლილივით....სევდას შეშურდება....ეშმაკსაც წაუღია ემოცია,

კი ბატონო,

გაცრეცილ ხელებში შემომაკვდა ოქტომბერი...დაავადებულა,

სულთლად ყვითელია,

სულში შევირჩინე ცოდვები...ნებისყოფაც გამეხიზნა უთავბოლოდ,ის სამყაროც არ წამართვა უფალო,

სიკვდილის შემდეგ რომ უნდა ვიბატონო,

ეშმაკსაც წაუღია ის ბილიკები მოგონების...მე და შენ,მე და შენ

ვინ იცის ოცნებები რამდენი გვითელია.

რას ვეძებდი დამავიწყდა...წვიმასთან მყვარებია ხეტიალი,

გრძნობის ჯიბრზე,

მიამიტია ეპოქიდან სუყველა წამი....ვითვლი შეცდომებს..აღარ გავაღებ იმედების მძიმე დარაბას,

უმისამართოდ გავეჩხირე სამყაროს ღერძზე...შემდეგი მე  ვარ გოლგოთაზე ცოდვილთა რიგზე,

არა აღარ დავწერ.... მაგრამ ეს ლექსი? ეს ლექსი...კარგი ჯანდაბას.

                          ნიკა კვესელავა

ჩემს ქუჩაზე შემოსახლდა ზამთარი

ლამპიონებს მიესალმა სიცივე,

აღარ მინდა შემოდგომა,დამღალა

აღარ მინდა სულ ერთი და იგივე.

ქრიზანთემებს სიო ურხევს დალალებს

როგორ გაძლებს ღამეც გარეთ,სამი თვე

ცაზე თურმე გადამწვარა ვარსკვლავი

ძალიან გთხოვ ღმერთო მთვარე ამინთე.

შემორჩენილ სითბოს ვაცმევ იანვარს

ახლა მხოლოდ გული დამრჩა მათხოვარს,

გრანელივით დავრჩი მიუსაფარი

სიცოცხლე მძულს უფალმა რომ მათხოვა.

ფანტელები მეცემიან ხურდებად

მადლობასაც შეპარვია სიმორცხვე,

რომ ვიცოდე თოვლი აღარ დადნება

გეფიცები,თებერვლამდე ვილოცებ.

დღე კიაფობს სევდაჩამცხრალ ლანდებთან

ხმა ჩაუწყდა ქარში ბებერ იადონს

ჩემს ქუჩაზე შემოსახლდა ზამთარი

და მდგმურივით ახლაც ჩემში ბინადრობს

                        ნიკა კვესელავა

პოეზია მომინდა,მომინდა და გავგიჟდი

დამიტირეთ მუზებო თუ ეს ღამეც გავრითმე,

მერე რა რომ მთვრალი ვარ,მერე რა რომ უღვინოდ

კიდევ ერთხელ ძვირფასო ეგ ტუჩები დამითმე.

გაზაფხული შემძულდა,არ მსურს მარტი ყვაოდეს,

მერამდენედ გავშიფრე შეცდომები ლოცვაში,

მერე რა რომ სიყვარულს არ დაადგა საშველი

დეზდემონა ოტელოს შემოეხრჩო კოცნაში.

ვერ დაგიცდი ძვირფასო,დაიღალა ლოდინიც,

საკუთარ ბედს ჩვენ თვითონ ვაწესებთ და განვაგებთ,

მერე რა რომ მითია კიდობანი ნოესი

დამიჯერე ძვირფასო ჩვენ უკეთესს ავაგებთ.

ვიოცნებებ შენამდე თუნდაც წლებმა გამლიონ

შევაჯერებ ოცნებებს ოდეს ფიქრად გაწელილს,

მერე რა რომ ვერასდროს ვერ დავიპყრობ მწვერვალებს

ყველას ოხრად დარჩება კვესელავას ნაწერი.

ლოთი ვარ და ლოთობამ შემქმნა მე დღეს ამგვარი,

დღეს მუზამაც დამტოვა და შენც უკვე მიდიხარ,

მერე რა რომ უფალმა გამაჩინა პოეტად

აღარ მინდა ლექსები და აღარც შენ მინდიხარ.

                               ნიკა კვესელავა