ღმერთო,გიჟი ვარ სულით და ხორცით,
სხეული როკავს საფლავზე ცოდვით
სულ არ ვიღლები კედლებზე ცოცვით,
თეთრი მარყუჟით,სიგიჟის ცოდნით.
რწევა მუხლებზე,შიშველი ტერფი,
უაზროდ როშვა ჩურჩულად მესმის,
თვალებზე თმები,გუგები ფართო
შიში სიკვდილის,შიში სიბნელის.
არ წყდება რწევა,არ წყდება გმინვა,
ცოდვებისფერი უწყვეტი წვიმა,
ოლარი თავზე, სიმშვიდის მიღმა,
სადღაც გამქრალა ცხოვრება წმინდა.
წარსულზე ფიქრი,ტირილი,კრუნჩხვა,
კივილი ხორცთა,წივილი სულთა,
აგონიაში ჩავარდნა,კომა,
პულსი ეკრანზე სწორ ხაზად მოჩანს.....

ანგელოზი ხარ,თანაც პატარა
ჯერ ყვავილებში ღმერთმა გატარა,
ახლა წამწამებს იფშვნეტ ხანდახან
რა პატარა ხარ! მართლაც,პატარა!

მშვენიერ კულულს რომ იყრი მხრებზე,
ტუჩებს რომ ბზიკავ გაკვირვებისგან
ხელებს რომ აწყობ ბავშვურად მერხზე
შიშს რომ გრძნობ ისევ მასწავლებლისგან.

პატარა,გული სითბოთი სავსე
ღიმილითა და სიკეთით ავსე.
სევდა,ნაღველი ქარში გააქრე,
ღამით ანცობის შუქი ჩააქრე.
თვალი მოხუჭე,სიზმარი გეძებს,
მე კი მძინარეს დაგიწერ ლექსებს.

მარტოობის სურნელით მთვრალი
კვლავ მარტოობის სურნელით მთვრალი,
ფანჯრის მინასთან,ფერდაკარგული,
ვხედავ თუ ღამე როგორ ეშვება,
თუ როგორ ჩნდება ცაზე ვარსკვლავი.
თვალის სიღრმეში შუქი კიაფობს,
ვეძებ სიმშვიდეს,ტანჯვის მალამოს,
მაგრამ ცრემლები,ჩუმი გოდების
ღამის სუნთქვაში პორტალს მიაპობს...

უძრავი ფოთლის მწვანე გამებმა.
გულში,ოცნების მწვავე ჰანგებმა
იმედის სხივის გამონათებამ
სულ არ შეცვალეს უფლის განგება.

ნუთუ სიკეთე ქვეყნად არ არის,
ნუთუ ცხოვრებამ ზურგი გვიჩვენა,
იქნებ სიკეთე მეც კი არ ვიცი,
ალბათ ბოროტმა კვლავ აგვიჩემა.
ბოროტი სული დაძრწის კვალდაკვალ
მკრთალ ნაფეხურებს სუნთქვითაც აქრობს,
გზაზე სიკეთის მძებნელი სული
ვერაფერს ხედავს და სანთელს აქრობს...
ასეთი ცივი იდუმალებით ნერგავს სატანა
ჩვენში სიბრმავეს,
ყოველი ფუჭი ხელის ჩაქნევით
განვეშორებით მტკიცე სიმართლეს.

როცა გაწვიმდა მარტო ვიდექი,
ვერვინ ამჩნევდა ჩემს დასველებას,
წვიმის წიაღში გარეულ ცრემლებს,
არავინ მწმენდდა,არავინ მწმენდდა.
ასე ვიდექი ვერვინ მამჩნევდა,
თითქოს ძგერაც კი უცებ გაჩერდა,
თუმცა თანამგრძნობს მე ვერ ვხედავდი
ზეცა ხომ ჩემთვის,ჩემთვის აცრემლდა.
მე თანამგრძნობად სხვა მჭირდებოდა,
ჩემთვის სიკვდილის ჟამი დგებოდა,
ნათელი თითქოს გულში ქრებოდა
და საგალობელს ვერვინ მღეროდა.
მუსიკის ფონზე აჟღერებული
ეს აკორდებიც ჩემთვის კვდებოდა,
აღელვებული მელოდია კი
თავისთვის,ჩუმად იკარგებოდა...
მე წამოვდექი,მაგრამ სამყარო,
რომელშიც ახლა ვიმყოფებოდი
სულაც არ იყო დასველებული,
მხოლოდ თვალებში შემომრჩა ცრემლი.
ეს ცრემლი იყო სიმღერის ძალა,
თორემ გულისთვის წვიმაც არ კმარა.

<span class="Apple-style-span" style="color: rgb(120, 120, 120); font-family: sylfaen, Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 13px; ">

ე-რთფეროვნება ერთ დღეს მოკვდება
რ-ოგორ ვინატრებ მაინც დაბრუნდეს,
თ-რთოლას დავიწყებ და ავტირდები,
ფ-იქრებს მივაწერ მე უცნობ სახელს.
ე-კლესიაში დანთებულ სანთელს,
რ-ოგორ გავუწვდი ოცნების ფანტელს,
ო-ქროს სხივებში ჩავიღვენთები,
ვ-ერასდროს შევძლებ მე მის ალს ავყვე.
ნ-ეტარი გულიც აგარ იძგერებს,
ე-ლვარე შუქიც აღარ იმეფებს,
ბ-ნელში მომიწევს ჩუმი გოდება
ა-ლბათ სიცოცხლეც მაშინ მოკვდება

იცი?! - ისევ უშენოდ ღამდება..
ისევ მომინდა შენთან შეხვედრა..
იცი?!- გელიან ჩემი თვალები
მაგრამ აღარსად არ მეჩხირები
იცი?!- მე ისევ მახსოვს შენი სიტყვები
"ჩვენ სულ ყოველთვის ერთად ვიქნებით"
ისევ აივსო გული იმედით
მაგრამ იმედი უიმედობით
იცი?!- დავდივარ ქუჩაში მარტო
ისევ მივდივარ იმ ბაღთან კარგო
იცი?! ჩემთვის დღე აღარ თენდება
არ მომინდება შენთან შეხვედრა..! 

აი! ხედავ?!
ხედაააავ?!
მე ვხედავ..
დამიჯერე შენც ხედავ
უბრალოდ შენ ამას ვერ ხედავ
დაიბენი?
ჰო..
მეც დავიბენი
დავიბენი მაგრამ რაც იბნევა ყველაფრის აკრეფვა შეიძლება..
ჰოდა ავიკრიფოთ დაგავიკრიფოთ
იქ წავიდეთ, სადაც შენ ხედავ იმას, რასაც ვერ ხედავ...
და მეც ვხედავ იმას, რასაც შენ ვერ ხედავ რომ ხედავ..
ვიაროთ და მერე გავქრებით..
გავქრებით და ისევ გავჩნდებით
გავჩნდებით იქ,სადაც სულ მზეა და შენ იტყვი :
"მე ვხედავ მზეს"

და მერე....
მერე მაჩვენებ მეც..

<span class="Apple-style-span" style="color: rgb(120, 120, 120); font-family: sylfaen, Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 13px; ">

დამხატე რაა..
დამხატე სულ სხვანაირი..
არა ისეთი როგორიც ვჩანვარ..
არამედ ისეთი, როგორიც სინამდვილეში ვარ..
ჩამომხსენი ნიღაბი რა..
ნიღაბი, რომელიც მიმეწება სახეზე და...
და ვერ ვიშორებ..
ძნელია..
ვიცი ძნელია მაგრამ ვიცი შეგიძლია..
დამხატე ისეთი როგორიც ვარ..
დამხატე ჭრელად
ერთმანეთში აურიე ყველაფერი
და ყველა ფერი
აღარ მინდა რა..
შავი დავიგალე რა..
ეეეე..
სულ გამაქრეეეე? ჭ
რელი თქო თეთრი კი არაა..
მე ხო გენდეე..
სულ რატო გამაქრე
განა ისეთი ცუდი ვარ რომ ჩემი გაქრობა გამოსავალიაა?
შეიძლება ასეც არის..
შეიძლება ჩემი სახით შავი ლაქა
დიიიიდი ლაქა ძალიან გაწუხებდათ..
მაგრამ ეს მე ხო მე არ ვიყავი..
ახლა აღარც მე ვარ და აღარც მე..
სულ აღარ ვარ..
აი ასე..
ერთხელ მოუსვა თეთრი საღებავი ფუნჯით და
ფაფუუუუუუუუუუ…….

გეყო, შესდექ, გიწყენს ღმერთი!
წვიმავ, - ეს შენ გეხება.
რადგან ზოგი შენი წვეთი
სატრფოს ტუჩებს ეხება.
ეს ტუჩები მე მეკუთვნის,
ვერავის ვერ დავუთმობ.
თუ შესცივდა სატრფოს, ტუჩებს
ჩემს ტუჩებით გავუთბობ.

გეყო, ცელქო წვიმის წვეთო,
დაიმოკლე ფეხები.
თმები - გინდა დაუსველე,
ტუჩებს ნუ შეეხები

- დე...
- მეთამაშე, დე...
- მეძინება, დე...
- ზღაპარი მომიყევი, დე...
- მაკოცე ,დე..
- მომეფერე, დე...
- მიყვარხარ, დე...
- მშია, დე...
- წავალ რა, დე...
- მომწონს, დე...
- მგონი მიყვარს, დე...
- პატარა აღარ ვარ, დე...
- გავთხოვდი, დე...
- მივდივარ, დე...
- რომ მოვიცლი გნახავ, დე...
- მეც მენატრები, დე...
- რა გჭირს, დე...
- გეხვეწები, დე...
- არ მოკვდე, დე...
- არ დამტოვო, დე...
- მშვიდობით, დე...